Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1867

[p. 1]

[Wetenschap en belletrie.]

De Hongaarsche kwestie.
Door G.J. Dozy.

Het is een merkwaardig en niet zeer opwekkend verschijnsel, dat in ons land, zoowel in den oorlog van 1859 als in dien van 1866, hier te lande de sympathiën grootendeels voor Oostenrijk waren. Laat dit zich ook ten deele verklaren uit den anti-Napoleontischen geest van ons volk en uit de omstandigheid, dat het tyrannisch systeem van Bismarck hier zooveel beter bekend was dan het nog veel tyrannieker absolutisme der Habsburgs, toch komt het mij voor, dat de oorzaak voor een niet gering gedeelte te zoeken is in het finantieele belang, dat zoo velen hier te lande bij den bloei en het bestaan der Oostenrijksche monarchie hebben. Dat geldelijk belang deed het betere instinct zwijgen, dat er ons, de aloude voorvechters der vrijheid toe had moeten brengen de vernedering toe te juichen van een stamhuis, dat nooit eene andere roeping heeft gekend dan het instandhouden zoo in zijn eigen erflanden als daar buiten van het absolutisme in den brutaalsten vorm, dan het dooden van ieder nationaal beginsel in de kiem, opdat het volk slechts een stom werktuig zou zijn in de hand van den vorst.

Zeide niet reeds Börne: de Oostenrijksche regeering vreest iedere volksbeweging en is consequent genoeg die ook niet te dulden, waar zij in haar eigen belang werkt. Zij heeft dit getoond in den oorlog tegen Napoleon, zij was de eenige macht die bij 't volk geen geestdrift tegen Frankrijk heeft toegelaten...

[p. 2]

Oostenrijk is de eenige reine monarchie in Europa, en eenige doode vormen van provinciale of gemeentelijke vrijheden, die men daar nog vindt, dienen haar slechts als werktuigen. De geest van het staatslichaam bestaat in de regeering, het hart in den adel, in 't volk slechts een plantenlevende maag. Het inwendig regeeringssysteem van dit rijk, de onmondigheid waarin de geest der onderdanen wordt gehouden, de slavernij der pers, de quarantaine waaraan zich iedere meening of beschouwing, die van buiten komt, moet onderwerpen eer zij toegelaten wordt, of de volledige uitsluiting van het buitenland, dat alles was slechts tot nog toe vergeeflijk.

Intusschen wat Börne in 1818 schreef is ook nu nog ten volle toepasselijk, en ook die halve eeuw vermocht niet het huis der Habsburgs iets te leeren. Maar stond de regeering stil op haar verouderd standpunt, voor het volk waren de beginselen door de Fransche revolutie in de wereld gebracht niet verloren geweest, en de regeering ondervindt die kracht, waar zij ondanks zich zelf wordt voortgeschoven. Want juist dit is een eigenaardige trek in de inwendige geschiedenis der Oostenrijksche monarchie; nergens ziet men een vast systeem, een regeeringsplan, het is slechts een rukken, nu eens aan dezen kant, dan weêr aan genen, concessien aan de Duitsche erflanden ten koste van Hongarije of weêr toegeven aan Hongarije, ten einde in de erflanden des te onbeperkter te heerschen; een ophitsen eindelijk van de verschillende nationaliteiten tegen elkander, van de Slavische tegen de Magyaarsche, van de Czechische tegen de Duitsche; het is een ‘Divide et impera,’ eindelijk toegepast binnen de grenzen der eigen monarchie. Geen wonder dat onder een dergelijk wanbestuur de monarchie moet uiteen vallen, en dat zij alleen blijft bestaan omdat de verschillende bestanddeelen niet weten, wat in hare plaats te stellen.

De meeste houders van Oostenrijksche staatspapieren (en het is eigenaardig dat deze bijna uitsluitend in buitenlandsche handen zijn) zijn gewoon zich lichtvaardig genoeg gerust te stellen, hetzij door de bewering, dat een staatsbankroet in onzen tijd niet meer te huis hoort, alsof eene monarchie als de Oostenrijksche in 't geheel in onzen tijd t'huis hoorde, of wel door het denkbeeld dat Oostenrijk zoo groote ressources heeft, dat het die schuld gemakkelijk kan dragen, of ten minste bij een beter beheer zal kunnen dragen. Vraagt men hun, welke die res-

[p. 3]

sources zijn, dan bepaalt het zich bij eenige vage denkbeelden omtrent de geestelijke goederen die, het is waar, in Oostenrijk bij uitzondering tegenwoordig, nog grootendeels onaangeroerd zijn, of wel den handel van Triest, of wel het vruchtbare Hongarije met zijne mijnen en zoutgroeven. Gaan wij echter deze drie punten nauwkeurig na, dan blijft er niet zoo heel veel van over, en dan blijken ras die hooggeroemde ressources weinig beter dan luchtkasteelen.

