Verzameling van gezelschaps-liederen

N^o. 42. Het Graf der twee Gelieven.

Zeg pelgrim ziet gij dezen steen,

Met donker mos begroeid,

Waarop het dalend avondrood,

Met purpren weerschijn gloeit,

Daar ligt de schoonste maagd van 't vlek

In 's aardrijks kouden schoot,

En aan haar zij' de jongeling,

Haar trouw tot aan den dood. bis.

Haar rijke vader zag vol trots

Op d' eedlen jongeling.

Aan wien, met onverdeelbre ziel,

D' aanminnige Emma hing

Ik vloek u eeuwig, sprak zijn mond,

Wordt ge eenmaal Edwins vrouw,

En was voor haar gebeden doof,

En spotte met haar trouw. bis.

Hij spotte, tot zij uitgeteerd

Op 't sterfbed nederzonk,

En 's levens laatste flikkering

In 't brekend aanschijn blonk

Toen greep een woeste smart hem aan;

Hij staat verstijfd van schrik,

En werpt zich aan de sponde neêr,

Met wanhoop in den bilk, bis.

Haar jongling ging, toen duisternis

Op 't kerkhof nederzeeg,

En 't licht der maan met bleeken glans,

Uit donkre wolken steeg;

Ach, dierbre Emma! zucht hij zacht,

Wat blijf mij meer op aard,

Niets is er thans nu ik u mis,

Zelfs 't leven mij niets waard, bis.

[p. 44]

 

Dus zucht hij, op haar graf geknield,

 

Met treurig stil geween,

 

En waggelt dan met matter tred

 

Weer naar zijn woning heen;

 

Hij kwijnt, en teert allengskens uit,

 

En zinkt op 't ziekbed neêr,

 

En 't dof gebrom der doodklok meldt:

 

Ook Edwin is niet meer, bis.

 

Nu rust hij aan zijn Emma's zij',

 

In 's aardrijks kouden schoot,

 

Waar hij, met haar, den glans verbeidt

 

Van 't eeuwig morgenrood,

 

Om dan te zaam, in hemelvreugd,

 

Voor Godes troon te staan;

 

Strooi, pelgrim, bloemen op heur graf,

 

En wijdt hun asch een traan, bis.