Het vermakelyke vrouwen-tuyntje

Een Nieuw Lied.

Op een Aangenaame Wys.

1.

VAlsche min wat baert gy pyn!
Aen die uwe slaeve zyn,
Gy zyt edel in de schyn;
Maer inwendig puur fenyn.
Uit u spruyt tweedragt en twist,
Nu is al myn zaet verkwist,

[p. 86]

 

Ialozy en ander kwaed,

 

Zyn de brugten van ons zaet,

 

Zelfs de doodslag brengt ons voort,

 

Zoo men meermaels heeft gehoort,

 

Die u vlye die zyn verkeert,

 

Zoo de ondervinding leert.

 

2.

 

Gy komt aen met zoet gevly,

 

Schiet u Schigten aen wederzy,

 

Die u handelt na de gis;

 

Die is zekerlyk ver mis!

 

Gy zyt niet; die gy bediet,

 

Die gy zyt, gelykt gy niet;

 

Schoon gy mooy voor de oogen staet,

 

Inwendig schuylt u kwaed;

 

Hy verdrinkt in zyn verdriet,

 

Eer hy eens het water ziet!

 

En die op u niet en past,

 

Die draegt op 't end zyn last.

 

3.

 

Maer opregte zuyvere min,

 

Daer schuilt alle zoetheid in,

 

Die van wederzy is ryn,

 

Om eens gepaert te zyn.

 

Daer twee herten eensgezint,

 

Het een aen 't ander zig verbind,

 

En voor Venus Min - Altaer

 

Zich offeren aen malkaer.

 

Hier verslyd de schyn u eer;

 

Want u roem is tienmael meer,

 

En 't is een verstandig man,

 

Die het zyn bryn devatten kan.

 

4.

 

Het zoetze dat den Hemel geeft,

 

't Gelste dat op Aerde leeft,

[p. 87]

 

Heeft geen schyn in zoetigheid;

 

Als men mint in eerbaerheid;

 

Want als Venus en Vulkaen

 

In 't goed smeeden zich verstaen,

 

Daer word de Mensch zoo zoet gegloeyt,

 

Dat zy teelt ook alles bloeyt,

 

Keyzer, Koning, Prins en Graef:

 

Kluyster zy als eene slaef,

 

Zoo dat meer als 't grootste rot,

 

Schuylt onder haer gebod.