No. 5. Geduld.
Mort niet over 's levens plagen,
Broeders! roept geen ach en wee!
Leert het wiss'lend leed verdragen,
Wat toch baat het rustloos klagen,
Wij zijn eenmaal in het Schuitje, en de nooddwang (voert ons meê. bis.
Ja, wij varen zonder pozen,
Naar de aan ons bepaalde steê,
Of wij bange zuchten lozen,
Of bij 't varen dartlend kozen,
Wij zijn eenmaal in het Schuitje, en de nooddwang (voert ons meê. bis.
Leert op reis een schat vergâren,
Die u maakt in 't lot gedwee,
Stoort u aan geen lijfsbezwaren,
Wees slechts vrolijk onder 't varen:
Gij zijt eenmaal in het Schuitje, en de nooddwang (voert u meê. bis.
Draait het land u ook voor de oogen,
Woelt het water als een zee,
Wordt de Schuit ook fel bewogen,
Mort niet om uw zwak vermogen,
Gij zijt eenmaal in het Schuitje, en de nooddwang (voert u meê. bis.
Laat ons 't reizen niet vergallen
Laat ons nooit op krachten brallen,
Want de wijste van ons allen
Is en zit toch in het Schuitje, en de nooddwang (voert hem meê. bis.
Zeilt uw vaartuig niet voorspoedig,
Zoekt gij nog vergeefs een reê,
Valt u de arbeid nog zoo bloedig,
't Oog in 't zeil, het hart slechts moedig,
Gij zijt eenmaal in het Schuitje, en de nooddwang (voert u meê. bis.
Hij, voorzeker, reist het beste,
Die met Schuit en Vaart tevreê,
Dankbaar bezigt wat hem reste,
Nooit het oog op meerder veste,
Hij zit eenmaal in het Schuitje, doch de zielrust (voert hij meê. bis.
|
|
Auteursrechtvrij