|
| |
Elise aan Julia.
Op een vrolyken Toon.
Vriendin 't noodlottig já, is Eindelyk uitgesproken,
Beseft myn leet, daar t' hart nu alles alles derft.
'k Ben als een teed're Bloem, die nauwlyks ontlooken,
Door eene Blixemstraal getroffen, valt, en sterft.
Helaas waar vind ik troost in dit onzalig leeven -
Voor 't Echt altaar gesleept, aan d' Eigenbaat geboeid -
| |
| |
Is zelfs geen vonk van vreugd, in myne ziel gebleven;
Getuige zy dees traan, die dit papier besproeit.
Al myn geluk is nu, gelyk een droom verdweenen,
Ik dool hier eenzaam door - in een stik donkre nagt'
De smart verteerd m' allengs, de Dood vaart om my heenen,
Terwyl ik vrugteloos, op zynen bystand wagt.
Mogt ik myn JULIA met zoo veel rampen stryden!
Wat heb 'k ooit misdaan? verdiende ik zulk een Lot?
Kom, deel in myne smart, gevoel myn droevig lyden,
Zie hoe de dwingeland met myne traanen spot.
Een Vader die 'k steeds, met liefde Eerbied noemde!
Een Vader die naast God my 't kwynend leven gaf,
Wierd een ontmenschte buel, die my tot lyden doemde?
Helaas hy scheurde my, van myne hals vriend af.
Ik smeekte; maar hy bleef steeds doof voor myn gebeden,
Een lage zugt tot Goud, had hem geheel verblind,
>Natuur sprak te vergeefs, niets kon hem overreden,
Hy wrong den dolk in 't hart, van zyn onschuldig kind,
Door een herhaalde dwang, heb ik myn hand geschonken,
Aan iemand, die ik haat, en Euwig haaten zal!
Ik heb den laasten teug, uit ramspoeds kelk gedronken,
Nu is voor my dees aard, een äkelig jammerdal.
| |
| |
Myn Echtgenoot, ik eisch da ik hem dus moed noemen,
Wiens koude ziel seen vreugd, dan by myn schatten vind,
Verägt myn droef geween, en derft nog spottend roemen,
Dat hy myn door zyn gunst gelukkig heest gemind,
Gelukkig ja Vriendin, als hy in 't hart kon leezen,
Dan zou hy zien hoe zeer ik al zyn goud versmaad,
Met Eduward alle en kon ik gelukkig weezen,
t' Is voor dien jongeling dat ik myn leeven laat.
Wy hebben onderling malkander trouw gezwooren,
Hy deelde in myne vreugd, zoo wel als in myn smart,
Niets kon my buiten hem, in dit Heel al bekooren,
Hy hadt geen geldt t' is waar maar tog een Edelhart.
Moest dit gevloekt Metaal, volstrekt ons aandagt streelen.
Wel nu - 'k was ryk genoeg voor hem, En hy was lief voor my.
Myn Vader zou gestaag in onze blydschap deelen,
Nu mis ik hem? o God! hy weet niet wat ik ly.
Gewis myn Eduward, verdiende myne liefde,
Hy was getrouw oprecht, de vrind van myne jeugd.
Als my 't verdriet myn zwakke boezem g'riefde,
Dan vond ik aan syn zy.. vertroosting in de deugd.
| |
| |
Wat heb ik meenig Uur, in zynen arm gesleeten?
Hoe dik wils heb ik niet, aan zyne borst gerust?
En nu .. hoe word myn ziel, geschokt van een gespleeten,
Nu dierbre... is al myn hoop voor altyd uit gebluscht.
'k Zal deze bittre slag, niet lang meer Overleven
Ik voel dat myne kragt, zich naar het einde spoed!
De Dood alleen kan my de kalmte weder geven,
Die 'k onher roepelyk, op Aarde misschen moet.
Ik zal myn Eduward, dog è enmaal weder vinden,
In dat vol zalig Oord, daar nimmer onschuld schreid
Daar zal de nauwste band, ons aan elkaar verbinden,
En 't loon van onze deugd, blyft tot in Euwigheid.
|
|
Auteursrechtvrij