De Vlaamsche Gids. Jaargang 18

[p. 266]

[Twee gedichten]

Winteravond in Veurne-Ambacht

In zacht gegloei daalt stil de winterzon
Naar 't eigen spiegelbeeld in boordevolle beek;
En zwart en roerloos staat het molenkruis
Dwars over 't zonnewiel geteekend op de lucht,
Waar lange, smalle wolken zich vereenen
Als witte wegen naar een zelfde doel...
In 't verre Oosten bloost een wolkenkam...
Terwijl een vloot met paars-omkranste zeilen
Als door de zee getrokken Noordwaarts reist,
Vervult een dieper paars de Westerkim,
Waarop nu, zwart geëtst, de boomenrijen staan...
In 't dorp weerklinkt alleen 't vertrouwd geluid
Van simple menschen in hun daaglijksch doen...
Mijn voeten dragen 't slijk van Vlaandrens winterwegen,
Maar 'k oogstte er dankbaar meengen gullen groet,
Die liefde en goedheid weefde door mijn eenzaam denken...
En nu: dees avond trilt en zingt van innigheid,
De tijd ligt stil in 't wentlen van mijn ziel...
En 'k voel mij één der uwen, Vlaamsche boeren,
Gehecht aan dezen grond en dezen horizont
En dragend door het leven, dat wij diep beminnen,
Uw taai geduld en goedgeluimden geest!

[p. 267]

De Molen op de Heide

De trein raast door met eendren dreun
En maalt door 't hoofd me een dwazen deun,
Terwijl ik droomverloren staar
Naar 't bruingeschroeide landschap... Daar,
Een molen, eenzaam op de hei!
Wat wenkt hij, wenkt hij, wenkt hij mij?
Met alle vier zijn armen zwaait
Hij door de lucht naar mij... Of maait
Hij, neerwaarts strijkend naar den grond
Entwat misschien? Wie weet? Verstond
Ik maar wat hij me zeggen wil...
De heide is zoo wijd, zoo stil...

Zoo'n oude, grijze molen maar...
Sinds hoeveel jaren staat hij daar,
Het hout tot op den draad verweerd?
Alleen zijn kap werd pas geteerd,
Die lijkt een nieuwe, zwarte pet,
Diep op zijn stuggen kop gezet.
Zijn beide venstertjes zijn dicht
Als oogen in een moe gezicht;
't Is vreemd: ik zie zijn neus, zijn kin,
Zijn droeven mond... 'k Versta den zin
Van zijn vertwijfeld armgezwaai
Opeens, terwijl hij aan een draai
Der baan verdwijnt... Een bitter brok
Verdriet, een jarenlangen wrok
Vermaalt hij met het koren mee:
De hei, om hem, is als een zee...
Ze heeft bij maannacht, stil en wijd,

[p. 268]

 

Een heimwee in zijn ziel geleid

 

Naar iets, dat ver en onbestemd

 

En schoon, hem dag en nacht beklemt...

 

Hij weet: het wordt wel nooit weer goed;

 

Hij haat de hei, den stommen gloed

 

Daarbinnen in zijn oude kas...

 

Hij droomt hoe zorgloos hij eens was...

 

En tobt en maalt zijn hersens fijn,

 

Zijn laatste illuzie kort en klein;

 

Hij maalt, hij maalt... Hij lijkt wel mal!

 

Hij maalt tot hij 't besterven zal!

S. VERZELE-MADELEYN.