De Vlaamsche Gids. Jaargang 10

[p. 228]

Okeanos.

Okeanos:

O wondre Zon, die gansch den wijden dag
aan Hellas' blauw-turkoozen hemelboog
in toomelooze drift, zoo welig, oog-
verblindend hebt gelachen uwen lach,
vol wilde kracht, zoodat Zeus' adelaren,
de minnaars van het glorierijke licht,
hun oogen loken vóór uw aangezicht
en 't schitter-goud, ruim-sparklend uit uw haren:
zoo min ik u...

O wondre Zonne, die vol hitte en vuur
de luchten hebt geblakerd en gebrand,
het planten-leven dor-verschroeid op 't land
en 't zwakke vleesch bedwelmd met langen duur,
zoodat de menschjes en de groote goden,
als luste- en levenloos, te slapen lagen,
van denken moe en loom en lam geslagen:
uw passie scheen al 't passielooz' te dooden...
En ik, als kind van woeste onstuimigheid,
ik ben dan uitgegaan naar de eenzaamheid,
het hart luid-jagend met zijn dolle slagen
en dragend diep de driften van veel dagen:
o Zon vol hevigheid, zoo min ik u...
Ik heb u lief...

De Zon:

Wie is het, die me op aard' te minnen waagt?
Wie voelt de passie, die mijn baar-schoot draagt?
Wie is 't? O spreek! O kom tot mij! Ik wacht...

[p. 229]

 

Okeanos:

 

O Zon, mij lokt deze eerste liefde-nacht!

 

Ik ben de god Okeanos, gewassen

 

uit wijd geweld van hemel en van aarde:

 

'k zal rots op rotsen, berg op bergen tassen

 

om 't zin-genot van uwe liefde-gaarde!

 

Ik kom tot u! Ik heb uw stem gehoord:

 

't verlangen zweept mij onmeedoogend voort!

 

De Zon:

 

Ik heb u lief! O kom tot mij! Ik wacht...

 

Okeanos:

 

O Zon, die dezen nacht hebt voorbereid,

 

vol zware zwoelte en zwart als duizend nachten,

 

een nacht zoo broeiend-vol van onweers-machten,

 

dat de uil, zoo hunkrend naar heimzinnigheid,

 

niet wagend zijne bloed'ge roovers-tochten,

 

vermoedend het gevaar van 't zwijgend spoken,

 

zich schuil houdt, bange-rillend, in zijn krochten,

 

dan zijn mijn jeugdige aders blauw-gezwollen

 

door 't kloppend stuwen van mijn passie-bloed,

 

mijn bloed, dat wordt van liefde-gloed gekwollen.

 

Ik heb mijn oogen smachtend toe-geloken

 

en wacht nu blind op wat gebeuren moet...

 

Ik heb u lief...

 

 

 

Dof-dreunend bonst opeens de storrem uit

 

en boven heen het schrille winde-gieren

 

als 't wild en bandelooze gil-geluid

 

van honderd-duizend ruw-gekeelde dieren.

 

 

 

O woeste grootschheid van den nacht-orkaan,

 

gij hebt den storrem van mijn hart verstaan

 

en 't laaiend-fel begeeren van mijn bloed...

 

Welaan! Welaan! Ik volg u! Wijs de baan!

 

De onstuim'ge liefde-zonne lokt mij aan

 

en de hartstocht, die doorheen haar leven woedt...

[p. 230]

 

De Orkaan:

 

Ver-boven d'hoogste bergen hol ik heen

 

in de eindelooze driestheid mijner leên!

 

Okeanos! Kom naar den hemel-tuin!

 

Okeanos:

 

Ik volg! Ik volg! 'k Bestijg Olympos' kruin!

 

en vel er Zeus, den god van alle goôn,

 

trots donder-woede en bliksem, van zijn troon!

 

O Zon! O Zon! Ik klim ter hemel-woon!

 

Zeus:

 

Wie zich durft wagen in mijn rijken,

 

dien treffen onmeedoogend mijne pijlen

 

en werp ik in den afgrond van den dood!

 

Okeanos:

 

Ik sterf! Ik sterf! Mijn arme leden wijlen

 

in knellende armen van den Dood...

 

Hoe weelde-zalig is het wreed bezwijken

 

te midden van het rijke drift-festijn,

 

smoor-dronken van den zoeten liefde-wijn...

 

Ik voel den Dood op mijne bleeke koonen:

 

o wondre Zon! O ongenaakbre Schoone!

 

Ik sterf! ... ik sterf! ...

 

Vaarwel! ...

Maurits Steenhaut.