Venus minne-gifjens

[p. 48r]

Liedeken,

Op de Wyse: Het was een Wals Walinnetgen.

SIet hoe het wicht syn Sluyertje
Mijn voor de ooghen bynt,
Lest gingh ick om een kuyertje
Met Luytghen Aelghens kynt,
Maer door de gangh // vielt my soo bangh
Vermits de dwerrel wynt.

Wy namen ras van Stee de wijck

’t Was sa de poort ontsluyt
Ons gangh was recht nae Sloterdijck
Wy quamen bruyntges uyt,
Luytghen wiert moe // en ick daer toe
Dus creeghen wy een Schuyt.

Ick roeyden vast door ’t Slootgen // claer

En Luytgen sat aen ‘tRoer
Ey lieve kyck in’t bootgen // daer
Soo riep een styve Boer,
De Stuerman heeft // heel onbeleft
Recht reetschap als myn Moer.

Ghy onbesuysde bulleback

Sprack Aeltgens kynt schaem root
Se grauden dat ick niet en sprack
Ick sey moer tis gien noot,
Jouw deucht, jouw eer // vermach veel meer
Als roemen nae u doot.

Daer nae soo sloech haer tongetjen

Siet voor u riep myn Roos,
Daer dobbert een bol Jongetjen
Bedoven in het croos,
Het doock terstont // tot inde gront,
Maer in een corte poos

Sloech het zijn hanghden aen ons stuer

Syn beentgens op het boort,
Myn Luytgen sach so evel suer
Ay Leendert roeyt doch voort,
Hoe staet de geck // ey lieve treck
Jou Riemen soo ’t behoort.

Gangs donder heb ick nu gien kracht

Daer speult de Nicker mee
Wat dat ick roey met al myn macht
‘tSchip wil niet van zyn stee,
‘tRoer gaf een krack // de riem die brack
‘tGheen ons Cupido dee.

Dat onbeleefde guytje // jongh

Greep Luytgen by haer hanght,
En ick voort uyt het Schuytje // sprongh
Seer spoedich op het Langht,
Noyt soo bevreest // heb ick gheweest
Ick viel door schrick int sanght.

Ick wist niet wat ick dencken souw

Soo kleyn waert van ghewas,
Hey Vryer riep hy neemt het touw
En steeckt het hout in t’gras:
Neen lansje ziet // ghy spreeckt voor niet
Het gheeft my nu gheen pas.

Myn Luytgen seech int Schuytje neer

Beswymde kout en stijf,
Ick dacht benaut Och! lieven Heer
Wat comt de Meyt opt lyf,
Is t’popelsy // of tovery
Ick weet niet waer ick blyf.

Haer aensicht was soo bleeck gheverft

Ick teech het water in,
Gangs lyden soo de Meyt hier sterft

[p. 48v]

 

Wel wel weten dat ick bin

 

De oorsaeck snoot // van Luytgens doot,

 

Dus met een dolle sin.

 

Gaf ick de benghel sulcken bos

 

En stiet hem over zy

 

Voort bont ick Luytgens Cousebant los

 

Dus quamt een weynich by,

 

Ick was vol vrees // Luytghen die rees

 

Gans stichters ‘k was soo bly,

 

Prins eer dit lieve weckertje

 

Vlucht willich van ons vlooch

 

Soo greep dat slimme leckertje

 

Twee Pylen met zyn Booch,

 

D’een raeckten myn // vol druck en pyn,

 

D’aer Luytgen tot meedooch.