|
| |
| |
| |
Broederschap van O.L.V. van bijstand.
Meert Ao 1815.
Troostelijk gebed tot maria.
Maagd en Moeder uitgeleézen,
Wilt ons doch genadig weézen
In dit droevig traenen-dal!
Uwen Bystand kan ons geeven
Een gerust en zalig leven
Als den Peys beklyven zal...
Hoe zal ik u 't beste roemen?
Zal ik David's Toren noemen,
Of een' onverwinb're Borgt?
Gy zyt magtig boven maeten,
Tot geluk van alle Staeten,
Die voór onze Landen zorgt!
Gy verdreéft de legerschaeren,
Die bynaer ontelbaer waeren,
Doór de kragt van uw gebed:
Hier van gaeft Gy meermaels blyken
In de groótste koningryken,
Daer gy alles hebt gered.
Lieve moeder, toont de kragten
(Zoo wy deézen tyd verwagten)
Schoon op ons nog plaegen daelen:
Bid voor 't lieve Vaderland!
Geeft ons in het droevig lyden,
Geeft ons in het hevig stryden
Van den troósteloózen tijd,
| |
| |
Tegen de den godsdienst haeten,
En het waer geloóf ver!aeten
Sterkte, moet, standvastigheid.
Onz' godvrugtig' Iveraeren,
Op de volle plechtigheid,
Gaen U maendelyks vereeren,
En dus uwen Lof vermeeren,
Die voór uwe Dienaers strijd.
| |
April Ao 1815.
Gebed van erkentenisse tot Maria.
Geen' Moeder was er, die haer kind
Met zulke teêrheyd heeft bemind
Ons van den vyand hebt bevryd;
Den vyand die ons lastig is,
En waekt tot ons bedervenis;
Den vijand, die na zielen tragt,
Om ons te brengen in zyn' magt;
Den vyand, die ons langen tyd
Den Peys en Vrede heeft benyd;
Den vyand, die den godsdienst haet,
En door de zyne tegenstaet...
Op deézen Godvergeeten tyd,
Daer menig mensch vervolging lyd,
Rykt Gy uw' moederlyke Hand,
En trekt ons uyt gevaer en schand:
Gy geéft ons sterkte tegen al,
Dat ons misschien nog plaegen zal,
En toónt doór uwe minzaemheyd
Dat Gy een' waere Moeder zyt:
In lyden, kwelling en verdriet
Elk uwen Bystand haest geniet
Zegt Hy met een opregt gemoed:
Maria weest van my gegroet.
| |
| |
| |
Mey Ao 1815.
Versterkende gebed tot Maria.
Lieve Moeder, zoete Maegd,
Die den Schepper hebt behaegd,
Staet ons by in allen noód,
En versterkt ons in de doód.
Is' er iemand ooyt geweést,
(Daer men zeker niet van leést)
Dien Gy niet hebt bygestaen,
Schoón zijn' hoópe was vergaen?
Gy hebt zondaers uyt het kwaed,
Als 't berouw ter herte gaet,
Tot den regten weg gebragt
Door uw' moederlijke magt!
Gij hebt and're, lieve Maegd,
Daer Gij staege zorg voór draegt,
Doen volherden in het goed
Met een welgesteld gemoed!
Blyft den Christen u getrouw,
Zult voor hem als Borge staen,
Schoón de wereld zou vergaen.
| |
October Ao 1816.
Ongeschonde, lieve maegd,
Die den Schepper hebt behaegd,
En dus alles kont bekoómen!
Hoort de wenschen onzer schaer,
Die wy stieren door het jaer,
Door erkent'nis ingenomen,
Niemand koómt tot U te spâ.
| |
| |
Troóst der Belgen! uw gebed
Heeft zoó menig mensch gered
Uyt verdrukking, angst en lyden;
't Is op deézen bangen tyd,
Dat gy onz' Beschermster zyt,
En verdedigster in 't stryden;
Toónt, dat Gy ons nog behoed
In vervolging, tegenspoed!
