Logo DBNL
De Vlaamsche Gids. Jaargang 17 (1928-1929)

De Vlaamsche Gids. Jaargang 17

(1928-1929)– [tijdschrift] Vlaamsche Gids, De–rechtenstatus Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende

De economische Ontwikkeling der Vlaamsche Gewesten

Deze verhandeling heeft een algemeen karakter en is niet in 't bijzonder bestemd voor de specialisten in de economische wetenschap. Zij werd integendeel geschreven voor een ontwikkeld publiek, dat meer belang stelt in algemeene beschouwingen dan in wetenschappelijke nauwkeurigheden. Het zou zelfs niet mogelijk geweest zijn een academisch werk te leveren, daar de juiste documenten meestendeels ontbreken. Doch hoe onvolledig dit artikel in dit opzicht ook moge zijn, toch heeft het veel lectuur en talrijke waarnemingen gevergd, waaruit een volledig overzicht kan gegeven worden.

We zouden eenige voldoening smaken, moest een Vlaamsch economist dit werk verdere uitdieping waardig achten en het met al de methode en al de onpartijdigheid van een wetenschappelijken arbeid hernemen. Men zou kunnen antwoorden dat de heer Van Genechten aan dit vraagstuk reeds een korte studie heeft gewijd(1). Maar zijn boek, dat wij overigens met belangstelling gelezen hebben, is het werk van een polemist, van een politieker, niet dat van een koelen en onpartijdigen economist. Daardoor verliest het veel van zijn waarde en, om het onverholen te zeggen, gaat het tegen het beoogde doel in. De heer Van Genechten schijnt inderdaad een economische ontwaking van moeder Vlaanderen te willen en gaat zelfs zoover, te wenschen dat het Hollandsch kapitaal de Vlaamsche nijverheid nieuw leven ingiete. Dat zijn eenvoudig onvruchtbare droomerijen: het kapitaal is bij uitstek internationaal en het zijn de wijzigingen van zijn interest die er de verplaatsingen van bepalen. De balans van de rekeningen der natiën ondergaat geen stoornis wegens verplaat-

sing van kapitalen uit philantropische doeleinden en het zijn alleen maar de Joden, de Engelschen en de Amerikanen die tot belanglooze plaatsingen in staat zijn, alleen dan nog mogelijk uit hoofde van vroegere plaatsingen van uitsluitend kapitalistischen aard.

 

* * *

 

Wij moeten den lezer de redenen doen kennen die ons tot deze studie hebben aangezet, welke uit meer dan een oogpunt bijzonder brandende kwestiën zal aanraken.

De tegenwoordige levenskracht van de Vlaamsche beweging interesseert ons, van een wijsgeerig standpunt uit. Wat er ook de vorm, het doel en de methode van zijn, die maatschappelijke en staatkundige beweging is van aard om de belangstelling te wekken van wie zijn medemenschen bemint. Maar anderzijds schromen wij niet te bekennen dat onze wetenschappelijke vorming heelemaal met historisch materialisme doortrokken werd, en, gewoon overal het economische substratum der feiten te onderzoeken, hebben wij ons afgevraagd of de politieke Vlaamsche beweging, in al haar graden, op een economische evolutie berust. Wij meenen, met Van Genechten, te mogen beweren dat het Vlaamsch gedeelte van België zich op dit oogenblik in een belangrijke periode van landbouw-, nijverheids- en handelsontwikkeling mag verheugen. Na deze vaststelling zijn wij, bij vergelijking, de economische toestanden van Wallonië gaan bestudeeren. Met uitzondering van Luik en omgeving, blijkt ons Wallonië overgeïndustrialiseerd en niet meer tot nieuwe uitbreiding in staat. Om verschillende redenen, waarop we zullen terugkomen, mag men aannemen dat de economische as van het land, als we Luik als centrum nemen, langzaam van het Zuiden naar het Noorden schijnt te bewegen.

Maar de, trouwens heel betrekkelijke, verplaatsing der nijverheid van de eene streek naar de andere moet niet noodzakelijk wijzigingen meebrengen in de kapitalistische organisatie zelf. Dit punt is niet aan onze aandacht ontsnapt. En we meenen te mogen zeggen dat Brussel het financieel hart van het land wordt, terwijl Wallonië en Vlaanderen er hoe langer hoe meer van afhangen. Te Brussel vinden de groote uitgiften plaats; van daar gaan de bevelen naar de provinciale banken uit; de beheerders der

Brusselsche banken bekleeden in de gewestelijke nijverheden en in de koloniale ondernemingen al de strategische posten. De concentratie der groot-industrieën van Wallonië, die onlangs werd verwezenlijkt, verhoogde nog de afhankelijk van deze gewesten ten opzichte van het nationaal financieel centrum.

Wel is waar bestaan er Vlaamsche banken en de Boerenbond met zijn groep credietinrichtingen beschikt over enorme geldmiddelen. De klanten van deze instellingen worden vooral in den middelstand aangeworven. Doch het economisch belang van dien stand is maar gering en de beheerders van den Boerenbond moeten hun financieele politiek verscherpen(2) en er de kracht aan geven als die welke bij voorbeeld van de Société générale de Belgique uitgaat. Wij verliezen niet uit het oog de werking van de Vlaamsche groep der socialistische Banque belge du travail(3); doch haar middelen zijn beperkt en de Belgische socialistische partij blijft tot nog toe gecentraliseerd en ontvangt haar onderrichtingen uit Brussel.

Wij meenen dus te mogen besluiten dat het kapitaal van België in den grond nationaal is. Bovendien toont het leven der handelsmaatschappijen duidelijk aan hoe zwak de rol van den aandeelhouder in hun leiding is: evenals wij gelooven dat het verspreiden van aandeelen in de werkende klasse geenszins het maatschappelijk problema oplost, noch den werkman medezeggenschap in de leiding der onderneming geeft, terwijl het zijn risico én van loontrekkende én van bezitter verdubbelt, zoo ook gelooven wij dat, practisch gesproken, het onverschillig is of de aandeelhouders van ondernemingen, in Vlaanderen en in Wallonië gelegen, Vlaamsch of Waalsch spreken, zoolang sommigen onder hen den strategischen post van ‘kapitalistischen ondernemer’ niet betrekken. Stellig zijn er al, maar de meesten zijn nog maar ondernemers van tweeden rang, hoe groot ook hun persoonlijke verdiensten zijn mogen. En hier rijst, als gevolg van de economische herleving van Vlaanderen, het vraagstuk der ‘eliten’ op, dat

voor heel België geldt, hetgeen in het artikel, het vorig jaar in den Vlaamschen Gids verschenen, werd aangetoond(4).

Een andere zijde van de kwestie, namelijk die van den handenarbeid, ontsnapte evenmin aan onze aandacht. Deze is het belangrijkst in de onmiddellijke resultaten: de ontwikkeling van de Vlaamsche nijverheid zal de uitwijkingen van arbeiders in zekere jaargetijden in den weg staan, de koopkracht en het spaarvermogen in de nieuw geïndustrialiseerde streken vermeerderen. Eenmaal zoo ver, zal het mogelijk zijn, de specifiek Vlaamsche cultuur in het Noorden van België te versterken. Maar men kan zich afvragen of de professionneele en politieke beweging van de arbeidersmassa geen hinderpaal zal zijn voor de cultureele beweging.

Uit het voorgaande blijkt reeds dat wij, den toestand zonder vooringenomenheid overblikkend, het bestaan van een Vlaamsche economische beweging hebben ontdekt; doch den onmiddellijken politieken invloed daarvan beschouwen wij als zonder draagkracht, daar de kapitalistische organisatie zich tegen het ontstaan van een specifiek Vlaamsche economie verzet. De Vlaamsche jaarbeurzen, het streven van het Vlaamsch Economisch Verbond, de oprichting van Vlaamsche banken zijn inderdaad belangwekkende pogingen; doch wegens den huidigen vorm van de maatschappij, achten wij hun uitwerking zeer gering. Laat ons maar in volle oprechtheid bekennen dat, naar onze meening, de Belgische economie zoo complex en ook zoo geconcentreerd is, dat elk streven om de Vlaamsche van de Waalsche economie te scheiden niet te verwezenlijken en kinderachtig is. Werd er door diegenen die partijgangers zijn van ‘uiterste oplossingen’ ooit grondig gedacht aan den ernst van vraagstukken als dit der openbare schuld, den geldomloop, de koloniseering van Congo, de tolrechten, de grondstoffen, het vervoer, de Belgische havens? De verbrokkeling der Balkanstaten was alléén mogelijk wegens het zuiver landelijk karakter van de inwoners, de beperking van hun inkomsten en van hun behoeften, omdat de instabele natiën, waar het ergste nationalisme hoogtij viert, dat zich onder een economischen vorm vertoont, niet

bij het industrieel Europa, het Europa van de stoompaardenkracht, kunnen gerekend worden(5). België, en dat is een geluk voor zijn inwoners, behoort wèl tot dat Europa; het is inderdaad de vijfde nijverheidsnatie der wereld, en een groot uitvoerder van fabrikaten en kapitalen(6). Deze toestand volgt uit het samengaan van landbouw- en nijverheidsproductie, die, men behoort het nooit te vergeten, in buitengewoon ongunstige voorwaarden geschiedt en in den loop van heel onze geschiedenis altoos zoo geschiedde; zij zou geen scheuring kunnen lijden, die de economische bestuurders van ons land nooit zullen willen.

