Verzameling van gezelschaps-liederen


N^o. 91. Mijne Irene. Lieve Irene! teeder bloemtjen Van des warelds woesten grond, Dat Gods Almagt Uit dit dal bracht, Waar ket zoo te kwijnen stond! Prijktet gij te grootsch voor de aarde, In dit blinkend Englenschoon? Moest gij bloeien, Moest gij groeien, In de stralen van Gods throon?
[pagina 86]
O wie zag niet in de schift'ring Van dat glanzend aangezicht, Dat zij 't leven Op zou geven Voor een veel volmaakter licht! Met geen woordtjen, heeft haar mondtjen Ooit het ondrenhart gevleid. O hoe lachte 't Als verachtîe 't Al des levens nietigheid! Zeg mij, wie er onder duizend Een zoo minlijk wigtjen zag, Als zij streelend, Als zij spelend, In haar moeders armen lag? Zeg mij, wie er onder duizend Zoo veel tranen ooit vergoot, Als ik weene Sints Irene Haar aanminnige oogjens sloot! Neen, ik zal u nooit vergeten Lieve, dierbre huwlijksspruit, En mijne oogen Nooit meer droogen Tot het graf mijn hart besluit. Hemel, wil mijn smart niet wreeken! Ik aanbid uw wijs bestuur, Laat mij schreien En verbeien 't Zaligend vereeningsuur! Vrouwe K.W. Bilderdijk.