Hall', daer Gy nog word geëerd,
En den toeloóp staeg vermeerd
Uyt verscheyde van onz' Landen,
Doet ons peyzen allen dag,
Dat uw Voórspraek helpen mag,
Als ons iemand aen zou randen:
Satan, die nog strikken legt,
Word door uwe magt geslegt.
Scherpenheuvel doet ons zien,
In verlaete, kranke liên,
Dat gy ieder wit behoeden;
Hanswyck heeft 'er veel' gered
Alles keerde meest ten goeden;
't Neerland heeft u troóst gevraegd
En gy hebt ons onderschraegd.
Lieve moeder! dan voórtaen
Zullen onz' gebeden slaen
Doór de wolken, om te toónen,
Dat wy uw' milddadigheyd,
Die des zondaers toevlugt zyt
Gaen met dankbaerheyd beloónen:
Wilt gy blyken van 't gemoed?
Onz' beschermster weest gegroet.
| |
| |
| |
November Ao 1815.
Landsbehoedster, die gestreéden
Hebt voor ons, en onze steden,
Nooyt volpreéze Moeder-Maegd!
Laet u dit gebed behaegen
In onz' nog beroerde dagen,
Gy die voor ons zorge draegt.
Stadverdedigster! wy koómen,
Door groótagting ingenomen,
U bedanken voor het goed,
Dat gy ons zoo - menig' werven
Blyken deed in leeven, sterven,
En ons allen dag nog doet.
Wierd' er ooyt een volk gevonden,
Dat uw' lof met volle monden
't Zyn de Belgen, die U noemen,
Hunnen troóst: zy moógen roemen
Trouwe maegd', dus nooyt volpreézen,
Gy zult ons een bolwerk weézen
Tegen vyand, groot en kleyn,
En gy zult in deéze dagen,
Daer wy ook uw' hulp' om vraegen,
| |
December Ao 1815.
Gy, Lieve moeder, reyne maegd,
Die uwen Schepper hebt behaegd,
Aenhoórt de zugten van ons hert,
Beneepen door den angst en smert,
Van all' die wisselvalligheden.
| |
| |
Gy hebt de lydende gered,
De droeve sterkte bygezet:
Gy hebt de goede voórgestaen,
Gy hebt de godloósheyd verslaên,
Gy hebt den vyand staeg bestreéden!
Voor all' die gunst, voor all' dat goed,
Dat gy ons zonder eynde doet,
En dat de Belgen heeft geleyd,
En dat de Belgen nog bevryd,
Word U van ons ook dank gegeéven.
Ondankbaer zyn, word steeds gelaekt;
Vergeetendheyd dient ook gevraekl,
Verdreéven alle laffigheid;
Die Jesus eert, en voor U stryd,
Is zonder vrees in dood en leven.
| |
Januarius 1816.
Inleydinge van den tyd.
Onze landen veél geleéden,
Onze borgers veél gestreéden,
Listen, laegen, stroóperijen
Stelden wij allang ter zyen,
En wij doemden slaeverny....
Maer wie hoór ik tegenstreéven?
Is ons dan de Rust gegeven?
Is men hier op vasten voet?
Veel' die zouden 't wederleggen;
Maer ik moet er toch op zeggen:
Ider- een schepp' goeden moed....
'K laet het, zoo 't zou moógen weézen;
Gy die myn bewys zult leézen,
Hoopt in God op beter' tyd;
Denkt: den Heer zal ons verlichten,
| |
| |
En den tegenspoed doen zwigten:
Wie verwint?... de lydzaemheyd.
Leed Hy niet de groótst ellenden,
Dien wy voor onz' meester kenden?
Had hy niet den hoógsten noód?...
Droeg hy niet de zwaerste plaegen,
Die een' sterveling kan dragen?...
Stierf Hy niet de vreedste doód?
Waerom zouden wy dan klaegen
Van verdrukking in onz' dagen?...
| |
Meert 1816.
Christen mensch! wat is uw' wensch?