Wij hebben den lezer al dadelijk ons besluit medegedeeld. Dat deden wij met opzet. Wij hebben hem willen toonen dat het volstrekt objectief is en zuiver economisch, vrij van alle idealisme en particularisme.

Wij moeten nu onze beweegredenen uiteenzetten. En hier zijn we op vruchtbaar terrein, dit namelijk van de feiten.

 

* * *

 

Laten wij met den landbouw beginnen. Dat is de grondslag der bedrijvigheid in Vlaanderen en in de Kempen, waar de kleine eigendom zoo verspreid is en waar het vraagstuk der gespecialiseerde voortbrengst op den voorgrond is getreden.

We zullen niet bij herhaling in bijzonderheden aantoonen dat de grond verbrokkeld is en er zeer buitengewoon intens wordt bewerkt. Wij zullen evenmin onderzoeken om welke redenen de uitbating zoo zelden met den eigendom gepaard gaat. Wij zullen alleen maar nagaan of, zooals de zaken thans staan, het productievermogen van den Vlaamschen landbouw vermeerderd is en of, als gevolg daarvan, de koopkracht der landbouwers is toegenomen, wat hoofdzaak is; daaruit spruit hun kans voort om bezitters te worden en hun macht als verbruikers en als spaarders.(7)

Hier moet het werk worden vermeld van den Boerenbond,

die sedert 1890, op katholieke en Vlaamsche grondslagen, de heropbeuring van de toegetreden landbouwers onverpoosd ter harte neemt. De realistische politiek van den Boerenbond verdient van naderbij te worden beschouwd.

Met het oog op de overbevolking van het Vlaamsche platteland, en evenwel toch wenschende er de menschen te behouden, gaf de Boerenbond beslist het aanmoedigen van de klassieke culturen op, die het lievelingsonderwerp zijn van de landbouwexperten der politieke dagbladen: graan, haver, beetwortels veronderstellen landbouw op groote schaal en uitbreiding daarvan (we spreken nu niet van suikerbeeten) zou nooit, in een land als België, het tekort aan graangewassen kunnen goed maken. Naar het voorbeeld van Denemarken en Duitschland, zette de Boerenbond zijn leden aan tot het oprichten van melkerijen, het kweeken van groenten en nijverheidsplanten en het fokken van kleine dieren. Het bleef niet bij theoretische propaganda: selectiestations werden gesticht, meststoffen en zaad aan goedkoopen prijs verkocht, het landbouwcrediet werd ingericht en verkooporganismen kwamen tot stand. De Boerenbond is verder gegaan: hij verwierf contrôle over fabrieken van conserven in Vlaanderen en in het Leuvensche; men beweert dat hij een woord mee te praten heeft in de leiding van de maatschappij der ferry-boats Zeebrugge-Harwich, die uit Vlaanderen boter, eieren, groenten, vruchten, hoenders en zelfs pas geboren kuikentjes naar Londen vervoert. Verkoopagenten zijn in het buitenland aangesteld en de Boerenbond neemt deel aan de groote landbouwtentoonstellingen in Frankrijk en in Duitschland. Boschontginningen werden door hem ondernomen, evenals werken tot drooglegging en electrificeering van sommige gemeenten. Onlangs nam hij deel aan de stichting van de Union générale belge d'électricité.

Dat de politiek van den Boerenbond, die door de katholieke Hoogeschool van Leuven krachtig gesteund wordt, vruchten draagt, bewijst de vermeerdering van de opbrengst en de aangroei van des landbouwers spaargeld: in de Middencredietkas werd er in 1914 ongeveer 30 millioen, in 1928 echter 1 milliard belegd.

De lezer zou ons het verwijt kunnen toesturen dat wij onze voorbeelden wat al te vernuftig zoeken en er daarenboven gevolgtrekkingen uit afleiden die ons dienstig kunnen zijn. Doch deze

klip hebben wij willen omzeilen. Men kan ons opwerpen dat de uitvoer van eieren - voor bijna 400 millioen frank in 1927, terwijl wij er in 1914 moesten invoeren(8) - het werk is van het ministerie van landbouw en van zijn propaganda. Doch de Boerenbond had altijd aan het hoofd van dit ministerie een man naar zijn keuze; de hooge ambtenaars zijn bijna allen professors aan het zootechnisch instituut der Leuvensche hoogeschool en de ‘geest van het huis’ is den Boerenbond buitengewoon gunstig. 't Is daarenboven in de gemeenten waar die Bond de meeste aanhangers vindt dat het kweeken van hoenders en de groententeelt de grootste vorderingen hebben gemaakt en dat men het centrum van den eierenhandel aantreft.

Een negatief bewijs van de doelmatige werking van den Boerenbond is de betrekkelijke stilstand van gelijkaardige instellingen in 't Walenland: landbouwersberoepsvereenigingen, Belgische landbouwbond en zoo meer, die naijver en mededinging kennen, ja, op sommige plaatsen bedreigd worden door de uitbreiding van den Boerenbond in Wallonië (Waalsch Brabant, Luik, Namen). Deze Waalsche vereenigingen ontbreekt het aan homogeniteit door vermenging van groote en kleine cultuur. Zij beschikken over 398 Raiffeisenkassen, terwijl de Boerenbond er 970 telt op een totaal van 1368. De Boerenbond heeft geen oorspronkelijk werk tot stand gebracht; hij heeft alleen Duitsche denkbeelden op een katholiek en Vlaamsch midden toegepast, met het openlijk doel aan dit midden het moreel en ethnisch karakter te behouden. De Boerenbond is een actief vervlaamschingsagent voor Vlaamsche boeren, en dankt zijn bijval aan het feit dat hij op een gezonde economische basis berust, wat een uitstekende steun is voor een ideologische beweging.

Zooals onze groote geschiedschrijver Pirenne het heeft aangetoond, was de Vlaamsche landbouw altijd zeer degelijk, al was, bij poozen, zijn voorspoed minder groot. Het is onbetwistbaar dat de Boerenbond, door wetenschappelijke kweek- en fokmethoden te verspreiden, machtig tot den voorspoed heeft

bijgedragen. Sommige algemeene economische omstandigheden waren de uitbreiding van den Vlaamschen landbouw zeer gunstig: onder meer het verhoogd gebruik van vlas; de grootere behoeften, in Engeland en Duitschland, aan voortbrengselen der hoeve en aan groenten; de noodzakelijkheid waarin zich ons land bevindt om meer op zich zelf te rekenen en op eigen grond de producten te vinden die, door hun uitvoer, de invoerkosten van graan en vleesch verminderen.

Het Vlaamsch landbouwmilieu is dus aanzienlijk verbeterd. Doch het vraagstuk der overbevolking blijft bestaan; en het is daarom dat de Boerenbond het oog richt naar de kolonie, om Vlaamsche boeren als kolonisten naar Kivu te sturen.

 

* * *

 

Laten wij nu de uitbreiding van de nijverheid in Vlaamsch België nagaan.

De volgende tabel geeft de verdeeling van ondernemingen en van loonen per provincie aan. Zij is ontleend aan het verslag van het ministerie van arbeid over het onderzoek, dat in 1926 aangaande den toestand der nijverheid werd gedaan, in gestichten met ten minste 10 werklieden(9). Daaruit blijkt dat het Walenland, vooral Henegouwen en de provincie Luik, het nijverheidscentrum van het land blijft. De betrekkelijke belangrijkheid der verschillende provinciën, op nijverheidsgebied, zal bij de verdere beschouwingen niet uit het oog mogen verloren worden; anders zouden feiten van detail de juiste waarde van het geheel kunnen verdringen.

