Victory

[p. t.o. 2]

[p. t.o. 3]

....en in 't midden van die gouden vlek stond een gracieus schepseltje..... blz. 5.

[p. 3]

Victory.

't Was stil in de kamer, waarin mevrouw Harders het avondblad las. Alleen het getik-tak van de pendule en af en toe het geritsel van dor papier, dat door een slanke hand werd bewogen, verbraken de rust, die het vertrek vulde.

En toch was nog maar kort geleden deze zelfde kamer vol heftig beweeg en onrust geweest.

Met een glimlach dacht de lezeres daar aan, als ze een oogenblik haar lectuur terzij legde. Eerst het ietwat luidruchtige afscheid van Frits, die met den avondtrein naar Den Haag was afgereisd, adspirantwinnaar, zooals hij zichzelf droomde, van een personeelen prijs in een kegelwedstrijd.

Een heele week zou hij wegblijven! Zonder zorg, maar toch met eenige goede raadgevingen, had ze hem laten vertrekken. Zonder zorg, want wat kon hem overkomen, nu hij zichzelf onder de hoede had gesteld van zuster Ida en haar man? 't Kegelen zelf was vrij ongevaarlijk, dat wist ze.

En toen was het tijd geworden, dat Miep, Gert en Teun naar bed

[p. 4]

gebracht werden. Dat ging altijd gepaard met uitbarstingen van verontwaardiging en hevige protesten.

Dezen avond hadden de kleuters zelfs het recht geëischt langer op te blijven, ‘omdat pa niet thuis was.’

Maar nu lagen ze onder de dekens, sliepen misschien al, en mevrouw zelf had een paar uurtjes rust.

Rust om te lezen.

Ze nam haar krant weer op en speurde opnieuw naar dingen, die haar interesseerden.

Het viel haar op, evenals zoo dikwijls te voren, hoe telkens, als ze in eenzaamheid neerzat, het nieuws van heden zich verbond met 't geen in haar jeugd was voorgevallen. Een paar regels, waar haar aandacht op viel, riepen beelden uit het verleden te voorschijn, die in stralende schoonheid tot haar kwamen.

Ook dezen avond, vooràl dezen avond!

Terwijl haar oogen staarden op een advertentie, waarin margarine en melanges werden aangeboden, wiekten haar gedachten terug naar haar lief, oud thuis; naar de boerderij, welke door haar energieken vader tot grooten bloei was gebracht. En ze zag opnieuw den kloeken man

[p. 5]

zich weren, als de oogst te velde lag; of haar moeder, een echte boerin nog, die in het karnhok zwoegde, om de rijpende boter tot een volmaakt product te bereiden.

Dàt te kunnen was haar glorie geweest!

Maar nu maakten de boerinnen geen boter meer, nu kochten ze die van de fabrieken, en dikwijls zelfs gebruikten ze er margarine naast. Zij niet! Zij duldde in haar huis alleen natuurboter. Evenals haar moeder. Want zij was van boerenafkomst en H.B.S. noch huwelijk hadden dit inzicht kunnen veranderen.

‘Wat een boer niet kent, dat eet hij niet!’

Zij gèèn margarine!

De felle schijn der lamp verschemerde, tot er slechts een sprookjesachtige glans van overbleef. Op de tafel teekende zich een lichtkring af en in 't midden van die gouden vlek stond een gracieus schepseltje, een fantasie van guitige bekoorlijkheid, gehuld in blauw-omrande witte stof.

‘Wie zijt ge?’ vroeg mevrouw Harders, en verwondering doortrilde haar stem.

[p. 6]

‘Noem mij Victory!’

Het was een melodieuse en nochtans vaste stem, die het antwoord gaf.

‘Victory, Victory, ik heb u nooit te voren gezien!’

‘En toch ben ik dikwijls bij u geweest! Denk aan den tijd, toen gij op het tennisveld verstrooiing zocht. Toen hebt ge mij gevraagd tot u te komen en ik kwam. En later, op de examendagen, toen uw hart ineenkromp van vreeze, heb ik u niet verlaten. Nietwaar, ik wàs er toch?’

‘Ge waart er, ja, maar ik heb u niet in de gestalte gezien, waarin ge u thans vertoont.’

‘Gestalte.... gestalte.... ik kom tot de menschen in duizenderlei gestalte, ook zonder deze. Dat ik mij thans aan u vertoon komt, omdat ge mij noodig hebt en toch uw deuren voor mij sluit. Welnu, zoekt gij mij niet, dan zoek ik u. Ge zult mij vergezellen over bergen en zeëen heen....’

‘Waar wilt ge mij heen voeren, Victory?’

‘Naar Indië zullen wij gaan, gij en ik, en luisteren naar den zang van de palmen, als de avondwind door hun kruinen strijkt.’