Wat vooreerst de geestelijke goederen aangaat, reeds keizer Jozef II beproefde dit middel gedeeltelijk in zijne Duitsche erflanden zonder veel gevolg en als men bedenkt, dat de geheele staatsschuld volgens officieële opgaven 3,316,443,180 (Oosteur.) guldens bedraagt met eene jaarlijksche rente, die ongeveer overeenkomt met de geheele som der staats-inkomsten; terwijl daarentegen de waarde der kerkelijke goederen nauwelijks voldoende zou zijn twee of drie jaar die rente alleen te betalen, dan zal men inzien hoe weinig zekerheid deze geven. Ieder jaar daarenboven vermeerdert die schuld door een aanmerkelijk deficit en iedere nieuwe leening, die Oostenrijk sinds het beruchte staatsbankroet van 1811 heeft gesloten, verschafte wel geld, maar op telkens bezwarender voorwaarden. Wat de handel van Triest aangaat, daar deze stad wat bevolking en taal aangaat haast even Italiaansch is als Venetie, is haar voortdurend bezit nooit zeker, en de voorwaarden van den afstand zoowel van Lombardije in 1859 als onlangs van Venetie hebben doen zien dat de schadeloosstelling in geld voor een zoo belangrijk gedeelte der monarchie niet in staat is eenig gewicht in de schaal te leggen. Hongarijë eindelijk, dat is het laatste redmiddel, de stroohalm waaraan de Oostenrijksche regeering zich ook nu weder wanhopig vastklemt. Men is eindelijk tot de overtuiging gekomen dat niet zijne positie als Duitsche mogendheid Oostenrijks roeping is, maar dat het zwaartepunt ligt juist in dat Hongarije, dat eeuwen lang vertrapt, mishandeld of wel, zooals door Jozef II en Metternich, eenvoudig geignoreerd is. Van daar die buitengewone belangstelling in dat tot dusverre zoo onbekende land. Het denkbeeld trouwens om Hongarije tot het middelpunt der monarchie te maken is niet geheel nieuw; reeds sinds eene eeuw sluimerde het in de borst van de weinige Oostenrijksche staatslieden, die de zaken helderder inzagen dan de Weener camarilla die het hof beheerscht en dat plan steeds verijdeld heeft.

[p. 4]

Reeds prins Eugenius en vorst Kaunitz hadden van een eenig Hongarije gedroomd dat zich zou uitstrekken van de Adriatischetot de Zwarte zee, van de Karpathen tot den Balkan en werkelijk scheen dit plan in 1806 verwezentlijkt te zullen worden.

Toen het heilige Roomsche rijk door Napoleon werd opgeheven dacht keizer Frans er ernstig aan den titel aan te nemen van keizer van Hongarije en Boheme. Napoleon keurde het plan goed en schreef reeds in 1804 aan Talleyrand: Non seulement je suis bien aise que le roi de Hongrie change son titre de roi en celui d'empereur, mais je verrai sans peine le titre de roi disparaître de l'Europe.

De groote publicist Gentz, die zich tot het werktuig van Metternich verlaagd had, schrijft den 4 Aug. 1806 aan Johannes v. Müller: ik zal nu het plan uitwerken tot het stichten van eene nieuwe Oostenrijksche monarchie. De keizer moet de regeering van het rijk met waardigheid nederleggen, Weenen moet ophouden de residentie te zijn; de Duitsche Staten als grensprovincien beschouwd, de zetel der regeering in 't hart van Hongarije opgeslagen, eene nieuwe constitutie voor het land gemaakt worden. Met Hongarije, Boheme, Gallicie en wat van Duitschland overblijft houdt men zich staande tegen de gansche wereld, als men maar wil. Fiume en Triest moeten tot iederen prijs gered of heroverd worden, anders heeft deze staat geene zeehavens; het overige is er in overvloed en de grenzen zijn door de natuur en cenige kunst zoo te versterken dat de duivel en zijne legioenen er niet kunnen binnendringen. Als dit tot stand komt, dan zullen Pruisen en Duitschland spoedig genoeg bij deze nieuwe monarchie hulp zoeken.

Intusschen, zooals men weet, van dit plan kwam niets. Het groote bezwaar bestond in den persoon des keizers. Keizer Frans II was een goedhartig, hoogst onbeduidend maar te gelijk uiterst koppig en wantrouwend man. Voor hem gold geen staatsbelang, slechts zijne persoonlijke sympathie en antipathie woog. En bij de goede burgerij van Weenen was hij zoo bemind. Hij sprak hun platte dialect en dat volk zonder eenige energie of karakter, dat slechts uitmunt in platte aardigheden (de Wiener Witz is bekend) kon 't zoo goed met den vorst vinden. Wat kon hij daarentegen in Hongarije verwachten? Eene constitutie die, al was zij al lang niet meer geobserveerd, toch niet op zij kon gezet worden, die in 't hart der natie wortelde, en die hij zelf be-