Provinciën Ondernemingen Getal beambten Getal werklieden Volledig personeel
Heel}
het }
land}		 Spoorwegen België Spoorwegen Nord belge } 2
}
}
} 		} 17.306
}
}
}		 } 88.589
}
}
}		 } 105.895
}
}
}
Antwerpen 2.066 12.080 122.775 134.855
Brabant 2.889 18.878 164.039 182.917
West-Vlaanderen 1.245 2.946 56.502 59.448
Oost-Vlaanderen 1.782 7.199 138.324 145.523
Henegouwen 2.240 17.041 264.016 281.057
Luik 2.201 16.940 179.758 196.698
Limburg 206 1.364 25.187 26.551
Luxemburg 131 424 6.040 6.464
Namen 500 2.389 35.101 37.490
Totaal 13.262 96.567 1080.331 1.176.898

Laat men eenerzijds Limburg onder de Vlaamsche, anderzijds Luxemburg en Namen onder de Waalsche gewesten ter zijde, - beschouwt men de indeeling per provincie als nagenoeg overeenkomende met het onderscheid der talen, - en houdt men, ten slotte, voor velerlei redenen, Brabant afzonderlijk, dan komt men tot de volgende cijfers:

Ondernemingen Volledig personeel Loontrekkenden per onderneming
Vlaamsche gewesten 5.093 339.826 60
Waalsche gewesten 4.441 477.755 112
Brabant 2.889 182.917 60

Met een lager getal ondernemingen, blijft Wallonië het machtig nijverheidscentrum, dat het grootste aantal werklieden bezigt en dat, vooral, de grootste nijverheidseenheden bezit. Brabant, half Waalsch, half Vlaamsch, telt minder groote ondernemingen.

De belangrijkste tabel voor ons onderwerp zou deze zijn welke de verdeeling aangeeft per provincie van de nijverheden die ten minste 2.000 werklieden tellen. Doch wij willen niet vergeten dat we hier niet voor specialisten schrijven en ons dus tot de meest kenmerkende gegevens moeten bepalen.

Het roten en braken van vlas bezorgt in West-Vlaanderen arbeid aan 5.223 werklieden, dat is 88.4% van het personeel, over geheel het land voor die bezigheid benuttigd. Voor het weven van vlas komen in die provincie 5.576 arbeiders in aanmerking, of 78% van het totale effectief.

Voor Oost-Vlaanderen kan het volgende lijstje opgemaakt worden:

Katoenspinnen 18.419 werklieden, of 81.4%
Katoenweven 21.370 werklieden, of 73.7%
Vlasspinnen 10.355 werklieden, of 79.9%
Tapijten- en karpettenweven 1.786 werklieden, of 71.9%
Breigoedweven 1.936 werklieden, of 52.5%
Lucifers 4.635 werklieden, of 86.62%
van het totaal voor geheel het land.  

Voor Henegouwen:

Koolmijnen 112.631 werklieden, of 70.7%
Cokeovens 10.307 werklieden, of 50.0%
Steen- en arduinnijverheid 2.812 werklieden, of 45.74%
Cement 3.521 werklieden, of 52.10%
Pletterijen 12.627 werklieden, of 70.4%
Bouwnijverheid (ruw metaal) 3.399 werklieden, of 36.5%
Vast en rollend materiaal voor spoorwegen 8.751 werklieden, of 39.4%
Bouten 2.748 werklieden, of 70.5%
Nagels 2.805 werklieden, of 87.5%
Gleiswerk 2.499 werklieden, of 86.1%
Vuurvaste producten 2.180 werklieden, of 65.5%
Bekers en kristal 4.627 werklieden, of 53.9%
Vensterglas 12.089 werklieden, of 85.5%
van het totaal voor heel het land.  

Voor Luik komen we aan onderstaande cijfers:

Koolmijnen 42.000 werklieden, of 23.0%
Cokeovens 1.697 werklieden, of 27.6%
Zink 3.940 werklieden, of 70.0%
Staal 5.471 werklieden, of 46.19%
Hoogovens 3.512 werklieden, of 45.11%
Pletten van plaatijzer 4.914 werklieden, of 71.74%
Fietsen 1.742 werklieden, of 73.47%
Draagbare vuurwapens 3.978 werklieden, of 100.00%
Gesolderde buizen 1.964 werklieden, of 86.29%
Caoutchouc (pneus) 1.992 werklieden, of 80.03%
Spinnen van gekaarde wol 3.408 werklieden, of 72.08%
Spinnen van gekamde wol 5.136 werklieden, of 50.01%
Kammerijen 980 werklieden, of 37.84%
Wolweverijen 4.190 werklieden, of 46.60%
van het totaal van het gansche land.  

En voor de provincie Antwerpen:

Vensterglas 1.596 werklieden, of 11.28%
Brouwerijen 363 werklieden, of 17.90%
Beschuitfabrieken 2.059 werklieden, of 67.60%
Wolkammerijen 1.037 werklieden, of 40.04%
Cokeovens 731 werklieden, of 11.89%
Zink 140 werklieden, of 2.50%
Scheepstimmerwerven 4.894 werklieden, of 91.09%
Spoorwegmateriaal 4.180 werklieden, of 18.82%
Automobielen 2.436 werklieden, of 61.21%
Steenbakkerijen 6.487 werklieden, of 69.81%
Cement 1.599 werklieden, of 23.66%
Cigaren 2.132 werklieden, of 38.71%
Cigaretten 1.038 werklieden, of 37.60%
Telefoontoestellen 7.506 werklieden, of 95.15%
Diamant 7.420 werklieden, of 88.88%
Lossers, stouwers 9.250 werklieden, of 93.38%
van het totaal cijfer voor geheel het land.  

Deze opsomming is onvermijdelijk onvolledig en de rubrieken werden natuurlijk eenigszins willekeurig gekozen. Zonder er verder op in te gaan, willen wij er toch enkele beschouwingen aan vastknoopen.

De nijverheid vestigt zich daar waar zij het gemakkelijkst de grondstoffen vindt, of daar waar handenarbeid en vervoer het voordeeligst zijn. Dat is overbekend; maar de toepassing daarvan is in ons geval belangrijk om na te gaan.

Inderdaad, men stelt in België een onloochenbare verplaatsing van de grondstoffen vast, ten gevolge van de uitputting der bestaande bronnen en van nieuwe ontdekkingen. Aldus is de Vlaamsche streek bevoordeeld door de ontdekking van het Kempensch kolenbekken, terwijl in Henegouwen uitgeputte koolmijnen gesloten worden. Van Genechten gaat echter wat vlug te werk wanneer hij tot een ommekeer van den toestand besluit. De vreemde kolen maken een voornaam element van het Belgisch nijverheidsleven uit en de ‘dumping’ van de kolen van het Pas-de-Calais-departement is voor de metaalnijverheid van Henegouwen een belangrijk iets. Ten slotte zal het altijd nog goedkooper uitkomen een eenigszins hoogeren vervoerprijs te betalen dan ondernemingen als Cockerill, Ougrée-Marihaye, la Providence enz. over te plaatsen. Een duidelijk onderscheid dient te worden gemaakt tusschen bestaande instellingen en ondernemingen die nieuw moeten worden opgericht. De Waalsche metaalnijverheid heeft geen belangrijke mijnen meer in België, maar ze is in zeer belangrijke Fransche en Spaansche betrokken. Daardoor zijn er tusschen de Belgische en de Fransche metaalnijverheden gemeenschappelijke belangen ontstaan, met wederzijdsche interestinningen, een zelfde bestuur enz. De groote Waalsche metaalnijverheid zal dus altijd geneigd zijn om de belangen en de politiek van Frankrijk in de oogen te zien, daar zij, bij een geschil tusschen beide landen, bedreigd is met een mogelijk verbod van invoer uit Frankrijk van ertsen, die nu, langs de spoorbaan van Givet, in Henegouwen of in het Luiksche komen. Wat de andere grondstof, de steenkool, betreft, heeft de Franco-Belgische metaalnijverheid reeds haar voorzorgen genomen: de groote Belgische banken en de groote Waalsche werkhuizen Cockerill, Coppée, Ougrée-Marihaye enz. zijn betrokken in de Kempensche bekkens, waarmee ook groote Fransche belangen gemoeid zijn, die namelijk met de Banque de Bruxelles samenhangen. Zooals het de heer Van Caeneghem, secretaris van het Vlaamsch Economisch Verbond, op het 3e Algemeen Nederlandsch Congres te Leuven te recht deed opmerken, is het kapitaal

‘zeer weinig flamingantisch,’ en daarvoor gelden historische en economische redenen. Derhalve moet de ontwikkeling van de koolmijnennijverheid in de Kempen, op Vlaamschen grond, in haar waar daglicht beschouwd worden. Het geldt hier niet een economische overwinning der Vlamingen, maar enkel en alleen een nuttige, weldadige vestiging van een nieuwe uitbating, die vooral den Vlaamschen arbeid rechtstreeks zal te nutte komen; en - dit is wel het voornaamste - de Kempensche koolmijnen zullen als een zeilsteen werken voor nieuwe metaal- of andere nijverheden, die een voordeelige nederzetting in België zullen zoeken. Doch dit alles zal niet zoo heel spoedig en niet zoo heel gemakkelijk gaan: de opbrengst der nieuwe koolmijnen zal eerst moeten dienen voor de groepen die er alles te zeggen hebben.

