|
| |
| |
| |
Antvvoort op de Meniste-Vryage.
Ha Dochters! Dochters ach! te recht meucht ghy nu treuren.
Leght af u blyd’ ghewaet, ‘tciraetsel worpt daer heen,
En wilt int droeve rouw, u nu met my doch kleen
Het kostelyck ghewaed, d’omhangels van u leeden,
Ach worpt die van u wech! en wilt met voeten treeden,
Het hulsel opghetoyt, ‘tgheen u soo lief ghelaet
Bevallich wesen doet, ach dat nu gansch verlaet:
Ay! Speelghenootjens ay! en wilt de blonde haaren
Met hondert strickjes niet soo nechtich doch vergaaren,
Ontwint, ontwintse laes! en die alsoo verspreyt
Datse ghetuyghe zyn, u ziel die innich schreyt,
Misschien vraecht ghy waerom, waerom sullen wy klaghen
De Ionghelinghen tsaem, die soecken ons ’t ontdraghen
De waerde eer, ziet hier, ziet watmen brengt her voor:
Verdwaelt van red’lyckheyt, en van het rechte spoor
Syn sy ten slincker ach! moetwillich afgheslaghen,
En soecken niet als schand, ons op den hals te jaghen:
Iae trachten soo ons eer, te treden mette voet
Die haer soo waerd als ons, doch altydt wesen moet:
Hier brengt eē Bloet wat voort, en noemt ’t Meniste vryen
Om ons foey! met dien naem soo schandich te betyen.
Niet eene van hun al, die eens dit teghen spreeckt:
Wat ist om dat haer stof, of waerheyt oock ontbreeckt,
| |
| |
Ay! neen, gheensins, ay neen! niemant wil sich beleeghen,
Om ‘tgeen met haer gemoet een stemt, te spreecken teeghen,
Met vrolycke ghelaet, van lachgen overlaen,
Barst hun dit spotwys uyt, ha! dat is wel ghedaen:
Waer op den snoode mensch, van haer de rugh ghesteven,
Met overdwaelse reen, veel schand’ ons gaet nae gheven:
Misschien ghy segghen sult, dit doen my niet en raeckt
Het is tot schimpe van ‘tschyn-heylich volck ghemaeckt,
Neen, neen, hy meent ons al, ‘tis niet voor haer alleenlyck,
Hoe seer hy het bedeckt, hy meent ons al ghemeenlyck,
Ghenomen, dat den dwaes, haer meende maer alleen,
Soo is haer eer, ons eer, de eer, is ons ghemeen:
Daerom soo sal ick dan, tot voorstant van ons allen
Den herseloose Bloet, een weynich teghen vallen,
Na myn vermoghen swack, ghedreven door de spyt,
Dat niemant aen ons denckt, het gheen hy ons verwyt:
Staet myn by zoet gheslacht, ghy die daer gaet betrachten,
Als Daphne kuysch van zin, de geyl’heyt te verachten,
Ghy die den rechten Pan, gheeft voor syn vryen niet,
Als ‘tgheen hy heeft verdient, of slechts een hant vol riet:
Ghy dan Goddinnen kuysch, wilt doch myn geest bewegen:
Dat ick dees lompe loer, te recht mach spreken teghen,
Beweecht myn swacke geest, ach gheeft my kracht en klem!
Dat ick doch uyten mach, met een verheven stem
T’gheen wel ‘tverstant begrypt, op dat ick sonder smalen,
Van ‘tadelyck ghemoet, zyn looghens mach af malen:
Der Lasteraren haet, die lyd’ ick met ghedult,
Maer hy die reen ghebruyckt, dien bidd’ ick my ontschult.
| |
| |
Wilt myn kleyn schuytje, door u wijsheyt doch bewaren,
Stiert het na uwe wil, dat het de woede Baeren,
Gheluckich overswerft, en in een luwe ree
Mach landen (heylich een) verhoort doch myne bee.
