Vestdijkkroniek. Jaargang 2009

[p. 2]

Een kopje water uit een ziedende wereldzee
De nieuwe redactie van de Vestdijkkroniek aan u voorgesteld

De redactie is eigenlijk altijd op zoek naar uitbreiding en vernieuwing, maar met het uittreden van Peter Klooss en het recente overlijden van Fries de Vries, werd wens tot imperatief. Gelukkig zijn we erin geslaagd weer een enthousiaste ploeg te vormen: Hank Ort, die voorlopig de eindredactie blijft doen; Helga den Besten, die al langer redactiemedewerker was; Arnoud van der Vorst en Wilbert van Walstijn. Hieronder een korte introductie.

Helga den Besten, geboren 1955 te Rotterdam. Werkzaam geweest in het bankwezen, de gezondheidszorg en het basisonderwijs. Sinds 2006 docent Nederlands op een middelbare school. Studerend voor de Master Nederlandse taal en cultuur aan de UvA. Liet in maart 2005 samen met Fries de Vries de duo-dichtbundel De Vijf Jaargetijden het levenslicht zien. Vanaf 2005 actief als redactiemedewerker van de Vestdijkkroniek.

‘Mijn kennismaking met het oeuvre van Vestdijk begon bij de roman Ivoren wachters. Het was niet de auteur maar de titel van zijn boek die in eerste instantie mijn nieuwsgierigheid had gewekt. Ik moest daarbij denken aan een schaakspel. Bijzonder veel waardering heb ik voor Vestdijks poëzie, in het bijzonder zijn schilderijgedichten, waarvan ik Rembrandt en de engelen als een meesterwerk beschouw.

Wat ik in Vestdijk het meest bewonder, is zijn veelzijdigheid. Wie aan Vestdijk begint, put een kopje water uit een ziedende wereldzee.’

Hank Ort (1957) is actief dienend marineofficier en werkt momenteel op het ministerie van Defensie in de ook in het bedrijfsleven bekende functie van CIO (Chief Information Officer). Zijn vooral operationele loopbaan kon hij altijd goed combineren met een voorliefde voor literatuur en muziek. Sinds 2000 is hij lid van het bestuur van de Vestdijkkring en sinds het overlijden van Hans Visser in 2002 van de redactie van de Vestdijkkroniek.

‘Mijn leraar Nederlands op de middelbare school heeft die voorliefde voor de literatuur aangewakkerd, waarbij zijn ontzag voor De koperen tuin (“daar moeten jullie maar niet te vroeg aan beginnen”) mij onverbiddelijk en direct tot Vestdijk trok. Na de Tuin volgde Ivoren wachters, en vooral ook De redding van Fré Bolderhey. Een levenslange fascinatie was geboren. Deze kreeg een nieuwe impuls na lezing van Martin Hartkamps Identificatie en isolement, Een visie op Vestdijk (Bert Bakker, Amsterdam, 1988).

Wat mij vooral trekt in Vestdijk is het geheimzinnige, dat zich niet volledig laat kennen of verklaren. Daarmee staat zijn enorme oeuvre voor mij heel dicht bij de essentie van het leven.’

[p. 3]

Arnoud van der Vorst, schrijver, tandarts, werd in 1942 geboren en bracht zijn jeugd en middelbare schooltijd in Gouda door. Op de HBS begon hij de romans van Vestdijk te lezen, Kind tussen Vier Vrouwen, Ivoren Wachters en Terug tot Ina Damman zijn de favorieten. Ook de biografieën over Simon Vestdijk van Hans Visser en Wim Hazeu boeiden hem zeer. Na zijn studie in Utrecht, vestigde hij een praktijk in Leiden die 35 jaar zou bestaan. In 1988 werd bij De Beuk in Amsterdam zijn eerste boek gepubliceerd, De Cycloop, onder het pseudoniem Paul Rohlof. Een tijd bleef het stil op zijn literaire front, maar hij ontpopte zich als columnist, schreef eerst voor het tijdschrift Bres en later voor bladen als Arts & Auto en het Nederlandse Tandartsenblad. In 2006 kwam onder pseudoniem Paul Dentz, de bundel Het lachende gebit uit, later verscheen de verhalenbundel Destijds en in de periode 2008/2009 de romans Wees, Uit naam van Apollonia en de verhalenbundel Bizar, alle bij Aspekt uitgegeven.

Wilbert van Walstijn (1946, gehuwd, vader van twee dochters). ‘Al vanaf mijn middelbare schooltijd ben ik behept met ‘het Vestdijkgevoel’. Aangetrokken door geheimnisvolle titels als Het glinsterend pantser en Ivoren wachters ben ik zijn ‘gebergte’ gaan beklimmen. Een bekrompen leraar Nederlands stimuleerde gelukkig mijn puberale belangstelling door mijn boekbespreking over Het glinsterend pantser te retourneren met de opmerking: ‘Een vieze man, die Vestdijk’.

Op jeugdige leeftijd werd mijn fascinatie voor Vestdijk nog voor een tweede maal gevoed door de smaak van de verboden vrucht. Het zal ergens in 1962 geweest zijn, dat in de anders zo volle huiskamer - wij waren met velen thuis - mijn vader en ik alleen voor de tv zaten. Te zien was een interview met Vestdijk door Gomperts. De verschijning van Vestdijk, wiens markante, haarborstelige Boeddhakop voortdurend schuil ging achter wolken sigarenrook, trof mij zeer. Ik inhaleerde hem van het scherm af, ook om wat hij zei. Zo niet mijn vader, die hem maar niks vond en met plaatsvervangende schaamte de kritiek van deze ‘kandidaat-winnaar Nobelprijsliteratuur’ op het Christendom aanhoorde. Voor hem was de man niet goed bij zijn hoofd omdat hij christenen als ‘onverdraagzaam’ bestempelde. De vaderlijke vermaning ‘die man maar verder ongelezen te laten’, strookte niet met de heldenstatus die Vestdijk in dit programma voor mij bereikte.

Nadien heb ik van Vestdijk alles gelezen; ook heel veel over Vestdijk. Dat laatste staat steeds meer het herlezen van Vestdijk zelf in de weg. Ik moet toch de toppers weer ter hand gaan nemen: die vind ik niet alleen onder zijn romans, maar het ‘Vestdijk-gevoel’ borrelt ook op bij herlezing van zijn mooiste verhalen, gedichten en essays.’

[p. 4]