Onder de nieuwe nijverheden die in de Vlaamsche gewesten ontstaan zijn, dienen, na de koolmijnen, de cokeovens in de provincie Antwerpen en te Zeebrugge vermeld(10). Zij hangen af van ondernemingen uit Wallonië en werden dicht bij waterwegen opgericht, waarlangs gemakkelijk Engelsche steenkolen kunnen aangevoerd worden. De coke - dat is het geval voor Zeebrugge - dient dan voor de hoogovens in het ‘zwarte land.’ Hier weer kan geen sprake zijn van een echt Vlaamsche nijverheid, door Vlamingen voor de behoeften van hun streek tot stand gebracht.

Dan komen de glas- en de scheikundige nijverheid. In het eerste geval geldt het een verplaatsing der glasblazerijen van de kolennaar de zandstreek. Uit aardrijkskundig oogpunt beschouwd, is de verdeeling der Belgische glaswerkhuizen de volgende:

Spiegels Bekers en kristal Vensterglas
Antwerpen 1 1 2
Brabant - 1 -
West-Vlaanderen - - 1
Henegouwen 4 19 23
Luik - 5 -
Namen 5 2 -
  - - -
Heel het land 10 28 26

Namen is het centrum voor spiegels, Henegouwen dat voor kristal en vensterglas. Te Zeebrugge bestaat een glasblazerij naar het stelsel Fourcault, die een hulpinrichting is van een mechanische glasfabriek uit de omgeving van Charleroi. In de provincie Antwerpen bestaan de Belgisch-Amerikaansche mechanische glasfabriek Libbey-Owens en een andere glasblazerij Fourcault, die van een werkhuis uit Charleroi afhangt. Deze voorbeelden bewijzen dat in beide gevallen de Waalsche glasnijverheid, waarvan de toestand ten andere tamelijk critisch is, naar de zandstreek en de uitvoerhavens verhuisd is, veel meer dan naar de Kempische kolenstreek, zooals Van Genechten schijnt te gelooven. Het werkhuis Libbey-Owens, gesticht door Amerikanen, de Banque de Bruxelles, de Société Générale en de Mutuelle Solvay, werd in de zandstreek, bij het water, op goedkoop nijverheidsterrein gebouwd. Want, het weze ter loops aangestipt, de huidige aantrekkingskracht van de Vlaamsche gewesten ligt gedeeltelijk hierin, dat in het industrieel Wallonië de grond zeldzaam en duur is, terwijl talrijke vage gronden, dicht bij Antwerpen, kanalen of spoorwegen, nog goedkoop zijn, evenals in Namen en Luxemburg, de twee Waalsche provinciën die, wat het vervoer aangaat, het ongunstigst gelegen zijn. Op het gebied der glasnijverheid kan men dus ook weer niet spreken van Vlaamsche ondernemingen. Daarenboven moet men nog rekening houden met het onvaste der huidige combinaties en met de plannen van versmelting en concentreering van de groepen Libbey-Owens en Fourcault, onder de bescherming der groote banken.

De Vlaamsche gewesten zijn goed bedeeld wat de scheikundige nijverheden betreft en deze die niet ijzerachtige metalen bewerken en er mede in verband staan: zink-, lood-, radiumsmelterijen, fabrieken van zwavelzuur en van kunstmatige vetten treft men er talrijk aan. Is hier een dynamisme aan te stippen, dat eigen is aan de Vlaamsche economie? Wij meenen van niet. Iedereen weet dat de nijverheid der niet ijzerachtige metalen in handen is van de Société Générale en van de Union Minière du Katanga.

De vervanging der Metallgesellschaft(11) door de Société Générale des Métaux in den zink- en koperhandel, de rang door Congo ingenomen onder de landen die niet ijzerachtige metalen voortbrengen en het feit dat de zinknijverheid stevig in België gevestigd is (al was er sedert jaren geen erts meer), dank zij den handenarbeid en de wereldberoemdheid van de Vieille Montagne, waren de natuurlijke en gunstige oorzaken van het ontstaan der nieuwe ondernemingen.

Er zijn op het oogenblik in België 10 zinkfabrieken: 1 in de provincie Antwerpen, 6 in de provincie Luik, 3 in Limburg. In den beheerraad daarvan vindt men de gewone personaliteiten der Belgische financie- en nijverheidswereld terug. Daarenboven hebben de jongste versmeltingen den invloed der banken nog uitgebreid en alle sporen van regionalisme doen verdwijnen, zoo er die al ooit geweest zijn. De vestiging van smelterijen dicht bij Antwerpen en in Limburg vindt haar reden in de nabijheid van Antwerpen, aankomsthaven voor ertsen uit het buitenland.

De scheikundige nijverheid leent zich tot een groote en tot een middelbare uitbating, maar hangt meer en meer samen met de steenkool, de niet ijzerachtige metalen en de electriciteit. De banken die hoofdzakelijk baas zijn over koolmijnen en metaalnijverheden, zijn er dan ook op bedacht geweest werkhuizen voor bijproducten op te richten. In alle hoeken van het land zijn er tot stand gekomen, in de nabijheid van de verschillende grondstoffen. Maar deze nijverheid is zeer geconcentreerd en hangt geheel van de groote banken af. Haar aardrijkskundige verdeeling werd dus alleen door economische, volstrekt niet door staat- of taalkundige redenen, ingegeven.

De voedingnijverheid is zoo wat over het gansche land verspreid. De maalderijen zijn dicht bij Antwerpen en Leuven, omdat de vervoerprijs te water geringer is dan per spoor en omdat de winst op het meel dikwijls, ten minste was dit zoo vóór den oorlog, gelijk was aan het verschil tusschen die twee vervoerprijzen(12). Brussel en Antwerpen zijn ook, door hun groote bevolking, aantrekkingscentrums voor den meelhandel.

In de provinciën Antwerpen en Brabant telt men samen 12 suikerraffinaderijen op de 14 die in het land bestaan (en die meer dan 10 arbeiders bezigen, zooals dit het geval is voor al de ondernemingen waarvan wij spreken). De voornaamste is die van Tienen, die aan de groep Wittock behoort en door de Société Générale gerugsteund wordt. De raffinaderijen van Brabant bevinden zich in de nabijheid der groote suikerfabrieken, en evenals die van Antwerpen zijn ze gemakkelijk langs het water te bereiken. Men weet dat de Belgische raffinaderijen overgroote hoeveelheden uitheemsche ruwe suiker zuiveren, suiker die tijdelijk tolvrij binnenkomt en naderhand weer uitgevoerd wordt; van daar de noodzakelijkheid om dicht bij Antwerpen gevestigd te zijn.

Brouwerijen zijn er óók zoowat overal. Men telt in het land 222 brouwerijen en 64 brouwerijen-malterijen met meer dan 10 werklieden, en een groot getal kleine dorpsbrouwerijen. Maar hier eveneens kan snelle concentreering aangestipt worden. Talrijk zijn de lokale brouwerijen die opgeheven worden door de mededinging van groote geconcentreerde ondernemingen, waarvan het grootste deel in Brabant bestaan, dat 41.60% der brouwerijen en 56.95% der brouwerijen-malterijen telt. Daarna komt de provincie Antwerpen, met 16.67 en 17.90%. Oost-Vlaanderen, Henegouwen en de provincie Luik volgen daarop met een zelfde verhouding. Brouwerijen moeten ook dicht bij 't water staan, om hun graan en hun malt te kunnen ontvangen.

