Verzameling van gezelschaps-liederen

N^o. 21. Het Wachatende Meisje.

Wijze: Laatstmaal toen ik in 't meisaizoen.

Wat, wordt het laat! de klok slaat acht,

Waar of mijn Doris blijft?

't Valt moeilijk als men iemand wacht,
En als de vreeze ons drijft,

Te twijf'len aan zijn trouw;

Hij heeft misschien berouw,

Dat hij een meisje zonder geld

Gevraagd heeft tot zijn vrouw. bis.

Maar foei! - wat doet het ongeduld

Mij onregtvaardig zijn!

'k Veroordeel hem wis buiten schuld,

En doe mij zelve pijn.

Ik ken zijn braaf gemoed;

Hij zoekt geen geld of goed;

Maar een getrouw en teeder hart

Dat aan zijn wensch voldoet. bis.

[p. 22]

 

Weg, weg, met ongegronde vreez',

 

'k Verlang naar hem met smart,

 

Opdat ik in zijn oogen leez'

 

't Gevoelen van zijn hart.

 

Blijft Doris mij getrouw,

 

En word' ik eens zijn vrouw,

 

Dan leeft er geen vorstin op aard,

 

Daar ik meê ruilen zou. bis.

 

 

 

Geen groote slaat noch overvloed,

 

Ons 't waar genoegen geeft,

 

De liefde, die het hart voldoet,

 

Maakt dat men vrolijk leeft:

 

Dan deelt men vreugde en druk,

 

Geluk en ongeluk,

 

En draagt, getroost en welgemoed,

 

Te zamen 't huwlijks-juk. bis.

 

 

 

Maar ach! nog komt mijn minnaar niet,

 

Elk nur schijnt mij een dag:

 

Wat baart zijn afzijn mij verdriet,

 

Wat of hem deeren mag?

 

Ik zie alweêr eens uit -

 

Maar zacht..... ik hoor geluid.

 

Hij is 't - o ja! - Hoe klopt mij 't hart,

 

Kom Doris, kusch uw bruid, bis.