|
| |
| |
| |
Droevige gebeurtenis voorgevallen op Zondag den 19. July 1772, tot Rotterdam op de Maas, van 10. Persoonen; dewelke met een Plaisier Schuyt uit waren; hebbende het Ongeluk dat de Schuit begint te zinken, waar door Zeven van dezelve, zynde Man, Vrouw en Kind, de Meid, Naayster en twee Kostgangers, op een jammerlyke wys Verdronken, de 3 andere (zynde meede Kostgangers;) zyn gelukkig geret, door een kort daar by zynde Vaartuyg. Deze Persoonen waren Woonagtig te Rotterdam, in de Draaysteeg.
Op de wys; O Holland Schoon, &c.
VErmaerde Koopstad Rotterdam,
Van elk met reen gepreezen?
Waer wyse Erasmus oorsprong nam,
Ten top van eer gereesen:
Daer hy gegooten van Metael,
Uw Markt en Stad, nog strekt ten prael;
Om aen 't Heel-Al te toonen,
Hoe men 't verstand moet kroonen.
ô Stad! soo om uw Beurs beroemd,
Geschikt tot Handeldryven,
Dat men die vry een Pronkstuk noemt;
Om Koopmanschap te styven:
Van Zuid, en Noord, van West, en oost;
Siet gy uw handel steeds verpoost,
Daer op uw Zilv're stroomen,
Der Maes, die Scheepen koomen.
| |
| |
Die blanke Maes, van elk geagt!
Als een der schoonste Waet'ren;
Die ooit een Land ter voorschijn bragt
Of van sijn roem deed schaet'ren!
Moest die ô Stad! nog korts geleen,
Verwekken sulk een droef geween
Dat de Y- en Amstel Maegden,
Sulks hoorende, dus klaegden.
Wat tyding doet ge ons hooren;
Wel dubbel waerd, alom 't beklag!
Tot smert van hen gebooren,
Die sig verbeelden tot hun vreugd,
So voor de Ouderdom, als Ieugd,
Op 't Maes-nat om te vaeren!
't Geen hen de dood moest baeren!
Daer tien gelyk in eene Schuit
Welks schuitje ô smert moest zinken!
Op drie na 't graf wierd tot een buit,
Om aekelig te verdrinken,
Ach ongelukkig Huisgezin:
Wat neemt gy elk door droefheid in,
Mede om uw lot thans schreijen.
De Man en Vrouw, beneffens 't kind,
Syn de eerste daer we om klaegen,
Terwijl de dood hun band ontbind,
In 't beste hunner dagen,
Die Huwelijks-band soo vast gehegt,
Word dan soo onverwagt geslegt?
Waer mee die Menschen streeden.
De Meid en Naeyster uit dit huis,
Moest ook dat Nootlot treffen,
| |
| |
Ter hunner Maegschaps smert en kruis;
Wie kan hun leet beseffen!
Sy gaen slegts mede tot vermaek,
En sterven dus, o bittre saek!
Wie kan zyn doods uur weeten.
Nog twee by hen ter kost besteed,
Moest ook dit allerdoodelykst leed,
Hun leevens zuil om stooten.
Daer sy met het Golvend geweld,
Al worstlend syn ter dood gesneld,
Waer niets hen kan weerhouwen,
Wie kan het geval betrouwen.
Dus synder zeeven op een rey
O Maes die gy deed sneuv'len!
Wiens vrienden gy laet in de ly;
Die Bos, en Dal, en Heuv'len,
Toe schreeuwen met naer geluit!
Door de Echo als te rug gestuit,
Wat kon die wreedheid baten!
Als om uw vloed te haeten.
En gy ô drie door 't lot gespaerd,
Wil dog den Heemel looven;
Wiens zorg uw leeven heeft bewaerd;
Zend uw gebeen naer booven,
Na de Opper-Koning van 't Heel-Al!
Die reeds gezorgt heeft en nog sal
Soo lang gy hem blyft vreezen,
Uw hulp en toe vlugt weezen.
Beklaeg uw Rysgenoote ook wel,
Maer sterk uw in 't betrouwen;
Dat sy van 't Waerelds nietig spel
Verlokt nu bly aenschouwen;
| |
| |
Het Eeuwig onvergankelyk goed!
Waar hen een Eng'len rey ontmoet,
Die hun de Vree-Palm schenken,
Daer se om geen leet meer denken.
Dit sy een troost voor elks Gemoet,
Een Balssem voor hun Wonden;
Leert hier uit wat gevaer de vloed,
Aen sig al houwd verbonden:
Dat elk dog wil voorsigtig syn!
En niet betrouwen op de schyn
Van Winden, en van Stroomen:
Nooyt door geen Mensch te toomen.
|
|
Auteursrechtvrij