Wat de suikerfabrieken betreft, zijn het Henegouwen, Brabant en de provincie Luik die er het meest hebben; de suikerfabrieken bevinden zich dus in de leemstreek, waar de grond voor het kweeken van beetwortels geschikt is. Doch men bedenke, dat de suikerfabrieken ook oogsten in Frankrijk en Nederland opkoopen.

De provinciën Antwerpen en Luik hebben samen de automobielennijverheid in pacht. De cijfers van 1926 desaangaande zijn reeds zonder waarde, want de samensmeltingen die onlangs plaats vonden hebben de ondernemingen van dien aard tot twee groepen teruggebracht: de eene staat onder de leiding van den heer Marquet, die zakenman geworden is; de andere, F.N., staat onder het beheer van de Société Générale.

De cementnijverheid is over drie bassins verspreid: Bergen, de Maas en Antwerpen. Aardrijkskundige redenen wettigen deze

verdeeling. De werkhuizen zijn in aantal vermeerderd wegens den bijval dien Belgisch cement in het buitenland geniet. De nijverheid is tamelijk geconcentreerd en staat gedeeltelijk onder de contrôle van de Cimfina en van de Société de Niel-on-Ruppel.

Alvorens tot nieuwe ontledingen van den toestand der nijverheid in Vlaanderen over te gaan, moeten wij de besluiten van ons vluchtig onderzoek over sommige in het Vlaamsche land gevestigde ondernemingen samenvatten. Deze streek heeft zich sedert een twintigtal jaren sterk geïndustrialiseerd en na den oorlog zijn er nieuwe nijverheden ontstaan. Geldt het hier louter Vlaamsche stichtingen, die met regionalistisch initiatief en dito kapitaal geschapen werden en op een mededinging wijzen tusschen het Zuiden en het Noorden van ons land? Wij meenen daarop ontkennend te moeten antwoorden, en wel om de volgende redenen:

1o) Het kapitaal der nieuwe ondernemingen is gemengd: Vlaamsch en Waalsch spaargeld is hier vereenigd. Vooral het financieel beheer is gecentraliseerd in de Brusselsche banken, die op heel België, Wallonië als Vlaanderen, een economische hegemonie uitoefenen, welke veeleer de politieke neigingen van het land zou tegenwerken dan eerbiedigen.

2o) De voorwaarden van vervoer en het verkrijgen van grondstoffen spelen een overwegende rol in de aardrijkskundige verdeeling der nijverheidsgestichten.

3o) De schijnbare verzwakking der Waalsche nijverheid wordt vergoed door de belangen die ze in ondernemingen, in de Vlaamsche provinciën gevestigd, genomen heeft, voor zoover zij er aldaar, waar de stoffelijke omstandigheden gunstig zijn, voor eigen rekening geen heeft opgericht.

4o) Vlaanderen en Wallonië zijn arm aan grondstoffen: zand is geen zeer groote rijkdom; kleiaarde ook al niet; de steengroeven zijn belangrijker; maar 't is vooral de steenkool die een overwegende rol speelt; welnu, de Waalsche nijverheden en de banken zijn er de voornaamste aandeelhouders van, zoowel in Wallonië als in Vlaanderen.

5o) De ontwikkeling van Congo verzekert aan de streken langs zee en stroomen in België een belangrijke uitbreiding op nijverheidsgebied, en dààrdoor wordt Vlaanderen bevoordeeld.

Het is echter buiten kijf dat het Vlaamsch gedeelte van het land

een breeder vlucht heeft genomen. Doch wij beschouwen deze vlucht veeleer als een vollediger industrialisatie van België dan als een regionale strekking. De kwestie van politieke en sociale repercussiën is een gansch andere, maar a priori loochenen wij niet, dat, afgezien van de kapitalistische concentratie, de redenen tot industrialiseering van Vlaanderen de gevolgen kunnen hebben, die de stoutste theoretici van het flamingantisme verhopen.

De industrieele ontwikkeling van Vlaanderen schijnt des te sneller te gaan daar Wallonië op dat gebied stilstaat: glasblazerijen worden er gesloten; machienenbouw bloeit er volstrekt niet meer welig(13); koolmijnen, waarvan de voorraad uitgeput is, worden verlaten; hoogovens zelf blijven ongebruikt. Het verval schijnt vooral Henegouwen te treffen; de ontwikkeling van Luik is merkbaarder. Doch men moet de economische feiten met groote voorzichtigheid behandelen. Henegouwen was vóór den oorlog àl te veel geïndustrialiseerd, en dat was een der redenen van het ‘Russisch aventuur,’ zooals de heer Baudhuin dat zegt(14), van het oprichten van werkhuizen in Frankrijk, van het onophoudend zoeken naar uitwegen over de grenzen voor het glas, het rollend materiaal(15), de riggels enz. Deze overvloed van ondernemingen, de slechte voorwaarden van de outilleering en van de mededinging(16), namelijk wat het rollend materiaal betreft, de zeldzaamheid van den handenarbeid en de werkerskwestie hebben natuurlijk verliezen teweeggebracht, die des te gevoeliger waren door het feit dat het land, wegens den oorlog verarmd, meer dan anders zijn voortbrengingsmiddelen wil behouden en dat het publiek elken dag meer belang gaat stellen in de economische vraagstukken, door de gevolgen van de muntcrisis, de zware belastingen, de arbeiderseischen en de beursspeculatiën. Maar te zelfder tijd concentreeren zich de Waalsche nijverheden, en, belangrijk en

aan te stippen feit, komen ze meer en meer onder het toezicht van de banken. Deze laatste zijn het, die twee centrale coke-fabrieken stichten, de eenige groote ondernemingen, sinds den oorlog in Wallonië op touw gezet. Zij zijn het ook die de koolmijnen en de zware metaalnijverheid concentreeren(17): de Société Générale heeft 65 hoogovens in handen op de 94 van het Belgisch-Luxemburgsch economisch verbond.

De Waalsche groot-metaalnijverheid ontwikkelt zich, evenals de cementnijverheid. Men spreekt van nieuwe hoogovens. De groote Waalsche electriciteitsondernemingen zijn tot machtige verbonden samengebracht. Het is waarlijk alsof, na een tijdstip van heropbouw om de stoffelijke oorlogsschade te doen verdwijnen, en na een tijdstip van kalmte, de Waalsche industrie zich gaat herinrichten om in kwaliteit te winnen wat ze in kwantiteit verliest. Misschien ook wordt deze zekere verbetering vergoed door trapsgewijze onderwerping aan de leiding van de groote banken, die de vroegere patroons door goed betaalde en door hen uitgekozen personaliteiten vervangen. In perioden van onbepaalden vooruitgang konden de patroons zeer goed dienst doen, maar in crisissen van herinrichting, van coordinatie en cencentreering kunnen ze dat veel minder.

 

* * *

 

Alvorens in bijzonderheden over de weefnijverheid te handelen, moeten wij spreken over een categorie van in Vlaanderen ontstane ondernemingen, die wel belangwekkend zijn, doch niet specifiek Vlaamsch. Wij bedoelen de bijhuizen der groote uitheemsche firma's, met verkoopinrichtingen in België.

De General Motors Co en de Ford Motor Co hebben te Antwerpen en in de omgeving groote werkinrichtingen, waar de stukken, in Amerika gemaakt en naar hier overgestuurd, tot auto's worden saamgebracht en ineengezet. Eénmaal de rijtuigen geheel klaar voor dienst, worden ze in België, in Nederland, Duitschland, Zwitserland, enz. verkocht.

Voorts zijn er nog de groote petroleuminrichtingen van Antwerpen en langs het kanaal van Brussel.

Al die ondernemingen zijn dicht bij de haven van Antwerpen aangelegd, wat heel goed te begrijpen is. Dat is ook het geval voor de instellingen waar het Engelsch bier op flesschen wordt afgetrokken, de fabrieken van Engelsche cigaretten, de Belgische vertakkingen van conservenfabrieken (Cross and Blackwell o.a.).

Voor gemakkelijk te raden redenen behooren vele van die inrichtingen toe aan een juridisch Belgische personaliteit, maar ze zijn slechts bijhuizen, zonder eenige onafhankelijkheid, die tot groote uitheemsche ‘concerns’ behooren. Ze zijn in Vlaanderen gevestigd en dicht bij Antwerpen, wegens de gemakkelijke vervoersmogelijkheden en het aanwerven van werklieden.