[p. 5]

zworen had. Met de instandhouding van die constitutie alleen was de erfopvolging in 't koninkrijk uitdrukkelijk verbonden, die zou dus de grondslag moeten worden van de staatsregeling aan 't geheele rijk te geven. Neen, daartoe kon keizer Frans volstrekt niet besluiten. En Metternich, die er aanvankelijk niet zoo geheel tegen was, gaf het bij nader inzien weldra geheel op. Hij, de groote drager van het principe der absolute monarchie, die daarenboven zijn eenig geluk vond in het intrigeeren met vreemde hoven en in het schitteren te midden der vorsten en ministers, had geen tijd om zich ernstig met de reorganisatie van 't rijk bezig te houden. Zoo bleven de zaken zooals zij waren, Frans werd keizer van Oostenrijk en men leefde weêr bij den dag zonder zich veel te bekommeren om de toekomst. In 1820 verklaarde Metternich: hij kende geen vrij Hongarije, slechts eene oostenrijksche provincie, in 1830 noemde hij het ‘Magyarisme’ een gevaarlijk kinderspel, in 1846 meende een Oostenrijksch staatsman dat men het tweede bedrijf van Gallicie in Hongarije spelenkon, in 1848 antwoordde Windischgrätz: ‘ik onderhandel niet met rebellen’, in 1849 legt men keizer Nicolaas bij het standbeeld van Sobieski te Warschau de woorden in den mond: ‘Dat was de eerste gek, nu ben ik de tweede geweest.’ In 1855 antwoordde de oostenrijksche minister Bach aan eene hongaarsche deputatie: ‘Gij moet Duitsch worden, mijne heeren, of men zal u vertrappen!’ In 1857 kreeg de policie te Weenen last de leden der hongaarsche oud-conservatieve partij gevangen te nemen, als zij het waagden weêr eene petitie aan den keizer in te dienen In 1862 zeide Schmerling, toen de Hongaren van zijn centralisatieplan niets weten wilden, zeer snugger: ‘Wij kunnen wachten.’ In 1864 verklaarde men in den rijksraad: ‘Verzoening met Hongarije of Oostenrijk heeft opgehouden te bestaan.’ In 1865 eindelijk zette de keizer persoonlijk achter den rug van zijn minister de pogingen tot eene verzoening met Hongarije door. Ziedaar in groote trekken den loop dier ‘hongaarsche beweging’ die te recht de algemeene belangstelling verwekt en die ik hier wat uitvoeriger wensch te schetsen.

Vooraf echter moeten wij ons goed rekenschap geven wat eigentlijk die Hongaren zijn, want over geen volk wellicht zijn zoo verschillende, zoo geheel valsche beschouwingen in omloop, en geen beschaafd volk misschien wordt zoo weinig gewaardeerd. Slaan wij de dictionnaire van Bouillet op, wij lezen nog in de

[p. 6]

ed. van 1863, op het art. Hongarije: ‘de adel geniet er onmetelijke voorrechten, de burgers der steden hebben ook groote vrijheden, maar de boeren worden overladen met heerendiensten en bijna als slaven behandeld.’ En trouw wordt ons nog op onze scholen geleerd wat Bouillet er op laat volgen: ‘Het dialect (l'idiome) dat men in Hongarije spreekt is het uitvloeisel van de verschillende elementen die dit volk gevormd hebben, het latijn is de heerschende taal, het is de geleerde en de schrijftaal, de spreektaal is het Magyaarsch.’

Hongarije is den heer Bouillet ontgroeid, en terwijl hij nog leeft in den toestand van voor eene halve eeuw, is Hongarije in dien tijd eeuwen vooruitgegaan, zoodat zijne beschrijving op dit volk volmaakt even weinig toepasselijk is als b.v. op de Engelschen.

Voor ongeveer duizend jaren trok een volkjen ten getale van ongeveer een millioen zielen uit Azie naar Europa. Dat volk dat zich de Magyaren noemde (Hongaren noemden hen later de Duitschers) behoorde tot een tot dusverre in Europa onbekende afdeeling van 't kaukakische ras, tot de altaische volken. Van de verschillende volkengroepen die wij historisch kunnen nagaan in hunne beweging westwaarts was deze de laatste. Met de Magyaren behooren ook de Finsche volken (behalve de Finnen ook de Lappen, Esthlanders enz.) en de Turksche of Taartaarsche stammen tot dezelfde groep.