En in deugd van uwe Jeugd
Zoekt gy God, uw beste lot,
Denkt dan vry, geloóft aen my,
Jonge spruyt! maekt dit besluyt,
Dat gij God moet vreézen,
En altijd, in smert en strijd,
Jongeling! daer is een ding,
't geen gy moet betragten;
't is uw Ziel, of 't zoo geviel,
Vader! tragt, uyt all' uw' magt,
Houd uw kind, dat gy bemint,
| |
| |
Moeder zoet! schept nieuwen moed
Doet uw kind, 't welk gy bemint
Burger! peyst, wat u bewyst
Hier uw' pligt te kwyten,
Om uw' tyd, ter zaligheyd
Ryken mensch! all' uwen wensch
Waerom niet, aen leed, verdriet,
Wie gy zyt, op deézen tyd,
Uwen schat, als gy 't bevat,
Vlugt gy 't kwaed, dat altyd schaed,
Vreest gy God, uw beste lot,
Uwen Heer, (wenscht gy nog meer?)
Doet gy wel? vreest dan geen hell'
Trouw doet alles staeken.
| |
April 1816.
Als gy moet uw kruysken draegen,
Waerom dat niet neémen aen?
Waerom uyt den weg gegaen?
Waerom van de zwarte klaegen?
Weet gy niet: daer is geen huys,
Of men vind daer ook een kruys!
| |
| |
Uwen staet, wie hy mogt weézen,
Is van kruyskens niet bevryd.
(Peyst op deézen droeven tyd)
Maer wie kan den last geneézen?
Gy, door uw verduldig zijn;
Besten middel voór de pyn!
Klaegt gy nog, en blyft gy klaegen,
Dat gy 't niet verdraegen kont,
Peyst op uw' voórleéde zond'
En gy zult niet langer vraegen;
Maer wat zeg ik?... gy versmaed,
Deezen welgegronden raed.
Slappe ziel! wilt u bedaeren;
Gij moet lyden, dat gaet vast,
't Lyden eenen christen past,
Kwam Hy zelfs tot hoóge jaeren...
Zegt gy nog 't ben onbekwaem,
Waerom draegt gy dan den Naem?
| |
Mey 1816.
Hoe de menschen u behaegen,
Gy moet altyd zorge draegen,
Dat gy nooit te veel betrouwt,
Of op hunne woórden bouwt.
't Zyn bywyl' geveynsde vrinden,
Die by u hun voórdeél vinden,
Egter gy betrouwt - ze nog.
Moet ik u de waerheyd uyten,
Gy zult hier met my besluyten,
Dat 'er nu een groot getal
| |
| |
Proev' zyn d'hedendaegsche treken,
Waer' er veel' zyn door bezweéken;
Proev' de wellust, linkerny,
Voegt' er ook de vryheyd by.
Philosoophen, Antheïsten,
Die den tyd onnuttig kwisten,
Stellen lyf en ziel te pand
Tot verdriet van 't Vaderland.
'k Zeg genoeg, en laet het blyven,
Want myn' penn' zou verder dryven,
't Is genoeg voor die vat.
| |
Junius 1816.
Hoe ben ik van de regte baen
Door myne zonden afgegaen!
Hoe ben ik om een korte vreugd
Geweéken van de waere deugd!
De wereld bood my hare gunst,
Zoo fraei besteéken nae de kunst;
Het vleesch bedroog my door gevley,
En satans list die kwam 'er by:
Dus heb ik, blinden mensch, den tijd,
Versleéten in onnuttigheid,
En hoorde nae den kwaeden raed
Van menig' die het goed verlaet;
Myn leven is zoo doorgegaen;
Ik luyster niet naê goed vermaen;
Ik peys niet meer op mynen God;
Want ik verliet zyn hoog Gebod:
Dat my de kerk gebied, is spel;
Ik denk niet meer op dood, of hel;
Want 'k leef, als - of ik zonder straf
Zou daelen in het duyster graf...
Verlaete ziel! is dit den dank,
Verschuldigd g'heel uw leven lank
| |
| |
Aen Jesus, die u zoo bemind',
Dat Hy u aennam voor zyn kind?
Is dit den loón, die gij Hem geeft,
Omdat Hy u gezuyverd heeft,
En vrygekogt door zyne Doód,
En dus getrokken uyt den noód.
| |
Julius 1816.
Mint gy de waerheyd, gaet ze zoeken,
Gy vind die zelfs in donk're hoeken:
Hoórt gy de kerk, gy hoort den raed
Van die de waerheyd wel verstaet...
De logentael moet u verdrieten;
Zy laet u nimmer rust genieten;
Bedriegt' er veel' door vleyerey;
De logentael maekt niemand vry...
Van over meer als duyzend jaeren,
Dat wy alhier nog heydensch waeren,
Heeft dit gebleéken, toen ons land
Was zonder toóm, en zonder band...
't Bedrog, door satan aengestoóken,
Hield iders oogen toegeloóken;
Het waer Geloóf was niet bekend;
God heeft dit onheyl afgewend:
Amandus heeft ons 't licht ontsteéken;
De duysternis is afgeweéken:
Eligius die leende d'hand,
En Willibrord' gaf onderstand...
't Geloóf is meer en meer gaen groeyen,
En zynen welstand bleef ook bloeyen,
Het Evangelie wierd verbreyd;
In weerwiel van den haet en nyd...
Men zag daer-naer Gods afgezanten
Het waer Geloóf nog elders planten,
Den Godsdienst nam geduerig aen;
Het ongeloóf had reeds gedaen.
Onze vad'ren zouden 't konnen toónen
Aen die zig vrugteloos verschoónen,
Want deeze zyn ons voórgegaen
Waerom dien weg niet ingeslaen?
| |
| |
| |
Augustus 1818.
Ons de waere rust benyën,
Zyn het troóstelooze tyden,
Die wy moeylyk konnen meyden,
Egter moedig tegengaen...
Satan, vader van de logen,
Heeft' er dus al-veel' bedroógen,
En tot hun verderf geleyd:
Zy, die aen 't bedrog geloóven,
Speelen meéstendeel den doóven,
Als men voor de waerheyd pleyt;
Deeze volgen hunnen vader,
Of zy koómen hem al nader
Door hunn' opgeblaezendheyd,
Stryden tegen goede wetten,
Blyven zich met smaed verzetten,
Tegen een opregt beleyd...
Zulke moet men tegenspreéken,
En veryd'len hunne treken;
Zulke konnen nyet gedeyen,
Of zy dreygen, of zy vleyen,
Logen voor de waerheyd buygt.
Luystert nooyt naer hunne raeden;
Blyft op d'oude zek're paden,
God getrouw, en zyne Kerk:
Laet ons zonder wank'len treéden,
Al verslappen hier de zeden,
't Goed betrouwen maekt ons sterk.
| |
| |
| |
September 1816.
Word uw' trouw niet ligt gedoófd,
Maer neemt stadig toe in kragten;
Daer een' ongeloóvig' man
Die 't nogtans wel vatten kan,
Zig voor 't ongeloóf moeste wagten.
Vat gy, wat ik zeggen will'?
Dit was altyd ketters-bril,
Tegen waerheyd in te vaeren;
Onz' bewyzen vast en goed,
Konnen 't even-eens verklaeren:
Is de waere kerk een' rots,
Daer het hevig zeegeklots
Tegenloopt, doch af-moet-wyken;
Wie zal dan voór onzen kant,
Die al-verr' de kroóne spant,
Niet een' billyk oórdeél stryken?
Dat de boósheyd ons belaeg',
Dat het ketterdom ook klaeg',
Dat wy altyd tegenstreéven;
Nooyt bezwykt een regt gemoed,
Dat door proeven word gevoed,
Om aen God het zijn' te geéven.
Die zyn' kerk eens heeft gestigt,
En ons klaerlyk onderrigt
Dat wy over harde slagen,
In een' tyd van tegenspoed,
Zegepraelen zonder klaegen
Zal ons sterken in 't gevaer:
Wat nog meér?... den loón hier naer.
| |
October 1816.
Uwe Liefde koómt ons nader,
| |
| |
Als wy denken aen het goed,
Dat g' ons alle dagen doet!...
Gy laet U door Priesters-handen,
Alle tegenspraek tot schande
Voor ons off'ren allen dag;
't Groótste wonder, dat men zag!
Arme Slaeven, wy, die leéven,
Konnen U niets wedergeéven
Voor die gunst, zoo overgroót,
Onzen troost in allen noód;
Want hier zyn de beste schatten,
Die geen breyn kan overvatten,
Voor een' zuyv're ziel bereyd:
Heer! wat een' milddaedigheyd!
Koómt een' deugdzaem mensche te stade;
Kwelling, lyden, tegenspoed
Wyken hier op staenden voet...
Ons voórtaen ook mag bevryden
Van de snoóde zonden-smet,
Vraegen wy doór dit gebed.
| |
November 1816.
‘Christen mensch! om uwe zonden
Kreeg ik duyzend diepe wonden,
Dat geen' mensch begrypen kan;
Smaed, vervolging, stoóten, slagen,
Die geen' sterv'ling kan verdraegen;
Maer ik kloeg' er nimmer van.
By Pilatus rondgesleépen,
Wierd myn hert als toegenepen;
k Was van ider-een versmaed;
'k Wierd beschuldigd zonder reden;
'k Heb dit al voor u geleéden,
Die my dagelyks verraedt!...
| |
| |
Kon ik meer verdrukking lyden,
Kon ik beter voór u stryden,
Die alleenig hebt misdaen?
Egter kan ik niet bekoómen,
Dat gy t' mywaerts ingenomen,
Maer zoud' storten eenen traen!
‘Uwen hoógmoed blyft my tergen,
En als nieuwe smerten vergen;
Uwen moedwill', dertelheyd,
Geéven my vernieuwde slagen,
Doen my dobb'le geessels draegen;
Maeken nieuwen tegenstryd.
Nog kan ik op u niet winnen,
Dat gy met bedaerde zinnen
U zoud' keeren tot de boet;
Geenen traen kan ik verwerven,
Die my voór den mensch ziet sterven;
Zoo verhard blyft uw gemoed!’
| |
December 1816.
Wanneer een slaef is vrygekogt,
Is saemen haer geluk gevrogt,
Wilt deeze slaef trouwhertig blyven;
Dit doet zy door de wedermin;
Haer' dankbaerheyd bestaet 'er in;
De Liefde moet haer henendryven.
Het opgaen van den held'ren dag
Dien zy alnog genieten mag,
Doet haer gedenken aen het geéven
Van haere vryheyd, die voortaen
Haer nooyt mag uyt 't geheugen gaen,
En ook het schenken van haer leven.
Den avond brengt haer in 't gedagt,
Hoe zy, als uyt een' donk'ren nagt,
| |
| |
Getrokken is dcor Gods-genade,
En hoe zy angst en bitterheyd,
Verdrukking, tegenspoed en stryd
Ontkoomen is, niet meer belaeden.
Dus is zy dankbaer zonder eynd',
Geen oógenblik, die haer verschynt,
Of zy vernieuwt haer kinder-pligten:
Dank Hemel! roept haer' blyde stem,
En haere wenschen hebben klem,
Mits zy haer' dankbaeiheyd verrigten.
Zy roept somtyds: ô lieven God!
Myn erfdeel en myne beste Lot!
U moet ik gantsch myn leven minnen;
U geéft ik 't hert, dat Gy my gaeft,
Die myne dorre ziele laeft;
U geef ik, Heer, all' myne zinnen.
| |
Januarius 1817.
Liefde wenschen voor de menschen,
Is onz' pligten wel verrigten
Als men ieder troósten zal.
Zyn de tyden, die wy lyden,
Tegenstrydig en bezwaerd,
d'Armen helpen, kwaelen stelpen
Is den christen zynen aerd.
Onze Heere deed vermeeren
Zynen bystand in den noód;
Maer wy blyven als verstyven,
Al waer 't lyden nog zoo groót...
Kort gesproken, niets gedoken,
Onze liefde die verflouwt;
Onzen handel, onzen wandel,
| |
| |
| |
Februarius 1817.
Jesus roept u om te stryden,
Jesus roept u om te lyden,
Jesus roept u tot het goed;
Maer gy laet de regte wegen,
Blyft het wereldsch meest genegen,
Die geen werk van deugden doet.
Hoe kan de liefde wel beklyven
Als zy maer alleen blyft dryven,
Op de vriendschap van den mensch?...
Zy moet zeker hoóger vliegen,
Als men zig niet wilt bedriegen,
Maer eens koómen tot zyn' wensch!
Ledig-gaen en dronken loópen,
Is dit zynen welstand koópen?
Is dit weézen Jesu's vriend?
't Is zyn' leeiing gantsch verlaeten,
't Is den meester zelver haeten,
Worden een afvallig kind!
Aen den Schepper op gaen draegen,
En verlaeten 't zonden-pad:
Gy zult denken, en bevroeden,
Dat u alles strekt ten goeden,
Om dit wel en vast te weéten,
Moogt gy nooit uw Pligt vergeéten.
| |
Meert 1817.
Uwen hoogmoed dient vertreéden,
Alle waenzugt dient gemeéden;
Want zy leyden tot het kwaed:
| |
| |
Hoóge geesten zig bedriegen,
Laeten hen het eerste wiegen,
En verzuymen hunnen staet;
Hunnen handel doet ons kennen,
Dat zy zig aen wind gewennen.
Onze droeve blinde tyden,
Zullen hem het eerst verleyden,
Die te veel op zig betrouwt;
Hy moet zeker kwaelyk vaeren,
Die den goeden raed wilt spaeren,
En op losse gronden bouwt:
Zullen 't vrugteloós betwisten.
Die ons 't ned'rig zyn kwam leeren,
Om ook ned'rig te verkeeren,
In wat staet het wezen mag,
Kan u tot een voórbeéld strekken,
Om, als christen. op-te-wekken,
Tot een stil, en vroóm gedrag:
Hy stond nimmermeer verlegen,
Die de waerheyd bleef genegen.
| |
April 1817.
Jesus, die ons waerheyd leért,
Jesus leert ons saemen lyden;
Schoón het lot ons tegenkeért,
Waerom zouden wy niet stryden?...
Waerom anders hier gedaen.
Menig' mensch op dezen tyd,
Zoo wy daegelyks ondervinden,
Schaemt de minste bitterheyd,
Laet zig door een' niet verblinden;
Hy nogtans, die willig lyd,
Wint eens eyndelyk den stryd.
| |
| |
Schaemt u, christen, die zoo doet,
Want 't is uwe pligt vertraegen;
Denkt altyd in uw gemoed,
'k Hoop een eynde van het klaegen;
Naderhand is 't zegeprael,
Dus bereykt gy 't altemael.
Om dit voórds te maeken goed,
Zou de preuv' als vreugtloos weézen;
Hebt gy een verlicht gemoed,
G'hebt de waerheyd hier geleézen:
Gy verkrygt een' groóten schat.
| |
Mey 1817.
All' uw lyden, en uw stryden,
Is kortwylig, als gy vat,
Dat het draegen van de plaegen
Uytmaekt uwen besten schat.
Tegenspreken zyn gebreken,
Daer gy u van wagten moet;
Dwaeze zinnen die verwinnen
Nimmermeer den tegenspoed.
Onzen Heere doet u leeren,
Dat gy eens verwinnen zult
All' de plaegen, die, deez' dagen,
Ons bezwaeren om onz' schuld.
Zou 't versmaeden u nog schaeden,
Peyst: het lyden neemt een end';
Zyn aen God het best bekend.
Gy zult blyven, en beklyven;
Zy verdwynen als een' niet;
Kwaede menschen die verslenschen,
| |
| |
| |
Junius 1817.
Word gy nog dagelijks gevoed,
Waerom zoekt gy den overvloed?
Den gulzigaerd die leeft niet lank,
D'onmaetigheyd die maekt hem krank.
Gy ziet het allen dag geschiên,
En wilt nogtans den strik niet vliên,
Gy houdt van eene volle feest,
Somtyds nadeelig aen den geest.
Al-wie de maetigheyd bemint,
Zig meestendeel bevredigd vind,
Hy leeft gerust, en schikt dit al,
Gelyk het God behaegen zal.
Vraegt deézen, wat hy meer begeert,
Daer hem geen ongenoegen deert?...
Hy zal u zeggen, dat hy leeft
In rust, dat geenen koning heeft.
Voegt by dit alles, tot een slot:
Een christen lett' op dit gebod,
Dat hy, als Christus, leéven moet,
Zoekt hy alleen, 't bestandig Goed.
| |
Julius 1817.
Als u de zonde valt aen boórd,
Blyft op de Wet des Heeren peyzen.
Die u de middels aen zal wyzen,
Dat zy voórtaen u nimmer stoórt.
Van jongs-af-aen is u geleérd,
Dat zy u duyvels slaef kan maeken;
Zoud gy de boósheyd niet verzaeken,
Eer zy u teen' mael overheért.
| |
| |
Uw' jaeren zyn gevoórderd, vrind,
Maer hebt gy 't kwaeddoen willen haeten?
Hebt gy gelegenheyd verlaeten,
En naderhand uw' pligt bemind?...
Geloóft my, hier in 't kort gezeyd,
Niets zoó verblind, als zulke menschen,
Die haere ziels-verderfnis wenschen,
Verzint u dan: gy hebt nog tyd.
| |
Augustus 1817.
Gy klaegt en denkt te gaen bezwyken;
Gy schouwt den druk en tegenspoed,
En zyt beangst in uw gemoed;
Maer waerom laet gy teekens blyken?...
Als u vervolging zou bezwaeren,
Waerom u niet gekeerd tot God?
Waerom ontwykt gy 't pyn'lyk lot,
't Geen u by-wylen zou vervaeren?
Gy zyt een' mensch, die in het lyden
Moest denken, dat gy stryden moet,
Gelyk een' vroómen christen doet,
Zoo-lang Hy nêerwaerts blyft verbeyden.
Zyt gy dan eyndelyk vergeéten,
Dat God u als op d'ermen draegt,
Die tegen zyne schikking klaegt?...
Of hebt gy dit nooyt wel geweéten?
Verschoónt u niet; gy moet de wegen,
Die Jesus u is voórgegaen,
In dank en agting neémen aen:
Dus krygt gy sterkte, moed en zegen!
| |
| |
| |
September 1817.
Kan een' mensch de regte wegen
Blyven wand'len, als hy God
Heeft verlaeten, en, genegen
Tot de wereld, dryft den spot
Met vermaening, goede raeden,
En met christelyke daeden...
Veel' op onz' verloópen tyden,
Zyn geweéken van de baen,
Die, om zonden te vermeyden,
Ider-een dient in-te-gaen;
Maer! wat zal 't die dwaeze baeten,
Die hun eyge welzyn haeten?...
Kent-u-zelven; 't is te zeggen:
Doet den blinddoek van 't gezigt...
Als ik u moest wederleggen,
Gantsch de zaek was haest verrigt;
Laet uw vry losbandig leven;
Gaet u tot de deugd begeéven.
Laet-ze lachen, laet-ze spotten,
Die zig noemen welverlicht;
Houd-ze voor de groótste zotten;
Want zy wyken van hunn' pligt.
Laet ook blinde ketters twisten;
Blyft maer een' getrouwen christen.
| |
October 1817.
't Wereldsch zoeken, 't wereldsch minnen,
Is het werk van slappe zinnen;
Om zyn' liefde te betragten,
Moet gy 't tyd'lyk minder agten,
Dat u eens verlaeten zal.
| |
| |
Overweégt uw' jonge dagen.