Engelsche kapitalisten doen pogingen om, in het Noorden zoowel als in het Zuiden van ons land, bestaande ondernemingen aan te koopen. Ze zijn eigenaars geworden van brouwerijen, chocolade-, tabak- en cigarenfabrieken. Nederlandsche trusts hunnerzijds hebben margarinefabrieken en werkhuizen voor het vervaardigen van electrische lampen in handen.

Deze buitenlandsche ondernemingen hebben voor de streek waar zij zich vestigen dit goeds, dat de loonen er stijgen, zoodat de koopkracht van de bevolking vermeerdert; de kleine burgers vinden onder een bestuur dat geheel onverschillig tegenover de taalkwestiën staat, een nieuwe bron van werkzaamheid en geestelijke verheffing. De vreemde invloed in het Vlaamsch economisch leven is dus niet te versmaden.

 

* * *

 

We zullen het nu over een nijverheid hebben die in den grond Vlaamsch, historisch Vlaamsch is: de weefnijverheid.

Zij ook is in volle evolutie.

Men weet dat de eerste textielnijverheid in Vlaanderen de wolweverij was, die later verdrongen werd door vlas- en katoenbewerking. Wij zullen niet uitweiden over deze historische herinneringen, die Pirenne in de hoofdstukken over het economisch leven van zijn monumentale geschiedenis van België in 't licht heeft gesteld.

Het zij voldoende te weten dat de wolnijverheid naar Verviers en omgeving is overgegaan, waar zij zeer druk beoefend werd

sedert het begin der 19e eeuw. Te gelijker tijd nam de Vlaamsche katoennijverheid uitbreiding onder het Hollandsch bestuur, dank zij de invoering van machines en van het nijverheidskapitalisme(18).

Bij het begin van onze eeuw was de Belgische textielnijverheid gelocaliseerd: in Vlaanderen voor het katoen (Gent), het vlas (Kortrijk en Gent), de jute (Roeselare en Kortrijk) en in het Luiksche voor de wol (Verviers). Fabrieken voor meubelkatoen, voor breigoederen, voor tapijten zijn talrijker in Vlaanderen dan in Wallonië.

Waaraan ligt deze localiseering? Aan geschiedkundige traditiën vooreerst, vervolgens aan redenen van practischen aard.

Bij voorbeeld, het roten van het vlas in de Leie moet aan de boorden daarvan de vlasspinnerijen en weverijen samenbrengen, alhoewel het Belgisch vlas ruw of gesponnen uitgevoerd wordt en de Belgische weverijen vooral met Russisch vlas werken. Het katoen komt in de haven van Gent toe, waar de fabrieken sedert geruimen tijd in rustelooze bedrijvigheid zijn.

Doch dat Vlaanderen in de textielnijverheid de bovenhand heeft mag, naar onze meening, aan andere redenen worden toegeschreven: aan de werkkrachten en aan het kapitaal.

In geïndustrialiseerde centrums als Luik en Charleroi zou het moeilijk gaan een nijverheid in te voeren die, gelijk het weven, een specialen handenarbeid vergt. In Vlaanderen zijn er veel werkkrachten beschikbaar; het platte land bevordert de verplaatsing per fiets, zoodat arbeiders van naburige dorpen kunnen aangeworven worden. Maar wat ons beslissend toeschijnt is de vaststelling dat de weefnijverheid niet onder den druk staat van het huidig groot kapitalisme. Er bestaan zeer kleine weverijen, met aan hun hoofd kleine patroons. Deze betrekkelijke geringheid van kapitalen wordt verklaard door de noodzakelijkheid om een verscheiden, telkens veranderende productie te leveren, die zich, ten gevolge van de mode, bezwaarlijk leent tot het fabriceeren in zeer groote serie. ‘Het zwarte land,’ integendeel, in zijn geheel genomen, moet zich tot het moderne kapitalisme wenden: een

kleine koolmijn eischt een veel grooter kapitaal dan een groote weverij.

En het zeer kenschetsend gevolg van dezen toestand is dat concentreering achterwege blijft. De weefnijverheid is zich gaan vestigen in kleine steden, in dorpen, waar werkkrachten te vinden zijn. En meer dan één fabriek is nog eigendom van familiën uit den middelstand.

De oorlog heeft heel wat wijzigingen meegebracht. Zoo is de kunstzijdenijverheid aanzienlijk toegenomen en zich in Brabant, in Oost-Vlaanderen en in Henegouwen gaan vestigen. Het is een nijverheid die groote kapitalen vergt en met internationale betrekkingen rekening te houden heeft. Doch zij vergt ook veel werkkrachten en daarom zijn de fabrieken veelal in quasi-landbouwstreken opgericht geworden.

De textielnijverheid is ook den weg van het groot-kapitalisme opgegaan, vooral wat de katoennijverheid aangaat. De groote banken bewerkten de versmelting van fabrieken; de Boerenbond en de Banque belge du travail, die zich nog maar kort geleden met nijverheidspolitiek zijn gaan bemoeien en in de Vlaamsche gewesten hun zetel hebben, wisten het beheer over bloeiende ondernemingen te bemachtigen, waartoe een middelbaar kapitaal, overeenstemmend met hun kracht, voldoende was en die door de groote banken nog niet bepaald op den weg van het groot-kapitalisme waren gedreven geworden.

Het belang, door den Boerenbond in textielondernemingen genomen, ligt in de lijn van zijn politiek van bescherming der middelklassen.

Men mag dus zeggen dat, technisch en financieel, de voorwaarden van de weefnijverheid in Vlaanderen toelaten dat zij haar Vlaamsch karakter behoudt en in zekere mate onafhankelijk blijft tegenover de Brusselsche banken. Anderzijds zouden de Vlaamsche banken van Gent(19) en deze van de ‘groep Leuven’ zeer voordeelig de contrôle kunnen bekomen van goede ondernemingen van gemiddelde belangrijkheid.

Maar in deze nijverheid, als in zoovele andere, is het te vreezen dat de bijval en de voorspoed, ontstaan door de inflatie en door de premie bij den uitvoer, overdrijvingen doen ontstaan, die hun weerslag zouden hebben op de welvaart der Vlaamsche gewesten.

Aldus ging, van 1913 tot 1927, het gewicht van het bewerkt katoen van 45 millioen kilogr. tot 65 millioen kilogr. en het getal spillen klom van 1.672.000 tot 1.976.000. Dit valt samen met het ontstaan van nieuwe textielnijverheden in Japan en in Italië, de uitbreiding der katoennijverheid in Frankrijk, Engeland, Duitschland en de Vereenigde Staten; men moet ook met de Tchekoslavische mededinging afrekenen. Dit alles kan tot een nieuwe crisis leiden in de katoen- en zelfs in de vlasnijverheid, waarin trouwens veelvuldige en ernstige crisissen voorkwamen, door gebrek aan organisatie, door de verspreiding der patroons, door de samenvoeging van kapitalistische, uitbatings- en mededingingsmethoden. Reeds zijn kleine patroons, wier aantal ten gevolge van de electrificeering van Vlaanderen en den voorspoed der groote fabrieken toegenomen was, door de crisis aangetast.

Doch anderzijds schijnt de nijverheid van Verviers geneigd om naar Vlaanderen te verhuizen, ten minste voor sommige bewerkingen, ten gevolge van moeilijkheden met de werkkrachten. Maar, hoe nuttig deze aanduiding ook weze, is het noodig desaangaande een voorbehoud te maken: de klassenstrijd is hevig in België en een inlichting in dezen aard zou voor sommige belangen dienstig kunnen zijn.

Wij zullen niet verder over de textielnijverheid uitweiden, die, naar ons oordeel, grondig Vlaamsch blijft en die minder dan de groote nijverheid aan het bankbewind onderworpen is. Het is kenteekenend dat ook de kousen- en breigoedweverijen en de fabrieken voor meubelkatoen in de Vlaamsche provinciën verspreid zijn.

 

* * *

 

Het vraagstuk van het vervoer is buiten kijf zeer belangrijk. In dit opzicht is Vlaanderen onbetwistbaar bevoordeeld, uit hoofde der havens van Antwerpen, Zeebrugge en Oostende.

