Van Nu en Straks. Nieuwe reeks. Jaargang 3

[p. 121]

Een Zomerdagsdroom (Verrewinkelsche Fantazie)

DE tengere halmpjes van het gras rilden even in de heldere en stille lucht, en op de punten der grassprieten spiegelglinsterden heel kleine kerfdiertjes in de zon. Het licht speelde in de lokken der meisjes, de stralen die gleden door het trillend gebladerte, verschoven en liepen van heur voorhoofd op heur wangen, van den hals tot de lippen, ze soms even verblindend. Zij loken de oogen en lachten, terwijl de jongelingen, uitzinnig van liefde, nastaarden hoe zij zich achterover wierpen en glimlachten. Allen stoeiden op de bloeiende weide, zomerdronken en bedwelmd van hun eigen zijn. Nina stelde zich strijdzuchtig aan, en daagde den kloekste van den hoop ten kampe uit. Lisa zwierf neuriënd op de zachtglooiende zoden, zij zwierf met onbeslisten tred licht als een danspraeludium. Bia, de oogappels vol onbepaalde zachtheid, bleef zwijgend nevens haren minnaar. Hij gekscheerde als een shakespeare'sche clown, uit vreeze al te zeer in haar verzonken te schijnen. De jonge Clelia, in het gras lang uitgestrekt, beknabbelde een grasstengel met hare witte tandjes, en glimlachend soms keerde zij het hoofd naar den jongeling die nevens haar lag en haar met zoowat noodlottigen blik aanschouwde, de oogen verwijd door een verlangen dat hij niet uitspreken durfde. In 't midden der groep pronkte genoeglijk de zotste en de wijste onder hen, de oudste en de jongste, hij dien iedereen, jongens en meisjes, gemoedelijk ‘menonkel’ noemden, hij die allen die vreugd

[p. 122]

had ingeboezemd welke door hen jubelde. Dik en vet als een pater, maar gezonder, breeder, fleuriger, scheen hij zijn vertrouwen en zijn geluk te hebben doen deelen aan al die jeugd thans meêgevoerd op den maatgang van zijn wezen. Hij lachte goedig en gul zijn neven en nichten toe, hij lachte hen toe met zijn wijdopen mond, met zijne heldere oneindig doorschijnende oogen, hij lachte hen toe met den frisschen lach van een kind.

Terwijl hij met Lily eene guerilla voerde, waarbij fijne dorre takjes en kleine pijnappels tot moordwerptuigen dienden, liet hij nu en dan op zijn uitverkoren familie een omvattenden blik vallen, die met ongeruste zorg vertoefde op het weerspannig-omlokte hoofd van Clelia, de jongste, de bekoorlijkste zijner nichten. Zij zweeg, half ernstig, terwijl haar sombere vrijer met een bundeltje gras heuren hals kittelde; de lippen halfopen, de neusvleugels verwijd, geniepig, onbeweeglijk en oplettend, bespiedde zij het gunstig oogenblik om onverwachts de prikkelende bloemen te grijpen; hij volgde hare onmerkelijkste bewegingen; beiden gevoelden bijna den wellust van onmiddellijke liefkozingen.

Maar schielijk bewoog een golving van dartele vroolijkheid heel de groep, en de verliefden vielen voor een oogenblik uit hunne rol. Schaterlachen sprongen van alle zijden los, schertsen doorkruisten elkaar, de stemmen vermengden zich, men verstond elkander niet meer. Er was een stond van onbeschrijfelijke verwarring, geroep, geraas, geschok. Het gewoel dan bedaarde allengs: op dien storm van vreugde volgde eene stilte. Nina stond op, rekte zich uit, en merkende hoe heur haar in de war lag, ging zij in 't nabije hakhout een waterplas zoeken, die haar tot spiegel dienen kon. De verliefden verzonken in hun droomerij, en bleven nadenkend, meer dan zij wilden laten blijken.

Toen, om het stilzwijgen te breken dat hun zwaar begon te vallen, zong een hunner, terwijl hij zich op een heel kleine gitaar, echt kinderspeelgoed, begeleidde, dit ironisch liedje:

[p. 123]

 

Tijdblauw vogelken, voortgesneld,

 

- De rozen ontluiken, ze blozen, de rozen -

 

Tijdblauw vogelken, voortgesneld,

 

Nu lokt de geliefden naar 't veld.

 

 

 

En de een over de ander zacht gebogen

 

- Het luchtje speelt met de blozende rozen -

 

En de een over de ander zacht gebogen

 

Lachen zij, de oogen in de oogen.

 

 

 

Doch uit hun oogen schielijk een lust

 

- De wind heeft gekreukt de blozende rozen -

 

Doch uit hun oogen schielijk een lust

 

Breekt door hun lach onbewust.

 

 

 

Onder den boom waar tortels klagen

 

- In de avond verbleeken de blozende rozen -

 

Onder den boom waar tortels klagen

 

De geliefden malkander in de armen lagen.

 

 

 

En naar het bosch gaan nimmermeer

 

- Liefde kneust en lippen en rozen -

 

En naar het bosch gaan nimmermeer

 

De wijze maagden van weleer.

Men glimlachte rondom, want de zanger had zich smachtend aangesteld, gebogen houdingen genomen, en liet behaagziek zijn stem trillen. Doch geen uitbarsting meer van luidruchtige vreugde. In aller zielen ruischte eenzelfde, nog onbepaalde en verre melodie, en zorgeloos uitgestrekt hoorden zij die in hun binnenst opwellen. Handen plukten onachtzaam bloemen, die zij half verflenst in het gras lieten neervallen. Clelia was heel ernstig geworden: zoo ging eene nieuwe bekoring van haar uit, de geheimzinnige bekoring der dingen die worden.

[p. 124]

De avond steeg op tusschen de boomen van het bosch; de laatste zonnestralen schoten hevig oranjekleurige vlekken op de bemoste sparrestammen. Tusschen het gebladerte door scheen het hemelsblauw, zoo helder reeds en zoo diep, nog zuiverder le worden. Muggen, bij duizenden, dansten in de onbewegelijke lucht dooreen. Een kever, op de spits van een grashalm, breidde zijne vleugels uit en vloog weg. Gedurende eenige oogenblikken stoorde niets meer de rust der avondschemering. Dan, de eene na de andere, op eene zachte en hartstochtelijke wijze, verhieven zich de stemmen der vrouwen; eerst beefden zij onzeker en schuchter, welhaast echter elkander vervoerend namen zij hare vlucht, en vast en trillend welden zij ten hemel op in een enkelen zang van liefde.

Jac. Mesnil.