Het vermakelyk bagyn-hof

Het droevige Afsterven van den Herder Coridon en de Herderinne Silvia.

Vois: Van de Quezel.

Silvia.

WAar blyft myn Herder,
Het is al meer dan tyd,
Ik ga al verder:
Als hy my had gezeyd,
De tyd is lang voor by,
Daar ik zou in de wey!
Hem met myn Schaapjes wagten,
Of zou dien Herder vry,
Myn gunst veragten.

Myn dunkt van Veere,

Sien ik zyn Schaapjes staan:
Wat mag hem deeren,
Myn hert is zeer belaan,
Ik dryf myn Vee met spoet:
Langs een klaar Water-vloed,
Tot ginder aan de heggen,
Daar ik myn Coridon,
In slaap vond leggen.

Ik zal gaan weyden,

Myn Schaapjes aan de bron,
Langs de groen heyden:
En laten Coridon,
Slapen in rust en vree,
Nemen zyn Schaapjes mee:
Tot dat ik weer zal komen,
En zien of hy ontwaakt,
Aan deze stroomen.

[p. 24]

 

Coridon.

 

O zoete droomen

 

Wat baart gy myn al pyn:

 

Ik ben vol schroomen,

 

Waar of myn Schaapjes zyn?

 

Waar is myn Silvia

 

Ik zal haar zoeken dra,

 

Of ik haar nog kon vinden,

 

Hier in het groene dal,

 

Onder de Linden.

 

Waar dat ik doolen,

 

Ik vind myn schaapjes niet,

 

Zy zyn gestoolen;

 

Wat leet is myn geschiet,

 

Myn Silvia myn Bruid:

 

Is ook te velden uyt,

 

Misschien te zaam verslonden,

 

Door 't vinnig ongediert,

 

Als woede honden

 

Nu wil ik sterven!

 

Ik mis myn vee en Bruid

 

Myn hert af-kerven:

 

Ik neem een vast besluit

 

En wil myn met het zwaard

 

Hier vellen neer ter aard!

 

Hy heeft zyn hert doorsteeken,

 

Onder de Lindeboom,

 

Is hy bezweeken.

 

Silvia.

 

Ik wil gaan keeren,

 

Of Coridon ontwaakt,

 

Daar ginder veeren:

 

't Schynt of myn droefheyd naakt,

 

Eylaas! ik zie de bron,

 

Daar lag myn Coridon,

 

Met 't zwaart nog in zyn zyden,

 

Moest gy o Herder zoet,

 

Om myn dit lyden.

 

Den stervenden Coridon.

 

Ik ben verslonden,

 

En door de dood gewond:

 

Met diepe wonden,

 

Om dat ik u niet vond,

 

Om u heb ik myn bloed:

 

Gestort uyt liefde zoet,

 

Coridon sluit zyn oogen,

 

Zyn doode mond beklemt,

 

Zyn hooft geboogen.

 

Silvia.

 

Myn Herder trouwe,

 

Sterft gy de dood om myn!

 

Dat zal myn rouwe,

 

Ik leef in zwaare pyn,

 

Ik wil op staande voet?

 

Storten myn laatste bloed

 

En als u Herderinne,

 

Mee sterven om myn Lief,

 

Uyt zuiver minne.

 

Zy heeft genoomen,

 

Het zwaart wat droeve smert?

 

Heeft het met schroomen,

 

Gestooken in haar hert,

[p. 25]

 

En viel daar by die bron,

 

Neder by Coridon,

 

Onder de Linde bladen,

 

Alwaar zy allebey,

 

De doodsnik laden

 

De schaapjes dwalen,

 

Alleenig op het velt:

 

Door Bos en dalen,

 

Zy waren heel ontstelt,

 

En droevig om de dood

 

Van haar Herder minjoot,

 

En haare Herderinne,

 

Die t'zaam gestorven zyn,

 

Uyt zuiver minne.