De vermakelyke rarekiekkas-kyker


Op het Vinkje van Pierlala.
Op een fraaye Wys. 1. Als Pierlala met min doorwond Voor zig een Meisje koos, Hy kuste haer voor haer rodermond En sprak, gy zijt een Roos, bis. Ziet eens mijn Vink dat niets ontbreekt, En op het Roosje aerdig steekt, Is ’t Vinkje van Pierlala. 2. Zy nam het Vinkje in haer hand, En dankte Pierlala, Voor zulke vreugd als minnepand Tot vreugde voor als na, bis. Zy wist niet waer zy hem bergen zouw, Zy sprak ik heb geen vogelen kouw, Voor ’t Vinkje van Pierlala.
[pagina 62]
3. Dat ’s niemendal mijn lieve kind, Het heeft in ’t minst geen nood, Als mijn geschenk maer achting vind: Zoo bergt hem in uw Schoot, Dan slaet hy wel een keer of agt, Het Vinkje is van een goed geslagt, Is ’t Vinkje van Pierlala. 4. Als ’t Vinkje zoo gekoesterd wierd, Stak hy zyn kopje op, Hy zong gestadig van tierelier, Hy zwol van Borst tot Krop, Tot dat hy had zijn pligt voldaen, Toen kon Pierlala niet langer staen, Weg was toen Pierlala. 5. Dat Pierlala zijn vink, In ’t kouwtje sloopte menig keer, En hy gestadig zingt, By roozemond mijn lieve meid, En Pierlala die had geen tijd, Weg was toen Pierlala.