De vermakelijcke buys-man
(1694)–Anoniem Vermakelijcke buys-man, ofte koddige Boots-geselletje, De–
Auteursrechtvrij
[pagina 91]
| |
Stem: Als ’t begint.
WAt sag ick van mijn leven
Noyt droeviger dagh,
Wat sagh ick van mijn leven
Noyt droeviger dagh,
Noyt meer droefheden
Die mijn quellen magh:
Wat sagh ick van mijn leeven,
Noyt meer droefheeden,
Die my quellen magh.
Nu vind’ ick haer leggen
Op stroo uytgereckt;
Wat sal ick seggen?
Sy niet een woord en spreeckt;
Nu vind’ ick haer leggen,
Wat sal ick seggen,
Sy niet een woordt en spreeckt.
Ick voelden haer handen,
Mijn ziel die wierdt benauwt;
Ick voelden haer handen,
Mijn ziel die wierdt benauwt:
Plagten te branden,
Die zijn nu kout.
Haer corale lipjes, En lachende mondt,
Haer corale lipjes, En lachende mondt,
En tanden witjes, Die my nu aenstont:
Haer corale lipjes, En tanden witjes,
Die my wel aenstont.
Haer bloosende wangen
Die zijn nu soo bleeck,
Haer bloosende wangen
Die zijn nu soo bleeck,
En twee bruyn ooghjens
Die zijn toe-geleeckt;
Haer bloosende wangen
Die zijn om-vangen
Van de doodt soo bleeck.
| |
[pagina 92]
| |
Lief bent gy gestorven,
Om dat ick niet en quam,
Lief bent gy gestorven
Om dat ick niet en quam:
Ick ben bedorven aldersoetste lam,
Lief bent gy gestorven,
Ick ben bedorven aldersoetste lam.
O wreede Mortalje
Waerom haelje mijn bruyt,
O wreede Mortalje
Waer haelje mijn bruyt,
En ruckt mijn liefste soo ter werelt uyt;
O wreede Mortalje,
Komt wilt my halen
By mijn lieve bruyt.
Mijn Vader haer banden
Die knevelde my,
Mijn Vader haer banden
Die knevelde my,
In vyants handen mijn gebonden zijn,
Mijn Vader haer banden,
In vyants handen mijn gebonden zijn.
Adieu dan mijn vrienden,
Ick ben sterrevens waert;
Adieu dan mijn vrienden,
Ick ben sterrevens waert;
Ick wilse gaen vinden
Onder de duystere aerd’;
Adieu dan mijn vrienden,
Mijn wel- beminde
Die leyt in d’aerd’.
Kaeydray-molen. | |
[pagina 93]
| |
Sy maeckten doen de boot vast klaer,
Den een voer voor, den ander naer,
Soo wel Soldaten als Matroos:
Doen was ‘t , t’sa wacker, hout den hoos,
Laet ons als bacchus knapen,
Vreugde rapen.
Wy gingen in den rooden wijn,
Als vaste kitters vrolijck zijn;
Maer doen de wijn was in de man,
Doe was de wijsheydt in de kan,
’t Geen aen Celenes leken
Is gebleken.
Hoewel de wijn was wonder soet,
Sy maeckten als sy veeltijts doet,
Een kale beurs, en krancke kop,
Het is den aert der druyven-sop,
Om die met haer komt speelen,
’t Mee te deelen.
Maer schoon wy wierden geldeloos,
Soo wel Soldaten als Matroos,
Noch wierd’er geen het drincken moe,
Maer ’t was na ’t blaeuwe ancker toe,
Daer sal de Molen malen,
Sonder falen.
Geen Molen binnen Lissebon,
Die soo wel voor ons malen kon,
’t Zy wanbuys, broeck, kousse en schoen,
Of wat het lichaem had van doen:
Daer kon men ’t al vermalen,
Gelt voor halen.
Den Admirael van ’t Molen-Gilt,
Die heeft de Molen wel gebilt,
Dat sy voor den Vies-admirael,
Vermaelden Yser, koper, stael,
En voor den Boeckebinder
Oock niet minder.
Heer zwacken hals door molens kracht,
Die wiert gemaeckt doen schout by nagt:
De waerheyd-spaerder, onse schreur,
Die wiert gemaeckt doen Commandeur,
| |
[pagina 94]
| |
En dat hy Schaer en kleeren
Gingh verteeren.
Maer ick weet, ja hout u slecht,
Die wierdt Constapel van ’t gevecht,
Hy gaf, ick zweer, soo dapper vonck,
Dat al wat by hem was versonck,
Soo moet men hem verweeren
In ’t verteeren.
En Vader die het Jonge bloet,
Gingh hoeden als een Herder doet,
Dan zuydt, dan west, dan noord, dan oost,
Die wierdt Jan-allemans Provoost,
Om ons voor ’t dommineeren
Te coureeren.
Noch kreegen wy op ’t lest onversienst
Vrywilligen in onsen dienst,
Waerom vraeght ghy dat lieve man,
Om dat de molen malen kan,
Met winde, en met water, dat ’s de mater.
Maer wie was zwabber van het spel,
Als ick het weet, is’t dan niet wel?
Belief ick u met zwijgen niet,
Soo wensch ick dat ghy ’t selver riet;
Doch om u te believen, Raet kan Lieven.
Excuse moy, ick vergat hem schier,
Ons Brack de Veger van’t Rappier,
Dat waer een schande voor de man,
Die ’t Hembt voor stael kadrayen kan,
En dan weer voor den dege, Weet de vege.
Maer als ick nu kijck achterom,
Mijn dunckt ik hoorde de Schotse Trom,
Aen meenigh een allarrem slaen,
Die naer de molen lieten gaen,
’t Geen Billen ende Armen, Kon verwarmen.
Nu denck ick ’t geen ick in de Kerck,
Laetst hoorden, yder loon na werck,
Na weelde komt de arremoe,
De stoutert komt de garde toe,
Dus doende moet men leeren,
Recht verkeeren.
|
|