Veelderhande geneuchlijcke dichten, tafelspelen ende refereynen

[p. 40]

Een Boeren Vasten-avonts-spel, seer gheneuchlijck om te lesen. aant.

Hanneken Rane.

God gheue v goeden dagh altemalen
Ick soude ons Boeren dat Vasten-auonts-bier halen
Konde ick dat krijghe na mijn behaghen
My dunckt oock dat ghy in deser ghelaghen,
Jong en out, altemael goet bier drincken.

Hans Meyer.

Wel hanneken gaet ghy hier, en slaet der klincken,
Ghy soud't nu op de Marckt ghaen
Alsoo als ick al hebbe ghedaen,
Oock heb ick mijn ghedroncken al sadt
Hanneken wat brocht ghy doch ter stadt.

Hanneken Rane.

Hans Meyer wilt ghy dat weten
Ick had een voeder houts op mijn waghen ghevleten,
Twee mans hadden dat wel wegh ghedraghen,
En ic kreegh daer thien Schellingen voor sonder vragen
Daer en waren gheen twaelf stocken op den waghen.

Hans Meyer.

Ho, ho, hoe hebt ghy hem dan bedroghen,
Hoe hebt ghy hem den Narren-kap aenghetoghen,
Wat was het doch voor een man,

[p. 41]

 

aant.

 

Hanneken Rane.

 

Hy had eenen langhen rock an,

 

Ende een ding met vier ooren

 

 

 

Hans Meyer.

 

Ghy hebt bedroghen den overste der Dooren,

 

Sy meynen dickwils te bedrieghen ons boeren,

 

Maer wy kunnen haer somtijts wel loeren,

 

In eenen simpelen oock wel een schalck steeckt,

 

Hoe wel ons dickwils archeyt ontvreckt,

 

Hanneken waer liet ghy uwen waghen.

 

 

 

Hanneken Rane.

 

Dien liet ick nae der poorte iaghen.

 

Ick vreesde my voor den Compaen,

 

Diemen met den bonten Tabaert over straten ziet gaen

 

Dat hy hadde opt passe gecomen,

 

Hy hadde my beyde mijn paerden ghenomen,

 

Want ick ben vast schuldich in alle straten,

 

 

 

Hans Meyer.

 

Jae waert dat die ons wouden met vreden laten,

 

Soo wouden wy vrylijck op borghen,

 

Ende laten den Beul voor die betalinghe sorghen,

 

Het bannen wouden wy niet meer achten.

 

 

[p. 42]

 

aant.

 

Hanneken Rane.

 

Trouwen waer willense heen, sy moeten wel wachten

 

Soo als ick u nu recht verstae,

 

Soo zijn ons de Borghers veel te nae,

 

Sy staen altoos nae onse bederue,

 

Datse brengen eenen vrient in onsen erve,

 

Sy willen dat haer koe dicwils sal kalven

 

Daer toe doen zy ons die schapen ten halven,

 

Sy nemen de Lammeren ende Wolle,

 

En laten ons dan vry doren als dolle

 

En naeyen ons noch eenen paer oren aen.

 

 

 

Hans Meyer.

 

Hoort wat ick wel hebbe ghedaen

 

De wolle pleghe ic self te netten,

 

En met mijn lusticheyt menigh Lam te vetten,

 

Alst vercocht was, haddet my die wolf ghenomen,

 

 

 

Hanneken Rane.

 

Jae zy en doen niet als den vromen,

 

Ick ben nu by eenen man geraect,

 

En ic en weet niet hoe hijt met my maect,

 

Hy heeft Quic in mijnen erve ghedaen,

 

Op sijn behendicheyt en kan ick my niet verstaen,

[p. 43]

 

aant.

 

Sijn Quic en can by my niet sterven,

 

Dewijl ic dat hebbe in mijnen Erven,

 

De luyden segghen dat het een Woeckenaer zy.

 

 

 

Hans Meyer.

 

Hoort doch ooc een weynich my,

 

Soo my dat alsoo waer gheleghen,

 

Ick woude met der selver wichte weder in weghen,

 

Daer en soude hy gheen voordeel aenspelen,

 

Want een kleyne schande en mach ons niet scheelen,

 

Wat hebt ghy doch ter stadt ghebrocht.

 

 

 

Hanneken Rane.

 

Mijn wijf had my een schoc eyere uyt het nest gesocht

 

Verstaet mijn reden wel te recht,

 

Sy en waren in anderhalf iaer niet gelecht

 

Daer quam ic mede op de Marct gaen,

 

Ende ick en bleef daer gheen half uyr mee staen,

 

Terstont was mijn Eyer-corf leegh.

 

 

 

Hans Meyer.

 

Ende ic vant ooc eenen doden Hase by onse steegh

 

Die hadde wel ses weken doot gheweest,

 

Ten schaden hem noch niet en veest

[p. 44]

 

aant.

 

Ick nam hem dat Inghewandt wt metter spoet,

 

Ende bestreec hem doe met hoender bloet,

 

Ende vercocht hem noch, iae my werter om ghebeden.

 

 

 

Hanneken Rane.

 

Mijn paert had my een end doot ghetreden,

 

Daer ben ic mede ter Marct gheraect,

 

Ende hebbe daer noch goet geldt af ghemaect

 

Ick gaf hem voor eenen schelling.

 

 

 

Hans Meyer.