Met een kleyn zeyltje, om dat ick t’gewenste Haven
Beseylen mach, en my, van myn vermoeytheyt laven,
Soo vangh ick een mael aen, uyt name vande gheen
Die door eens moetwil heeft, soo veele smaet geleen:
Wel onbeschofte mensch, door onverstant ghedreven
Dat ghy de eer, myn eer, so schandigh neemt het leven,
Doch soo ghy meent helaes! of ghy die schoon bevleckt
Door dijn vergifte galm, nochtans weer opgheweckt,
Komt sy nu glansigh aen en dy ô Bloet te vooren
Gelijck den PhoenxI wort uyt sijne asch herbooren:
Bedriegher wiens bedroch en schandelijcke smaet
Met vuyl oncuyse reen, beroemt so snooden daet:
’T beginsel van u werck, ghetuych wat dy ontmoeten
Doen met een geyle kus, ghy onbeschoft quaemt groeten,
Een geyle kus ay! Ia, vermenght met geyle reen
’T gheen dat ghy selfs betuycht, waer op ic seyd gaet heen,
Mijn eer die wort ghekrenckt, doort onbeschofte vrijen:
Een eerelijck ghemoet gheen oneer en can lijen,
’Twas mijn gheoorloft niet, seght ghy om te verkeeren
Met u, een eerlijck by zijn kan geen dochter deeren;
Maer om te zijn bevrijt, van u heb ick gheseyt
Ick bid u gaet doch heen, t’welck ghy soo spots verdreyt,
Oft ongheoorloft waer, wie met opmerck kan scheyen
V schamperighe dicht, die leest u rymereyen,
| |
| |
En dat ghy t’rechte spoor, van red’lijckheyt en eer
Verlaten hebt, en dwaelt daer of hoe langhs hoe meer:
Ghy klaechde van u smert, seght ongheoorloft klaghen
Daerom myn eerbaerheyt het snappen niet kan draghen,
Maer met een heusicheyt, doch sonderlingh
Het Goddelijcke schilt u soetjens teghen gingh
Maer dreef u heenen als de Somer-wint de pluymen,
Die Zephia sachtjens blaest, of als de uylen ruymen,
Het albestraalend’ licht, de schoone waerheyts Zon,
Waer door ick u gheteem met defticheyt verwon
Dit tuycht, hoe dat ick niet, int bloeyenst van myn dagen
De Werelt al te seer het hart heb toeghedraghen,
Daerom ghy lasterlijck daer over my beschelt
Dat ick van ware deucht gheluckich ben verselt,
Ick laet een yder een dees reden overlegghen
Sy sullen al ghelijck met my eenstemmich segghen,
Dat ghy wel Goddeloos vol boosheyt zyt, en sult
Van yder hooren noch, dees heeft onrecht en schult,
Ghy spot met Godes woort en gaet u so vergissen
En wilt al blindelinghs u noch veel meerder missen:
God’loose spotter, die niet op het God’lijck ziet,
Vervremt vant heylich, kent het ware heylich niet.
Wanschepsel der natuer, die sonder recht of reden
Mist ware heyl, en s’Heylants wil, gaet overtreden,
Dit is syn wil, de klanck in schriften ooren juycht,
Gaet ondersoeckt de schrift wat sy van myn getuycht,
Wat doet ghy anders als te spotten met de Wetten
Die Gode elck tot stier en niet tot dwangh gingh setten,
| |
| |
Natuer wyst elck de wech, maer ghy gheheel vervreemt
De gaven der natuer, selfs aen natuer ontneemt:
Dies ghy oock niet en kent, noch wilt berisping lyden
Maer stelt balstuerich al, ‘tvermaen gheheel ter syden,
Die ghy met danckbaerheyt, en dienst ‘terkennen hoort,
Maer maeckt u van myn wech al benje heel verstoort,
Om op een ander tydt my nochtans te bedriegen,
En door een heylich schyn, in sachte slaep te wieghen,
De kleeding en ‘tghelaet, die beyd’ in weesen valsch
De stricken zyn, die ghy gheworpen om den hals
Hebt, van my, om alsoo myn eerbaerheyt te schenden,
En door dyn snootheyt, (droch) te brenghen in elenden:
O snoode huychgelaer! met schyn-deucht soo bekleet,
Die tot de valsche waen, neemt ‘twesen van die leet
Voort zalichmnakend’ woort, die d’ooghen opgheslaghen
Tot synen Schepper bad, dat hy doch wil verdraghen
De smaet die sy hem de’en, wiens volger ghy u noemt
Int wesen, en verdwaelst, laetdunckent u beroemt
De ware Godtsdienst steld’ ghy my soo voor de oogen:,
Dat het nau moghelyck waer ‘terkennen dyne looghen,
Dies waert ghy doen ghelyck de Wolf met Schapen vacht
Om hanghen ach! by wie ’t onnosel die verwacht,
Niet denckend’ op bedroch, betrout sich vry en veylich,
En toont haer lieve kaer de ware vrientschap heylich:
Die ’tonversadich dier, int end stelt aen een zy:
Soo even gaet het oock, ô schender nu met dy!