De aantrekkingskracht van de havens op de nijverheid is een algemeen verschijnsel; het is echter buitengewoon opvallend te

Antwerpen en op het zeekanaal Gent-Zelzate. Zelfs een zoo ongunstige haven als Zeebrugge, die, trots haar mogelijkheden, bijna verlaten is, lokt nog langsheen haar dokken en haar kanaal ondernemingen, die uit Wallonië overgekomen zijn.

Het bezit van een haven beteekent voor Oostende het herleven van de zeevisscherij en de daarmee gepaard gaande nijverheidstakken, grootendeels dank zij het initiatief van de Gentsche Banque belge du travail.

Maar nergens is de aantrekkingskracht eener haven zoo duidelijk te bespeuren als te Antwerpen, dat zich in het vervoer uit en naar Congo verheugen mag. Kobalt, radium, zink, goud, koper van Katanga doen de koloniale maatschappijen en de banken besluiten om rondom Antwerpen machtige werkhuizen op te richten, waarnaast op hun beurt weer andere ontstaan: cementfabrieken, olieslagerijen komen dichter bij Antwerpen.

Zoo ook is de vernieuwing van de wegen, de mededinging die de automobiel den spoorweg aandoet, voordeelig voor het nijverheidsleven in eenigszins afgezonderde plaatsen, zooals de Ardennen en het Vlaamsche land. Hetzelfde geldt voor het vervoer te water. Het huidig conflict tusschen den spoorweg en de schipperij is dus wel te begrijpen.

De spoorweg leeft met het vervoer van steenkool en erts(20), wat een voordeel is voor de groote Fransch-Waalsche nijverheid. De schipperij is eclectischer: ze leeft van den internationalen vervoerhandel van Antwerpen. Maar is dat de grondslag van een uiteenloopen in de oriënteering van de twee taalstreken van ons land? Het schijnt ons van niet. Immers het rivierennet is al even nationaal als het spoorwegnet, en Antwerpen is geen Vlaamsche haven, 't is een haven van West- en Midden-Europa. Dat het zóó ijvert om het vervoer van het potassium van Elzas te behouden is een duidelijk bewijs dat het zijn hinterland noodig heeft. De natuurlijke neigingen van de Fransch-Belgische zware-metaalnijverheid zijn van dien aard dat zij eerder gunstig gestemd zijn jegens Duinkerke en het toekomstig Noorderkanaal, wat in het vervolg, met de kwestie van het erts, van groot politiek belang kan worden.

* * *

Is het mogelijk om in de arbeidersbeweging een verschil waar te nemen tusschen de Vlaamsche en de Waalsche bevolking? Ongetwijfeld is er de godsdienst: de syndicaten van christen democraten gedijen dus beter in Vlaanderen dan in Wallonië. Er zijn ook sommige doctrinale uiteenloopingen tusschen Waalsche en Vlaamsche socialisten. De eersten zijn meer revolutionnair; de denkbeelden van 1789 en van Proudhon hebben bij hen nog veel waarde; zij zijn Franschgezinder (zie b.v. de actie van volksvertegenwoordiger Branquart) en tamelijk Duitschvijandig. De Vlaamsche socialisten zijn Marxisten en hun gevoelens tegenover Duitschland zijn veel milder dan bij hun Waalsche partijgenooten. Op 't gebied van economische politiek zijn de Vlaamsche socialisten meer geëvolueerd: de werking van de Banque belge du travail en van oud-minister Anseele zijn in dit opzicht kenschetsend.

Met deze factoren moet men rekening houden in den politieken strijd die nog komen kan. Voor het oogenblik zijn ze van geen overwegend belang. Zoo het arbeiderssyndicalisme verder gevorderd schijnt in Wallonië, moet men niet vergeten dat het socialisme te Gent ontstaan is, dat aldaar de eerste samenwerkende maatschappijen gesticht werden, dat het de katoennijverheid is geweest die, bij den aanvang, het vatbaarst is geweest voor de socialistische werking. Evenzoo is het stelsel der christen democraten in Vlaanderen ontstaan; het is nauw verwant met de werking van den Boerenbond. Socialisten, christen democraten en leden van den Boerenbond kunnen op de toekomst der twee gewesten een geduchten invloed uitoefenen.

Wij kunnen vaststellen dat in het overgeïndustrialiseerd Walenland handen ontbreken en dat de binnenlandsche stroomingen van verhuizing(21) van Vlaanderen naar het ‘zwarte land’ den invloed zullen ondergaan van de geleidelijke industrialiseering van Noord-Vlaanderen, waar Frankrijk en Nederland gelijkelijk komen aan putten.

Anderzijds - en de bewonderaars van de Vlaamsche economische ontwikkeling vergeten dat - heeft de Vlaamsche nijverheid gebrek aan gespecialiseerde arbeidskrachten. De Waalsche werkman houdt niet van het leven in Vlaanderen: mijnwerkers,

glasblazers, metaalbewerkers willen er zich niet vestigen. Het ophouden van 't kolenuitdelven in mijnen te Luik en te Charleroi stelt mijnwerkers zonder bezigheid; welnu, men kan ze moeilijk bewegen naar de Kempensche bekkens over te gaan.

Laten wij niet vergeten dat Vlaanderen, wat den handenarbeid betreft, lang ‘een koelieland’ is geweest en dat er voor de opvoeding der werklieden nog heel wat te doen is. Doch het technisch peil der arbeiders zal stijgen, en dat van hun loonen meteen.

 

* * *

 

De ‘economische separatisten’ zouden gaarne ‘de aandeelen van Vlaamsche ondernemingen in Vlaamsche handen behouden.’ Naar luid van een omzendbrief van het Vlaamsch Financieel Verbond, is de bedoeling al de financiemannen te groepeeren, met het oog op ondersteuning van ernstige Vlaamsche ondernemingen, vreemde macht uit de Vlaamsche uitbatingen te weren, klandizie te gunnen aan goede Vlaamsche banken en aan de Vlaamsche financiepers, alsook een goed Vlaamsch financiedagblad op te richten, dat de spreekbuis zou zijn van de Vlaamsche economie.

Zonder een oordeel uit te spreken over de staatkundige en cultureele waarde van dit programma, zullen we al dadelijk zeggen dat dit terug te vinden is bij alle nationalismen, bij alle volkeren die, om de eene of andere reden, het meesterschap over hun economie missen.

Te oordeelen naar de samenstelling van den beheerraad der groote Belgische ondernemingen, is het Waalsch en Brusselsch element onbetwistbaar overheerschend, behalve te Gent en te Antwerpen, voor de weef- en de vervoernijverheid. Hoe de maatschappelijke aandeelen verdeeld zijn - wij hebben het reeds gezeid - daar komt het weinig op aan; in kapitalistische economie komt alleen het bezit van de uitvoerende macht in aanmerking; en het is zonneklaar dat de hooge posten der Belgische nijverheid in handen zijn van menschen met ‘Belgicistische strekkingen.’ En vermits de staatkundige oriënteering van België van zijn economisch leven afhangt, zijn deze ‘Belgicistische strekkingen’ bij de tegenwoordige gouvernementeele leiders terug te vinden, ofschoon de plaats, aan de Vlaamsche democraten en agrariërs

ingeruimd, belangrijker wordt. Men begrijpt dan ook waarom de voorstanders van een zuiver Vlaamsche economie zoo gaarne de samenstelling van een industrieelen ‘generalen staf’ naar hun keuze zouden willen.

Maar hoe is het huidig overwicht van dit ‘Belgicistisch’ element te verklaren? Is het, zooals sommigen gelooven, het gevolg van een beraamde politiek? Zulks is moeilijk aan te nemen. Wij denken veeleer dat het de resultante is van een complex van economische feiten, die wij zullen trachten samen te vatten.

Sedert 1830 tot in 1914 heeft heel de Belgische economie gedraaid om de nationale steenkool en de metaalnijverheid(22). Was dat het gevolg van een Waalsch particularisme? Volstrekt niet, want dit overwicht van ijzer en steenkool vindt men ook in Engeland, in Duitschland, in Frankrijk onder het tweede keizerrijk; ten andere, alle landen van tweeden rang willen zich de houding geven van een natie met groote industrie. Dit overwicht van de groote nijverheid was feitelijk een der phasen van de industrieele omwenteling die, op het einde der 19e eeuw, begonnen was met de textielnijverheid en die naar de brandstof en de machines is overgegaan, onmisbare factoren van alle verdere ontwikkeling.