 

Was dat sulcken wonderlijck ding,

 

Ick had twee hoenderen die hadde den pip seer deerlijc

 

Daer quam ick mede ter Marct waert heerlijc,

 

Ende vercochtse in een ogenblick.

 

 

 

Hanneken Rane.

 

Twee zyden speck van een vercxken hadde ick

 

Twee goeden tonnen bier kreegh ick daer voor

 

Al wast speck gortigh het ging even wel door.

 

Wisten de Burghers dickwils wat zy eeten

 

Sy souden dickwils opstaen, al waren sy wel gheseten.

 

 

[p. 45]

 

aant.

 

Hans Meyer.

 

Trouwen men moetse met haer eyghen vet begieten,

 

Want wy vande Borgers altemet schade ghenieten.

 

 

 

Hanneken Rane.

 

Hoort my nu oock sonder verdrieten,

 

Ick heb een stadt maghet te Echte ghenomen

 

Ick duchte dattet my niet en sal vromen,

 

Dat segghe ick v hier ouerluydt.

 

 

 

Hans Meyer.

 

Hoort toe wat daer is mijn lieue Bruydt,

 

Sy heeft langhe een Houe maeght ghewesen

 

Sy kan seer wel schrijuen, ende leesen,

 

Noch woude ick wel dat sy 't alles conde nicht.

 

 

 

Hanneken Rane.

 

Voorwaer mijn liefken is oock niet al te dicht,

 

Dat selue ongheluck kan zy oock

 

Ick verneme menighen wonderlijcken smoock,

 

Sy schryuet onsen Pastoor haren zin

 

My dunckt dat sulcx niet veel goets brenght in,

 

Nu laet ickse vrylijck vergadere

 

Ic badt ons Pastoor laestmael tot een ghevadere,

 

Daerom laet ickse nu vrylijck t'samen ghaen.

 

 

[p. 46]

 

aant.

 

Hans Meyer.

 

Och lieue Hanneken mijn goede Compaen,

 

Is de Ghevaderschap soo groot

 

Voorwaer soo en heeftet alles gheen noot.

 

 

 

Hanneken Rane.

 

Een out wijf heeftet my gheraden klaer

 

Dat segghe ick v int openbaer.

 

 

 

Hans Meyer.

 

Al eer sal eyndighen dit jaer,

 

Wil ick daer op wesen verdacht

 

En sien daer na met al mijn macht,

 

Of ick de maniere mochte vinden

 

Om mijn Joncker wt onse huys te binden,

 

Want hy comt mijn wijf veel te nae.

 

 

 

Hanneken Rane.

 

Lieue Hans soo als ick v recht verstae,

 

Soo worden wy bedroghen aen allen enden

 

Waer wy ons keeren ofte wenden,

 

Want de stadt-maeghden spelen somtijts veel te ru.

 

 

[p. 47]

 

aant.

 

Hans Meyer.

 

En de dorp-maeghden en zijn oock niet schu,

 

Sy hoeden de Schapen met de knechten.

 

 

 

Hanneke Rane.

 

Sy laten heur dan vrylijck vlechten,

 

Sy en vreesen daer niet voor een haer.

 

 

 

Hans Meyer.

 

Hanneken wat dunckt v van dit jaer,

 

Ten is noch gheen Somer: heb ick gheloghen?

 

 

 

Hanneken Rane.

 

Waert dat de Ringhel-duyuen vloghen,

 

Ende riepen rudup, rudup, op onser kercken.

 

 

 

Hans Meyer.

 

Dat kan ick noch wel aen andere dinghen mercken

 

Als de Krayen vlieghen om onsen Klock-tooren

 

En de Spreeuwen nestelen in onsen Tuyn-dooren,

 

Soo en isset niet seer wijdt

 

Vanden soeten Somer tijdt.

 

 

 

Hanneken Rane.

 

Wy sullen de Winter nu wel haest worden quijt,

[p. 48]

 

aant.

 

Wil ick v wat nieus ontbinden

 

Gister was ick onder onse Linden,

 

Daer hoorden ick den Leewerick zinghen.

 

 

 

Hans Meyer.

 

Och ick woude wel dat onsen Angier Bloemen wou bringhen

 

Ende dattet droogh worde opter eerden

 

Soo mocht het een ghoet Cooren-jaer werden,

 

Mijn lieue Hanneken verstaet dit recht,

 

 

 

Hanneken Rane.

 

Wat soude ick verstaen ick arme knecht.

 

Ick woude wel dat wy t' samen thuys conde comen

 

Dat soude ons alle beyde vromen,

 

Want dat Vasten-auonts bier is op ghedaen.

 

 

 

Hans Meyer.

 

Nu Hanneken wy willen ghaen,

 

Dat sal ons oock best wesen

 

Noch eens te drincken doet my niet vresen.

 

 

 

Hanneken Rane.

 

Hans neef ziet ghy wel dat ick heenen trede?

 

 

 

Hans Meyer.

 

Hola Hanneken, ick gae mede.

 

 

[p. 49]

 

aant.

 

Finis.

 

Vreught en vreede moetmen prijsen

 

Want het Godt en Mensch behaeght:

 

Metten blijden machmen wel blijdtschap bewijsen,

 

Alsmen deught en eere nae jaeght,

 

Maer daermen niet sonder reden in droefheyt klaeght,

 

Blijft van daer met drollige Vasten-auontsspelen

 

Metten blijden blijtschap, maer metten droeven wilt droeflijck quelen.