Ghy die door schyndeucht waert geraeckt in myne gonste,
En soo het nut ghenoot van d’eerlycke jonste
| |
| |
De teeckens vande liefd, die liefde draghent hart
V jonde, (die ô schud) door gaylheyt soo verwart,
Ghy stelde aen een zyd’, en deed my schaemroot bloosen:
Dat ick bedroghen ach! by my hadde verkoosen:
T’schynheylich’lyck ghewaet, ‘tvoorstellen van Godsdienst
Had my in slaep ghesuyt, dies ick op t’onghesienst
Van u wierd aengheranst waer op van schaemt en vreese
Verwonnen seyd ick laes! ick bid u laet dit weese,
Met hevighe ghebeen, heb ick u hooch belast
Maer of ghy schender daer niet op en had ghepast,
Steld’ ick voor oogen dy, het snappen van quaed’ menschen,
Die niet als d’ondergangh van hun nabueren wenschen:
De vrees bevingh myn ziel, verschrocken was t’gemoet,
Daerom soo had ick graech, dees onheyl laes! verhoet,
Maer ghy by eer en eet, sweert my ach! stil te swijghen
Op hoope of ghy mocht d’onkuysche wil verkrijghen:
Die ghy dijn daghen niet, verkreghen hebt noch sult,
Hoe wel ghy eer-dief my, daer vals’lijck med’ beschult:
Maer nu myn eerbaerheyt dy van haer heeft geweesen
O snoode Eer-dief, nu beschult ghy my met deesen
Soo schandelijcke smet, en soeckt de eeren krans
(O droch) my van het hooft, te rucken, maer gheen kans
En isser niet voor dy, noch niemant op der aerden
Myn eer, ick meerder als, het leven hou in waerden:
Maer snode lasteraer, door geylicheyt en nijt
Gedreven, tot dees daet, ‘k weet dat ghy barst van spijt,
Om dat oncuyse lust haer nu niet mach volvoeren,
‘Twaer wel veel nutter, dat ghy uwen mont ginck snoeren,
| |
| |
Soo soud ghy niet dijn schand, ontdecken t’loose kruyt.
En niet u selven, daer ghy myn mee wilt strijcken uyt,
Myn eer die waent ghy gantsch heel plat te treen met voeten
Om zoo myn smaet te doen, die ghy sult draghen moeten:
Het is gheen kleyne schant, onteeren ach een Maeght!
Maer noch veel meerder schand’ voor die daer roē af draegt.
Maer ghy draeght sonder daet veel opgheblase roemen
Dies machmen u met recht de schandelijckste noemen,
O bastaert vande eer, en t’eerelijck ghemoet
Die aen Natura selfs, het grootste onrecht doet.
Natuer die dwinght, en oock ‘tghemoet sal u beweghen
Om de schantvlecken van de Dochters te verdeghen,
En die met Lijf en Ziel manhaftich voor te staen
En niet soo schandeloos oneerlijck te verraen:
Wanschepsel afghedwaelt, van eerlijckheyt en reeden
Noechd’ dy met dit berisp, hout u hier med’ te vreeden,
Op dat ghy my niet sart, tot hevigher ick ben
Die die u niet ontsie, noch niet ontzien en ken.
FINIS.
|
|
Auteursrechtvrij