Veelderhande schriftuerlijcke liedekens

122. Een ander.

ICk moet een Liedeken singhen
Die liefde doet ontspringhen
Ick en can my niet bedwinghen
Uoort soo moet ickt bringhen
Uan mijn alderliefste lief
Die voor my ghelijck een dief
De doot ghesmaect heeft en groot grief
Wanneer ick dat door zijn woort besief
Uruecht in mijn herte verhief.

Want hy heeft duer zijn steruen
My dleuen doen verweruen
Soo dat ick niet en sal verderuen
Maer Gods rijcke beeruen
Duer zijn dierbaer roode bloet
Dwelck hy duer zijn groot ootmoet
Wt storte ghelijck een vloet
Waer mede hy te nieten doet
De macht van al thelsche ghebroet.

Als ick voort vant gheschreuen
Dat Christus die is tleuen
Hem heeft ouer ghegheuen
Uoor ons sondich sneuen
Om dat wy duer zijn liefde groot
Ons leuen van duechden bloot

[fol. P3v]

 

Soude bringhen ter doot

 

Soo dede ick met arbeyt groot

 

Tsondich leuen wederstoot.

 

 

 

Ende ick ghinck begrauen

 

De sonde die ons maeckt slauen

 

Op dat Godt my mochte lauen

 

Met gheestelijcke gauen

 

Terstont schanck hy met blijde aenschijn

 

My sinen gheest vol vruechden fijn

 

Die mi dede blyde zijn

 

Waer duere ick vreese gheen ghepijn

 

Doot weerelt vleesch noch helsch fenijn.

 

 

 

Ick en can niet verhalen

 

Wt spreecken met eenighe talen

 

Hoe dat Gods vierich doorstralen

 

Wech neemt allen druck en qualen

 

Duer der vierigher liefden brant

 

Die te bouen gaet alle verstant

 

Ongrypelijck eest want

 

Ick en wiste noyt datmen vant

 

Sulcke liefde en vruecht playsant.

 

 

 

Hoe en soude ick niet beminnen

 

Met herte en met sinnen

 

Die my dees vruecht doet winnen

 

Ende verlicht van binnen

 

Al eest dat lijden my verstaert

 

En dat de weerelt my beswaert

 

Mijn herte dies niet en truert

 

Gods liefde my bemuert

 

Ick dancke hem diet al labuert.