Thans gaat de evolutie voort en wordt er meer aandacht verleend aan de scheikundige-, de voedings- en de textielnijverheid. Dit komt doordat de wereldoutilleering aangevuld wordt en dat het in waarde brengen van niet ontgonnen landstreken zeer zeldzaam en zeer moeilijk wordt (Chineesch nationalisme, Hindoesch swaraj, Britsch protectionnisme enz.) en ook doordat het stijgen van het maatschappelijk levenspeil de voortbrengers meer belang doet stellen in de voldoening van de onmiddellijke behoeften van den mensch (eetwaren in blikjes, dranken, fijne vruchten en groenten, bevroren vleesch; anderzijds uitbreiding van kleeding- en meubileernijverheid, toeneming van automobielen(23), cinema's, telegraphie zonder draad, phonographen en zoo meer). Vermits de nijverheden die grondstoffen bewerken, in onvast

evenwicht schijnen, keeren de kapitalisten zich naar de nijverheden van afwerking. Het gaat in België zooals overal elders, en men vindt een treffend bewijs in den stoot die aan den uitvoer werd gegeven: ijzer, glas, steenkool, wagons gingen tot hun maximum: men tracht nu in 't buitenland weefsels, kant, schoeisels, meubels, eieren, boter, eerste groenten en vruchten te verkoopen. Het is een feit dat de nijverheden die aan die nieuwe eischen voldoen, voor 't meerendeel in 't Vlaamsche land gevestigd zijn. Nochtans, door de verworven kracht, hangen hun beheerders af van de beheerders der grondstoffennijverheden, die grootendeels Waalsch zijn. Vandaar een onbehaaglijkheid in sommige Vlaamsche middens.

Bij deze algemeene oorzaak, die het ‘Belgicistische overwicht’ gunstig is, komt nog een tweede, die specifiek Belgisch is: en die is de bijna absolute heerschappij van de banken over de nijverheid. Van Genechten heeft de verdienste gehad aan te toonen dat deze heerschappij grootendeels voortspruit uit het feit dat, in 1822, de Société Générale geheel gewapend uit het brein gekomen is van Willem van Oranje -Nassau en dat zij sedertdien haar besturende rol in de nationale economie bleef behouden(24). De eerste hoofden van de Société Générale, ofschoon Orangisten, waren Walen(25). De overlevering behield met des te meer reden haar recht daar de nijverheidspolitiek van de Société Générale haar banden met Wallonië nauwer toehaalde, terwijl de Vlaamsche weefnijverheid buiten haar werkkring bleef.

De groote banken die naderhand gesticht werden, hebben de Société Générale in haar economische politiek gevolgd en het hooger personeel was insgelijks ‘Belgicistisch.’ Zoodat, terwijl de nijverheidspolitiek der banken en hun overmacht op het land zich scherper afteekende, het Waalsch, het ‘franskiljonsch’ element bevoordeeld scheen. Dit was des te begrijpelijker daar de bestuurders van ondernemingen dikwijls onder de universitai-

ren gekozen werden, die, door hun geestelijke vorming zelve, van Fransche cultuur doordrongen waren.

Maar men bemerkte niet dat Wallonië, dat zoo de aandacht der banken in beslag had genomen, eenvoudig een provincie werd van hun keizerrijk en dat Brussel het tot een ondergeschikte rol in het bestuur van het land herleidde. Meer en meer, wij herhalen het, bekleeden de Brusselsche bankiers de belangrijke posten in nijverheid en financiën; zij versmelten concurreerende ondernemingen en doen den persoonlijken wedijver tusschen nijverheidsbazen verdwijnen, die ze trouwens door de hunne vervangen. De strengheid der tijden laat hun toe de hand te leggen op de beste ondernemingen, die hun persoonlijkheid verliezen door in een ‘groep’ te treden. Te zelfder tijd beginnen de Brusselsche banken de mogelijkheden van het Vlaamsch gedeelte van het land te exploiteeren: zij stichten rondom Antwerpen en in de Kempen nieuwe werkhuizen, zetten voet in reederijen en in de groote handelswereld. Antwerpen wordt door Brussel voorbijgestreefd in zake kolonialen invloed en de groote ‘merchant-bankers’ van de handelsmetropool vereenigen zich met de financiemannen der hoofdstad. Kapitalistische centralisatie, die het duidelijkst blijkt uit de organisatie der banken: in schijn bezit elke provinciestad van eenig belang verscheidene onafhankelijke en concurreerende banken; in werkelijkheid zijn deze provinciale banken bij twee of drie Brusselsche banken ingelijfd, die hun zekere handelsverrichtingen verbieden, ze van dichtbij controleeren en zelfs hoogere beambten benoemen. Bestaat de grootste eerzucht voor een kapitalist er dan niet in, te Brussel te geraken?

Men begrijpt dat, onder die omstandigheden, de plaats voor de Vlaamsche financiers niet ruim is. Maar die voor de Waalsche vermindert ook met den dag.

Zoo de overmacht der banken een louter Belgisch verschijnsel is, is het overwicht van de hoofdstad er een algemeen: Londen heeft de provinciebanken onder zijn beheer gebracht; Fransche polemisten hebben aan 't licht gebracht hoe streng de provinciën door de ‘groote credietinrichtingen’ van Parijs onder het juk worden gehouden; de bank van New-York beheerscht de geldmarkt der Vereenigde Staten; in Duitschland verhuizen de groote provinciebanken naar Berlijn, wiens geldmarkt de andere, zelfs die

van Francfort, overvleugelt. Het is dus tamelijk beuzelachtig regionalisme, in België tegen de financieele concentratie te protesteeren, die Brussel als centrum heeft verkozen. Dat de heerschappij van Brussel soms ergerend werkt is te begrijpen; maar de voorgestelde redmiddelen zijn zoo kinderachtig.

Wil dat zeggen dat er geen reactie is? Volstrekt niet. En zoo men, door de werking van de Middencredietkas van den Boerenbond en de Banque belge du travail, wèl de reactie kent van Vlaamsche zijde, is het even zeker dat er zich ook in het Walenlana een reactie afteekent: te Charleroi en te Luik bestaan louter locale banken, evengoed als te Gent, te Leuven, te Antwerpen.

Doch hoe ver reikt de draagkracht van die reactiebeweging? De banken met regionalistische strekking maken zich de misnoegdheid te nutte van de middelstandsklienteel, die de hulpbanken der Brusselsche inrichtingen verlaat. Maar 't is de discontoklienteel die zij aanlokken; zij hebben geen belangen in de groote nijverheden, en dàt alleen telt in zake economische politiek.

Wij bekennen dat we tamelijk sceptisch denken over de toekomst van den middelstand in het algemeen. Men zal dus ook begrijpen dat wij alleen met voorbehoud een bankregionalisme aanvaarden, dat zijn kracht put uit deze klassen, welke nauw verwant zijn èn met den werkersstand (kleinhandelaars, hotelhouders, herbergiers) èn met het groot kapitaal (advocaten, ingenieurs, hooger loontrekkenden van groote ondernemingen).

De zuiver Vlaamsche banken, sedert den wapenstilstand in het leven geroepen, tellen onder hun klienteel vooral kleine handelaars en kleine nijveraars. Ze hebben een zuur leven geleid; en wat zal de toekomst brengen?

Uitzondering dient nochtans gemaakt voor de financieele agrarische beweging van den Boerenbond en de kapitalistische strekking van de Banque belge du travail, daar dit organismen zijn die leefbare economische complexen hebben tot stand gebracht. Doch de Boerenbond alleen schijnt bij machte om een strijd aan te gaan, dien hij wellicht liefst, in eigen voordeel, wenscht te ontwijken; reeds beginnen de belangen van de groote banken en van den Boerenbond zich te versmelten.

En ons besluit is: kapitalistische concentratie overheerscht in België het regionalisme en het individualisme. Beide komen in ons

land voor en ze houden zich zelfs kloek. Maar in de huidige economische constellatie komen alle vraagstukken neer op de vorming van ‘eliten’. De overwinning op 't gebied van 't universitair onderwijs door de Vlamingen, te Gent en te Leuven, zal een deel der Belgische elite toelaten zich in 't Vlaamsch te ontwikkelen. Dan zal, naar men mag aannemen, de economische politiek van België zich wel niet grondig wijzigen, maar bemachtiging van uitvoerende posten van het kapitalisme door leiders, met Vlaamsch idealisme bezield, zal wellicht wijzigingen in den vorm medebrengen.

 

ROBERT J. LEMOINE.


Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs