De Vlaamsche Gids. Jaargang 10

Bij het Graf van Paul Fredericq

Namens mijne vrouw leg ik op deze kist een palmtak, zinnebeeld van vrede en rust, op welks witte lint zij deze woorden heeft gewild: Aan Paul Fredericq, den uitnemenden man, den man bij uitnemendheid.

En wij hebben tot elkaar gezegd: Hoe somber, die zwarte zelfkant aan dat mooie leven! Eerst de duisternis van den oorlog, toen de vale slagschaduwen van den vrede en nu de nacht des doods. En dat bij hem, die zon en licht zoo lief had, wiens leven van ernst zoo vervuld was van blijden lach en die zooveel blijheid heeft gegeven aan het leven van anderen. Nu zelfs bij zijn graf geen zon; toch nog een enkele zonnestraal in den voorhof van de Universiteit, waar aan zijn overschot het academisch eerbewijs werd bewezen.

Als zijn stoffelijk oog thans mij kon zien, zijn oor mij hooren, zijn hand mij tasten, dan zou hij verheugd en ontroerd op mij toetreden, want hij heeft, evenals wij, verlangd naar het weerzien. Het heeft niet zoo mogen zijn; enkel in dankbare herinnering kunnen zijne vele Nederlandsche vrienden hem blijven gedenken. En dat zullen zij; zij hebben zoo veel en zoo oprecht van hem gehouden en in hun leven heeft hij zulk een groote plaats ingenomen.

[p. 413]

In waarheid was hij een uitnemend man, een vriend bij uitnemendheid.

Maar zijne beteekenis gaat ver uit boven den vriendenkring. Hij is de man geweest die het stamverwante Vlaanderen aan Nederland heeft ontdekt. Het jonge geslacht kan dat niet weten dan van hooren zeggen. Maar wij ouderen weten het, die onder de bekoring zijn geweest van zijn milde stem bij woord en lied, wij die zijn beschaafde, vriendelijke, hooge persoonlijkheid hebben genoten.

Ons land, ons volk, onze taal heeft hij gekend als slechts weinige onzer eigen landgenooten; hij heeft ze lief gehad met heel zijn hart. En daarom heeft in hem Nederland, evenzeer als België, een groot verlies geleden.

Nu hij is heengegaan is er niemand in dit land, van wiens gezag een even betrouwbaar oordeel als het zijne, over Nederland en zijne bewoners kan worden verwacht.

En toch, zulken hebben wij noodig van weerszijden. Beide onze volken hebben het allergrootste belang bij een juist begrijpen en eene juiste waardeering, aangewezen als wij zijn, door verwantschap en grenzen, op een bestendig goede buurtschap. Hand in hand kunnen wij gaan in veel, bij volkomen behoud van eigen aard en van zelfstandigheid.

Die toenadering heeft Paul Fredericq zijn leven lang gewild; zij was het ideaal waarvoor hij heeft gewerkt en gestreden. Hier aan zijn graf eeren wij hem het best door de belofte, dat ook wij dat ideaal hoog zullen houden.

Kiewiet de Jonge.