Verslagen en mededelingen van de Koninklijke Vlaamse Academie voor Taal- en Letterkunde 1886-1887

Rede, bij de lijkplechtigheid van den heer Désiré Delcroix namens de Koninklijke Vlaamsche Academie uitgesproken door den heer Th. Coopman.

Mijnheeren,

De Koninklijke Vlaamsche Academie voor Taalen Letterkunde heeft mij belast met het uitspreken van een laatst vaarwel aan den man, die, in zeer ruime mate, heeft bijgedragen tot hare stichting.

Deze behoorde tot het hoofddoel van zijn leven; hij heeft die instelling vurig gewenscht, met bewonderenswaardig geduld voorbereid en betracht. Eindelijk, na 28 jaren toewijding, mocht hij zijnen vaderlandschen droom verwezenlijkt zien.

Die schoone zegepraal van het Vlaamsche grond-

[p. 202]

beginsel schonk den onvermoeibaren werker eene nieuwe bezieling.

‘'t Schijnt me’ - aldus sprak hij onlangs tot zijne vertrouwde vrienden - ‘'t schijnt me dat ik weder jong ben geworden.’

En inderdaad, zijn lust en zijne opgewektheid namen toe in den vooravond van zijn leven; wij zeggen niet zijne hoop; want hij - de krachtige man, de immer jeugdige naar hart en geest - heeft nooit getwijfeld aan Vlaanderen's toekomst; op zijne Vlaamsche ziel had de wanhoop geenen vat.

En daar rust Gij nu, Delcroix! - Gij, die op deze aarde geene rust gekend of verlangd hebt - daar rust Gij nu in der Eeuwigheid!...

Wie de betreurde afgestorvene was, hoe hij gewerkt, welke uitstekende diensten hij, als Vlaming, bewezen heeft, zullen meer uitvoerige levensberichten in het licht stellen; ook de bewijzen leveren van 's mans hulpvaardigheid en zedigheid tevens.

Algemeen is bekend dat de bekroonde tooneeldichter van Lena, Elisa en Philippina van Vlaanderen 's volks gunst mocht verwerven; maar hoeveel zijn er, in den lande, die eenig denkbeeld, eenig vermoeden hebben van den reuzenarbeid door den hoogambtenaar volbracht ten voordeele onzer letterkunde, onzer miskende taalbelangen?...

Dankt hem Vlaanderen niet - laten wij zeggen gansch Nederland:

-	de eenheid van spelling voor Zuid en Noord?

[p. 203]

-	de toelating van de Nederlandsche dichtstukken in den tweejaarlijkschen Cantatenprijskamp voor den ‘Muziekprijs van Rome’?
-	de officiëele aanmoediging voor de Vlaamsche tooneelletterkunde en tooneelmaatschappijen?
-	de ondersteuning - van Regeeringswege verleend - aan de Nederlandsche taal- en letterkundige Congressen?
-	de milde tusschenkomst van den Belgischen Staat in die grootsche onderneming van het Nederlandsch Woordenboek, dat de nakomelingen ongetwijfeld zullen begroeten en vereeren als een XIX^e eeuwsch standaardwerk der gemeenschappelijke moedertaal?

Ons volk zal weten dat de uitmuntende Vlaming die prachtige uitslagen niet verkregen heeft zonder langdurig, onverpoosd werken en worstelen! Eerlang zal de Koninklijke Vlaamsche Academie eene welverdiende, dankbare hulde wijden aan de nagedachtenis van haar duurbaar medelid, wiens onverwacht verlies door haar zoo diep gevoeld wordt. Zij zal een nieuw hoofdstuk voegen in het geschiedenisboek der Vlaamsche Beweging; Delcroix's geëerden naam schrijven nevens de onvergetelijke namen van Willems, David, Ledeganck, van Duyse, Snellaert, Blommaert, Rens, Michiel van der Voort, Bormans, Conscience...

En Vlaanderen's volk, wiens zedelijk en geestelijk welzijn U, Delcroix! zoo nauw aan het hart lag, zal U de lauweren niet onthouden die het

[p. 204]

vlecht om de slapen zijner verdienstelijkste zonen! Dit lang verdrukte volk is erkentelijk voor de trouwe en edele liefde, die al uw denken en doen, uw gansche leven deed toewijden aan den eeredienst zijner aloude taal en voorvaderlijke zeden.

Uw aandenken gaat niet verloren; uw naam, uw Vlaamsch voorbeeld, uw Vlaamsch werk blijven leven: zacht moogt Gij rusten!