En gy zult die ook beklaegen,
Als gy die hebt omgebragt,
In de menschen te behaegen,
En naê hunne gunst te vraegen,
Wel zoó-blind, als onbedagt.
Uw' nu-meer-gezette jaeren
Zyn oók seffens doórgevaeren;
Maer gy hebt altyd gedagt:
Myne vrienden zyn verdweénen,
En de vriendschap was verscheénen
Eer dit iemand had verwagt.
Oud geworden, blyft gy klaegen,
Dat gy niet en kont verdraegen,
Hunne groót' ondankbaerheyd;
Dat zy u te gaer verlaeten
Daer hunn' vriendschap nog kan baeten
In zoo troósteloózen tyd!...
Wierd uw hert omhoóg-getoógen
Gy bekende, dat de menschen,
Als een' teere bloem verslenschen,
God! verzugt gy alle dagen,
Gy zult weézen myn behaegen,
Mynen troóster, mynen Heer:
Gy verdient, dat myne zinnen,
Die wat veel het aerdsch beminnen,
| |
November 1817.
God is bermhertig, zonder maet,
Want God is goed, en vol medoógen;
Verfoeyt den mensch het zondig kwaed,
En houd den Opperheer voor oógen,
Hy word geholpen; 't is Gods-hand,
Die hem bezorgt den onderstand.
| |
| |
Word gy gekwollen van den tyd,
Die wy allang in smert beleéven,
Waerom toónt gy u zonder vlyt,
Daer God u zynen troóst kan geéven?
Een' smeéking, of een kleyn verzoek,
Die maeken slappe christ'nen kloek.
Het duert, zegt gy, en neémt geen eynd;
De plaegen blyven my nog drukken;
Daer is al veél, dat ons nog pynt,
Een groót getal van ongelukken;
Het een by 't ander toónt ons aen,
Dat onzen welstand is vergaen.
T'is waer, gelyk men ondervind,
Dat ons de straffen overlaeden;
Maer welk is d'oórzaek, dat een' kind
Gestraft word? Zyn 't niet d'oude paden,
Die 't kind bewandelt luy en kwaed,
Als 't aen zyn' Ouders wederstaet?
Besluyt dan tot uw' eyge schand,
Dat gy, die zonden blyft bedryven,
Ook niet meer vreest Gods straffe hand,
Die zynen vyand zoekt te blyven
Het koómt niet van den kant van God,
't Is d'overtreéding van 't Gebod.
| |
December 1817.
Heér! ik heb, myn' levens dagen,
Veel genoóten van uw' Hand,
Die my gaf een goed verstand,
My bevryd heeft van de plaegen,
In myn jongheyd, ouderdom;
Maer wat gaf ik u weérom?...
Heér! gy hebt my menig' werven,
Van den ondergang bevryd,
En geholpen uyt den stryd,
Zelfs gered uyt ziekte, sterven;
| |
| |
Maer wat dankbaerheyd hier voór?...
Ik betrad het zelve spoór!
'k Ben in zonden blyven steéken,
'k Heb volherd in d'overdaed,
En in drinken zonder maet,
In het looven van gebreken;
Weelde streelde my het hert,
Wellust bragt my in de smert.
O! ik heb zoo veéle jaeren
Nu geleeff voor eer en baet,
Buyten pligt, en boven staet:
Myn gewiss' blyft my bezwaeren;
Heer! ik ben, in 't kort gezegd,
Waerlyk een' onnutten knegt!
G'hebt zoó veel voor my geleéden;
Ik was op 't gemak gezind;
'k Heb 't vergangelyk bemind;
'k Heb het schepsel aengebeden;
'k Leefde voor de zinn'lykheid,
Daer een christen tegen stryd,
Waeren spiegels, die my staeg
Deéden deéze korte vraeg,
Of ik afliet van myn' zonden?
Maer ik bleef er in versteénd,
Want ik heb niet eens geweénd.
Ach! wilt my genadig weezen,
Want ik toón een' waere boet
Uyt erkent'nis opgereézen:
Doet my, Jesu, nog genaê;
Geenen mensch kwam u te spaê.
|
|
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd