Verslagen en mededelingen van de Koninklijke Vlaamse Academie voor Taal- en Letterkunde 1899

[Lijkrede over P. Génard, door den heer Sermon]

De Academie sluit zich aan bij deze twee voorstellen van den heer Bestuurder, waarna de heer Sermon de redevoering mededeelt, door hem in het sterfhuis uitgesproken:

Mijne Heeren,

Hier ligt nogmaals een lid der Koninklijke Vlaamsche Academie voor ons op de lijkbaar uitgestrekt. Het is reeds de elfde maal, in haar twaalfjarig bestaan, dat zij een werkend lid ten grave brengt, en dat de onverbiddelijke dood steeds de meest geachte, de geleerdste, de invloedrijkste harer leden treft. Groot is dan wederom haar rouw, waar ik heden de onwaardige tolk van ben.

Het is hier de plaats niet om van Génard eene levensbeschrijving voor te dragen; onmogelijk hier zijne werken te bespreken, ze op te sommen ware nog te lang. Alleen dat groot getal schriften, op

[p. 42]

zoo verscheiden gebied, getuigen van 's mans verbazende werkzaamheid en van zijne veelzijdige kennissen.

Génard was een Antwerpenaar van den ouden stempel; niet alleen beminde hij zijne vaderstad, maar hij kende haar gelijk niemand anders; ook heeft hij haar zijn leven toegewijd.

Hij leefde er gelukkig, teer bemind door zijne gade en kinderen, welke hij ook eene onuitputtelijke liefde toedroeg; verder omgeven door de algemeene achting en de algemeene sympathie, totdat eene wreede kwaal hem het gebruik zijner ledematen ontnam en hem tot het einde zijner dagen ongelukkig maakte.

Het was niet alleen te Antwerpen, dat Génard die achting en die sympathie genoot, het was in heel het land, doch vooral in de Koninklijke Vlaamsche Academie, waar hij niet dan vrienden telde. Hiervan kan ik het best getuigenis afleggen, want bij het binnentreden werd ik telkenmale als bestormd door vragen naar Génards gezondheid, en na die vragen werd gewoonlijk ook de spijt uitgedrukt, dat hij niet meer gelijk vroeger aan onze besprekingen kon deelnemen. Nochtans werken deed hij altijd; want al waren de ledematen stram, het hoofd was helder en tot in den laatsten tijd dicteerde hij aan zijne familieleden of aan de vrienden, die hem kwamen bezoeken, zijne gedachten over geschiedkundige feiten, zijne herinneringen uit vroegere dagen, soms terechtwijzingen aan de werken

[p. 43]

van anderen en dan drukte hij weleens zijne spijt uit over het groot getal uittreksels, op- en aanteekeningen van allen aard, die hij verzameld had en welke zijne ziekte hem nu verhinderde ten nutte te maken.

Zijn stand in Antwerpen was ook van bijzonderen aard: hoevele congressen heeft hij er niet op touw gezet - want hij was hier jaren lang de ziel der geschiedkundige, oudheid- en aardrijkskundige beweging - en wat al diensten heeft hij aan de kunst bewezen! Hoevele kunstenaars, zelfs onder de voornaamsten, zijn er niet geweest, die hij heeft voorgelicht, die om zoo te zeggen nooit een groot werk gemaakt hebben zonder dat Génard of hun het onderwerp had opgegeven, of hun ten minste gezegd had hoe hij het wenschte geteekend of gebeiteld te zien?

Antwerpens museums, kerken en herstellingen vereeuwigen zijnen naam op hunne kunstwerken.

Hoevele letterkundigen, geschiedvorschers, wapen-, geslachtkundigen enz. heeft hij opgewekt en aan het werk gezet; hoevelen zijn er niet geweest, en zijn er nog, die zonder hem misschien nooit de pen in de hand zouden genomen hebben.

Génard schreef beurtelings Fransch en Nederlandsch; maar zijne moedertaal was hem vooral lief; ook mag men zeggen, dat hij voor hare verdediging gevallen is.

Bij de instelling der Koninklijke Vlaamsche Academie kon de steller van zoovele groote en kleine

[p. 44]

werken niet voorbij gegaan worden, en zijne benoe ming drong zich verder aan het Staatsbestuur op, door de degelijkheid zijner schriften en ook door de diensten, welke hij aan het algemeen bestuur van Schoone Kunsten en Letteren bewezen had. Hij was dan ook een der eersten, die tot lid der jonge Academie benoemd werden en hare Verslagen en Mededeelingen behelzen van hem menige bijdrage, die eene blijvende waarde heeft.

En nu, Waarde Collega, vaarwel; uwe nagedachtenis zal steeds onder ons, in Antwerpen, in het vaderland, gezegend blijven, en onze verzuchtingen zullen u volgen tot voor den troon des Allerhoogsten, waar gij reeds thans het loon uwer deugd, uwer vroomheid geniet. Tot wederziens!

Dagorde.

De heer W. de Vreese, briefwisselend lid, bekomt het woord voor eene door hem aangekondigde ‘Kleine tekstverbetering’.

Het tweede punt aan de dagorde is de bespreking van een voorstel, uitgaande van het bureel, en strekkende om de Academie te doen deel nemen aan de openbare plechtigheden te Gent, welke ter eere van Z.M. den Koning, haren beschermheer, plaats hebben.

Na toelichting van het voorstel door den besten-

[p. 45]

digen Secretaris, gesteund op de omstandigheid dat al de Staatsinstellingen worden uitgenoodigd om deel te nemen aan bedoelde plechtigheden, en dat alléén de Koninklijke Vlaamsche Academie onaangemerkt blijft, ontstaat eene wisseling van gedachten daarover door de heeren baron de Maere d'Aertrijcke, Claeys, Coopman, de Vos, Hiel en de Vreese. De vergadering beslist, dat eene afvaardiging, samengesteld uit vier te Gent verblijvende Leden en den bestendigen Secretaris, een gehoor zal vragen aan den heer Gouverneur van Oost-Vlaanderen, wien het voorstel vooreerst is mede te deelen.

Te 4 uur verklaart de heer Bestuurder de zitting gesloten.