Uit de onherbergzame steppen van Midden-Azie of wel te midden van de rotsen van den Kaukasus waren zij door de Mongolen waarschijnlijk opgedrongen en zetten zij zich neder in de vruchtbare Donauvlakte. Was die vlakte sints eeuwen geromaniseerd, zij vonden er nog verwante stammen. Het weinige wat wij van de oude Scythen weten, rechtvaardigt het vermoeden dat deze tot dezelfde altaische groep behoorden en in Zevenburgen wonen nog de Szeklers, die zich afstammelingen noemden van de oude Hunnen; ook deze achten de Magyaren hunne stamgenooten. De groote meerderheid der bevolking echter behoorde tot den slavischen stam, die de altaische was voorgegaan. Samensmelting had tusschen deze verschillende stammen niet plaats, hoewel zij eeuwen lang rustig naast elkander woonden. De Magyaren behielden hunne nationaliteit en hunne taal, die nog weinig verschil van dialect vertoont. Hoezeer zij van de indogermaansche verschilt mogen als voorbeeld de telwoorden bewijzen:

[p. 7]

Sanskrit.	Latijn.	Nederlandsch.	Slavisch.	Hongaarsch.
êka.	unus.	een.	jeden.	egy.
dvi.	duo.	twee.	dwa.	ket.
tri.	tres.	drie.	tri.	harom.
catur.	quatuor.	vier.	ctiri.	negy.
pancan.	quinque.	vijf.	pet.	öt.
sas.	sex.	zes.	sest.	hat.
saptan.	septem.	zeven.	sedm.	hét.
astan.	octo.	acht.	osem.	nyol-ez.
navan.	novem.	negen.	dewet.	kilen-ez.
daçan.	decem.	tien.	deset.	tiz^1).

De staatsregeling der Magyaren was zeer vrijzinnig, uitdrukkelijk werd het beginsel vastgehouden dat de koninklijke macht, van het volk uitgaande, voor iedere belangrijke zaak de goedkeuring van dat volk behoeft.

De adel, die uit de groote grondbezitters bestond, had dezelfde voorrechten en lasten als in de overige landen, vrijdom van belastingen; maar daarentegen moest zij in den oorlog kosteloos ter verdediging des lands optrekken en in een tijd toen zelden duurzaam vrede was, woog dit wel tegen dien vrijdom op; de boeren waren tot heerendiensten verplicht, maar waren overigens vrij, want juist in dit opzicht verschilt Hongarije van de Germaansche staten, dat de lijfeigenschap er nooit wettig en slechts zeer kort feitelijk bestaan heeft. Toen in 1514 na een mislukten boerenkrijg de adel en de bisschoppen van hunne macht misbruik maakten door een reeks voor de boeren harde wetten was de ramp van Mohaes voldoende om hen tot billijkheid terug te brengen en, nadat die wetten reeds grootendeels in 1538 waren herroepen, erkende een besluit in 1547 door den rijksdag genomen opentlijk het onrecht met de woorden: ‘Daar zoowel door oude als door nieuwe voorbeelden bewezen is dat de toorn Gods opgewekt wordt door eene groote staatsmisdaad en daar het schijnt dat niets zoo zeer het eens zoo bloeiend rijk heeft benadeeld als de onderdrukking der boeren, wier geroep opstijgt tot het aangezicht des Allerhoogsten’ zoo besluiten de standen enz.

1) Uit de: Geschichte von Ungarn von Ignaz Fessler. Zweite vermehrte und verbesserte Auflage bearbeitet von Ernst Klein; van welk belangrijk werk echter eerst de 1^ste afl. is uitgekomen.

[p. 8]

En niet alleen op politiek gebied, ook op godsdienstig terrein heerschte een liberale verlichte geest. Aanbaden de Magyaren oorspronkelijk reeds één onzichtbaren God, toen zij ongeveer 't jaar 1000 op aansporing van hunnen koning Stephanus het christendom aannamen, hielden zij zich vrij van fanatisme. Reeds in de 11^e eeuw schafte de koning Koloman de heksenprocessen af ‘omdat er geen heksen kunnen bestaan’ terwijl in het beschaafde Frankrijk nog in 1617 Leonora Galigai door 't hoogste gerechtshof na een lang proces tot den brandstapel werd veroordeeld wegens tooverij. Ook te midden van den strijd tusschen het katholicisme en de hervorming, die aanvankelijk in Hongarije algemeen ingang vond, bleven beide partijen wars van gewetensdwang, en slechts korten tijd waagde het de regeering die gewelddadige maatregelen in Hongarije in te voeren, waardoor zij in de Duitsche erflanden de ketterij uitroeide. Zoo ziet men in Hongarije als in ons land de vrijheid leven in 't hart van 't volk, terwijl geheel het overig Europa zich kromt onder het dwangjuk van kerkelijk of staatkundig despotisme.

De Hongaren hebben evenals de Engelschen hunne oude instellingen, hunne voorvaderlijke rechten gehandhaafd; juist daardoor echter hebben zij langer dan de overige landen, die meer rechtstreeks den invloed der Fransche revolutie gevoelden, sommige oude vormen bewaard, die zelfs nadat ze lang zijn afgeschaft hun nog vaak naar 't hoofd geworpen worden. In de eerste plaats de privilegiën van den adel, in de tweede het Latijn als officiëele taal. Hoe weinig ze die beide beschuldigingen verdienen mogen de volgende bladzijden leeren.

I.
Graaf Stephan Szechenyi¹⁾.

In den aanvang dezer eeuw scheen de Hongaarsche zaak verloren. Wat het zwaard der Turken, noch de schavotten, de sluipmoordenaars en de gevangenissen hunner vreemde heerschers hadden kunnen te weeg brengen, scheen aan vrouwelijke list gelukt te zijn. Men weet hoe in 1741 de Hongaarsche adel met zijn: Sanguinem et vitam! Moriamur pro rege nostro Maria

1) Fünf und zwanzig Jahre aus der Geschichte Ungarns von 1823-1848, von Michael Horvath, übersetzt von Joseph Novelli.

[p. 9]

Theresia! (ons bloed en ons leven! sterven wij voor onze koningin M.T.!) de Oostenrijksche monarchie redde; de keizerin vergold dit, maar op hare wijze. Voor 't eerst zag men de Hongaarsche grooten aan 't hof te Weenen, de slanke Husaren officiers waren in de aanzienlijke kringen der hoofdstad gaarne gezien; daarvoor leerde de Magyaar Duitsch en wat Fransch - van eene afzonderlijke constitutie werd nauwelijks meer gesproken. Zoo vond Jozef II bij zijne hervormingsplannen een schoon veld voor zijne pogingen om van alle zijne landen één rijk te maken. Was hij meer diplomaat en niet zoo voortvarend geweest, wellicht ware het hem gelukt, maar de despotieke middelen, die hij aanwendde om zijne overigens goede veranderingen door te drijven, jaagden allen in 't harnas die bij het bestaande belang hadden. Zoo moest hij nog op zijn sterfbed het schoone gebouw, waaraan hij zijn leven had gewijd, zien instorten, en zelf zijne dwaling erkennen. Toch was hij oprecht genoeg geweest om zich niet als koning van Hongarije te laten kroonen zoodat hij niet als zijne voorgangers en opvolgers meineedig werd door de schending der bezworen constitutie. Een enkele weldaad hadden de Hongaren hem te danken, maar die voor 't vervolg van groot belang werd: hij was de eerste die het Latijn in officiëele stukken door de landtaal liet vervangen. Zoo hoopte hij door eigentlijk Hongarije van de slavische landen te vervreemden den weg te banen tot algemeene germaniseering, maar het magyaarsch bleek krachtiger dan het Duitsch. Voorloopig echter liet zich dat niet voorzien en hoe diep het volk gezonken was blijkt uit de statistiek der literatuur. Van 1483-1599 heeft men 916 Hongaarsch gedrukte werken gevonden, van 1600-1700 verschenen 1650 werken in die taal, van 1700-1740 bijna 700. Van 1740-1770 daarentegen geen 40 werken en dat meest theologische werken voor een goed deel van de Jezuieten. Van 1780-1799 kwamen weêr 730 werken in de Hongaarsche taal uit. In onze eeuw daarentegen komen jaarlijks ongeveer 800 deelen Hongaarsche literatuur van de pers, behalve de vele werken van Hongaarsche schrijvers in andere talen¹⁾.

Die herleving in de literatuur was de voorbode van de weder geboorte des publieken levens in Hongarije. De verdienstelijke Frans Szechenyi, de stichter van het nationaal museum, daalde

1) Volgens Kertbeny, den grooten apostel der Magyaarsche zaak, wiens verspreide stukken ik hier en elders gevolgd heb.

[p. 10]

ten grave vertwijfelend aan zijn vaderland; weinig vermoedde hij dat zijn zoon het werktuig zou zijn om aan dat vaderland nieuw leven te geven, een beteren geest te wekken in zijn volk.

Lang smeulde het vuur onder de asch; nu en dan slechts werden door verschillende districten heftige of wel ernstige klachten naar Weenen opgezonden; de beamten zelven verheelden hunne afkeuring van het systeem, dat de regeering volgde, niet. De rijksdag werd niet langer bijeen geroepen; van de bezwaren der provinciale vergaderingen werd geen notitie genomen of wel hun werd slechts op ruwe wijze 's keizers ongenoegen te kennen gegeven; het land werd eenvoudig door keizerlijke rescripten geregeerd. Ja, de regeering had zelfs Hongarije willen laten deelen in het staatsbankroet en de drukkende finantieele maatregelen, die de Duitsche erflanden hadden geruineerd, waar het papieren geld zoo was gedeprecieerd dat 100 gulden aan papier slechts zeven of acht gulden werkelijke waarde had, en met een slag alle goud en zilver¹⁾, waarop men onder eenig voorwendsel de hand kon leggen (tegen betaling, 't is waar, maar in papier!) was in beslag genomen ten behoeve van de schatkist. Dat de Hongaren hierin zouden toestemmen was niet te verwachten, en de Duitschers van de erflanden zagen naijverig op den gunstiger toestand hunner Hongaarsche broeders. - Immers de besluiten der regeering stuitten af op den lijdelijken tegenstand der bevolking, die weigerde de belasting te betalen en zich aan de krijgsdienst onttrok, zoodat er eene volslagen regeeringloosheid heerschte. De koninklijke commissarissen, die naar de wederspannige districten waren gezonden, vonden overal heftigen tegenstand, en toen zij de voornaamste ambtenaren hadden laten gevangen nemen, sommigen zelfs boeien, belette toch het volslagen gebrek aan medewerking hen eenige besluiten ten uitvoer te brengen. In de provincie Bars besloot de vergadering der standen nog vóór de commissaris kwam, alle beamten te ontslaan, het zegel in het archief te bergen, waarvan de sleutel in de Benedictijner abdij bewaard zou worden, en voor het dagelijksch bestuur eene commissie te benoemen die zich echter met den koninklijken commissaris in geenerlei betrekking mocht stellen. Ook zou, wanneer deze de standen bijeen riep, geen der leden aan deze

1) Zie de: Geschichte Oesterreichs seit dem Wiener Frieden 1809 von Anton Springer, dl. I, p. 157.

[p. 11]

oproeping gehoor geven. Ten slotte werd nog een krachtig adres aan den koning en de koningin gericht. ‘Een buitengewone verbazing,’ heet het daarin, ‘maakte zich van de gemoederen meester toen wij hoorden dat in het naburig comitaat Neutra onlangs een uit een adellijk Hongaarsch geslacht gesproten man, de bewaker van de heilige kroon des rijks, als commissaris is opgetreden; en in naam van uwe Majesteit het raadhuis, waar Uwe Majesteit zelf genadiglijk zonder militaire escorte binnentreedt, door soldaten liet omsingelen; door de zitting terstond te sluiten de standen na voorlezing van de koninklijke rescripten belette hunne goedkeuring daaraan te hechten, wat steeds het wezen onzer vergaderingen uitmaakt; de beamten tegen alle rechten des adels zonder proces of vonnis onder eene militaire wacht plaatste; hunne kasteelen met schending hunner rechten en hunner bezittingen liet overvallen; hen, die door een eed verbonden waren, tot meineed dwong: - met een woord zich niet schaamde alle recht en billijkheid te verachten, en op deze wijze het wettig aanzien van uwe Majesteit door het misbruik van macht te schenden; en toen wij hoorden dat hij als een onweêr ook andere comitaten bezoeken en de heilige instellingen des lands overal met voeten zou treden, en de banden der kinderlijke liefde jegens den monarch verscheuren, toen ontwaakte bij ons terstond de herinnering aan die treurige gebeurtenissen voor vijftig jaren: wij herinnerden ons de pogingen van dien grooten, wijzen en rechtvaardigen vorst, wiens onberaden ijver voor het openbare welzijn, en raadgevingen, die tegen onze wetten streden, de grenzen van die wetten deden te buiten gaan; het scheen ons als zagen wij die tijden zich herhalen. Maar, o jammer! die monarch, ziende dat onze grondwet tegen zijne plannen streed, vermeed het liever van de wettige krooning gebruik te maken, liet den opentlijken eed na, en toen hij om zijne verordeningen door te zetten de gewapende magt noodig achtte, toonde hij deze meer dan hij ze gebruikte. En toch, toen hij in de laatste oogenblikken zijns levens tot de overtuiging kwam dat het welzijn der Hongaarsche natie alleen te vinden was in de toepassing der vaderlandsche wetten, nam hij alles terug, hij die niet eens in de rij onzer koningen staat. Maar dat nu onder de regeering van een wettig gekroonden monarch onze wetten worden vernietigd...dat hij, dien Europa als rechtvaardig en vroom eert, het door hem bezworen kroouings-diploma schenden zon - wij zien

[p. 12]

het en verwonderen ons, maar wij kunnen het toch niet gelooven.’ Voorts wijden de standen uit over de oorzaken der algemeene ontevredenheid die zij aan de slechte raadgevers der kroon wijten, waarom zij er op aandringen deze te verwijderen. Natuurlijk verwekte dit rondborstig adres den heftigsten toorn des konings, die terstond de strengste bevelen aan den commissaris zond. Deze kwam werkelijk aan de grenzen van het comitaat, maar hier kon hij zelfs geen paarden krijgen en geen beamte was er om hem eenige inlichtingen te geven. Zoo moest hij wel vruchteloos terugkeeren.

Nadat alle pogingen dezen passieven tegenstand te breken waren mislukt, moest de regeering wel toegeven, en zoo werd eindelijk den 3^en Juli 1825 de bijeenroeping van den Hongaarschen rijksdag besloten. Keizer Frans kon zich voorbereiden op heftige klachten en ten einde vooraf zoo mogelijk de Hongaren gunstiger te stemmen, was er besloten den rijksdag met bijzonderen praal te openen naar aanleiding van de krooning van 's keizers vierde gemalin Karolina Augusta. In zijne openingsrede sprak hij voorts over zijn' vergevorderden leeftijd en zijne hoop ‘dat de constitutie des rijks hoe langer hoe meer bevestigd op onze doorluchtige afstammelingen en op de Hongaren, die wij als onze lieve zonen beschouwen, moge overgaan.’ Werkelijk maakte dit eenigen indruk vooral op het Hoogerhuis, dat uit de bisschoppen, de rijksbaronnen, de gouverneurs der comitaten en de geboren magnaten bestond. Onder deze was reeds een groot gedeelte, zooals wij zagen, voor 't hof gewonnen en van het volk vervreemd, de discussies liepen hier ook nog in het Latijn. Het huis der afgevaardigden daarentegen was veel meer eenstemmig; algemeen was daar het verlangen eerst de grondwet in zijne volle kraeht hersteld en beter bevestigd te zien, voor men aan de koninklijke voorstellen, die hoofdzakelijk de Hongaarsche subsidie en de lichtingen betroffen, gehoor gaf. De beroemdste redenaar, het hoofd van de nationale partij in die kamer, was Paul Nagy. Ernstig en waardig somde deze de grieven die de geheele natie tegen de regeering had op, scherp hekelde hij de raadslieden der kroon die hij niet aarzelde als verraders des vaderlands te brandmerken, en ten slotte drong hij er op aan dat de standen de door de regeering verlangde gelden niet zouden toestaan, tenzij de in de laatste jaren onwettig geheven belasting daarvan afgetrokken werd. Ook in het Hoogerhuis vond dit

[p. 13]

voorstel veel bijval, graaf Zichy ondersteunde het met een gezegde van paus Benedictus: ‘non dimittimur peccatum, nisi restituatur ablatum’ (wij vergeven de zonde niet, tenzij het geroofde worde teruggegeven) en eindelijk werd een adres in dien geest aangenomen. Een stap verder ging Nagy kort daarna door er op aan te dringen dat de standen zich ijverig zouden bezig houden met de verbetering van den toestand der belastingplïchtige bevolking. Reeds in 1807 had hij daarvan gesproken maar van den adel slechts een verachtelijke glimlach verworven en de woorden: Non stultiset! (geen beuzeltaal!) ditmaal was hij gelukkiger; wel wilde de landadel van cene algemeene belastingplichtigheid niets weten, maar Nagy verkreeg toch dat alleen de grondeigenaars van belasting verschoond zouden zijn, en dit voorrecht zich niet zou uitstrekken tot de verarmde edellieden, die in grooten getale land in pacht- of vruchtgebruik hadden; alleen het levende geslacht zou vrij blijven, voor hunne zonen zou die vrijdom ophouden. De gevolgen van dit besluit waren allergewichtigst, daar het eene scheuring onder den machtigen adel te weeg bracht, en de mindere adel zich voortaan aan de zijde van het volk schaarde in den strijd voor de algemeene belastingplicbtigheid.

Wij zagen reeds hoe in den laatsten tijd de belangstelling in de Hougaarsche taal en literatuur was toegenomen; deze vormde dan ook een belangrijk punt van discussie in den rijksdag.

In 1790 had Revay, die het eerst zich met eene wetenschappelijke behandeling der Hongaarsche taal had bezig gehouden, aangedrongen op de oprichting van eene Hongaarsche vereeniging van geleerden; het groote bezwaar intusschen was het noodige geld, daar van de regeering geenerlei subsidie, veeleer tegenstand te verwachten was. Lang had het plan gerust, en de vaderlandslievende Stephan Marczibanyi had in 1810, aan de oprichting eener nationale akademie wanhopende, bij zijn testament eene belangrijke som vastgesteld om jaarlijks prijzen uit te deelen voor de beste voortbrengselen van de Hongaarsche literatuur. Nu bracht Paul Nagy de nationale akademie weder ter sprake. Met welsprekende warmte schilderde hij den treurigen toestand der vaderlandsche wetenschap en letterkunde, waaronder ook de nationaliteit verkwijnde, die slechts voor geheelen ondergang bewaard bleef door de vaderlandslievende mannen die in honger en gebrek arbeidende hunne uitzichten, hun geluk, hun leven vaak opofferden; dringend riep hij daarom den adel op, hunnen rijkdom ten nutte

[p. 14]

van die edele zaak ten offer te brengen, want ook hiervoor had men met de woorden van den grooten veldheer vooral drie dingen noodig: geld, geld en nog eens geld!

Eenige oogenblikken heerschte diepe stilte in de zaal. Eindelijk stond een huzaren officier, een jong man, die zich als lid van het hoogerhuis in de discussie nog volstrekt niet gemengd had, op, en sprak:

‘Mij komt niet toe hier het woord te voeren. Ik ben geen lid van het huis der afgevaardigden. Maar ik ben grondeigenaar en als een instituut wordt in het leven geroepen, dat de Hongaarsche taal zal ontwikkelen en daardoor de Hongaarsche opvoeding van onze landgenooten zal bevorderen, dan sta ik daarvoor de inkomsten van een jaar van mijne goederen af.’ Dat was de maiden speech van graaf Stephan Szechenyi, van dat oogenblik wijdde hij zijn goed en zijn bloed aan de zaak zijns vaderlands en verdiende hij den naam hem door zijne dankbare landgenooten geschonken van ‘den grooten graaf’. Daar hij in het eerste tijdperk van 1825-1840 aan het hoofd der Hongaarsche beweging staat zal een uitvoeriger schildering dezer interessante persoonlijkheid niet onnut zijn. Hij was de jongste zoon van den verdienstelijken Frans Szechenyi (zie pag. 10) en had als zoodanig eene zorgvuldige, streng godsdienstige opvoeding genoten. Vroegtijdig werd hij door de tijdsomstandigheden in alle stormen van het openbaar leven geworpen. Achttien jaar oud nam hij deel aan de insurrectie¹⁾ van 1809, en later bij het geregelde leger overgegaan, streed hij in al de groote veldslagen tegen Napoleon met zooveel onderscheiding mede dat hij bij den vrede als gedecoreerd ritmeester naar zijn vaderland terugkeerde. Dat woelige leven en de groote reizen, die hij er op deed volgen, hadden zijn geest ontwikkeld, en sinds legde hij zich met ijver op zijne wetenschappelijke vorming toe. Hij zelf beschrijft die verandering in zijn leven aldus:

‘Nadat mijn door zoo vele burgerlijke deugden uitmuntende vader als “Hongaar” hopeloos stierf, heb ik onophoudelijk de levensteekenen van andere volken mot de hongaarsche toestanden vergeleken om te onderzoeken of er hoop was op herleving van ons volk. Dit was mijn innigst levensdoel. En bij alles merkte ik op;

1) Onder insurrectie in Hongarije verstaat men de vrijwillige wapening van den adel zoodra het land in gevaar is.

[p. 15]

dat juist de kern van dezen oosterschen stam - want ook dit volk heeft zoowel als het voortreffelijkste zijn kaf - wanhoopt, en in rouw en diepe smart naar iets verlangt, dat haar onbekend is. Terwijl andere volken in het tegenwoordige schijnen te leven en zich door tevredenheid en opgeruimdheid doen kennen, alsof zij reeds hun standpunt in de groote maatschappij bereikt hadden, en als waren zij reeds in 't bezit van hun aandeel; hoopt de Hongaar -, wiens geheele bestaan een zoo duister geheim bedekt -, òf niet meer en waant hij zijn roem in 't verledene voor eeuwig begraven, òf hij wacht van den loop der tijden den balsem voor de wonden zijner ziel en slechts nu en dan heeft hij, als een ras voorbijvliegende lichtstraal, een voorgevoel van de eer van zijn volk in de verre toekomst en ziet hij de hemelen zich openen.’ - En elders: ‘Sinds ik leef, vervult een onuitsprekelijk verlangen mijne ziel, om namelijk de ontwikkeling van Hongarije te bewerken. Zoo gebeurde het dat ik in 1825 na lange, lange dagen van voortdurenden strijd, en eerst toen ik zag dat niemand den toestand van ons volk van dat hooger standpunt opvatte dan ik, of ten minste den moed had om het te toonen, en dat in plaats van eene geheele hervorming slechts een erbarmelijk lapwerk aan de orde was - een eed zwoer, zelfs zoo ik alleen bleef staan of daarbij omkwam - dat groote doel in handen te nemen.’

En voor 't oogenblik stond hij werkelijk alleen. Wel wekte zijn woord en aanbod algemeene geestdrift en navolging; de 60000 fl. die hij aangeboden had groeiden nog op denzelfden rijksdag door verschillende groote giften tot 200.000 fl. aan, maar van doorgrijpende hervorming wilde de rijksdag niet weten, herstel van de constitutie slechts was de voorwaarde die zij aan de regeering stelde en die na veel onderhandelens werd toegestaan. Szeehenyi had dan ook zich niet verder in de discussies gemengd, maar daarentegen een club georganiseerd onder de leden van den rijksdag, waar vooraf de belangrijkste vragen werden besproken en die hij voor zijne plannen trachtte te winnen. Ook nadat de rijksdag gesloten was, bleef deze club bestaan en verplaatste zich naar Pesth als het middenpunt des lands. Zij werd het voorbeeld voor verschillende dergelijke vereenigingen op alle punten des lands, en in de hoofdstad zelve vormde zich naast haar een andere vereeniging, die oorspronkelijk de veredeling van het paardenras, later de ontwikkeling van den gan-

[p. 16]

schen landbouw ten doel had. Aan het hoofd van deze vereeniging stond naast Szechenyi de heftige Zevenburger edelman Nikolaas Wesselenyi. Zijn hartstochtelijk karakter, zijne buitengewone kracht en vermetele moed en zijne populariteit, waardoor hij den Zevenburgschen landdag beheerschte, maakte hem tot een machtigen steun voor de partij der hervorming. Als knaap reeds wekte hij ieders verbazing op door zijne vroege ontwikkeling. Zijn vader onderscheidde zich zelfs onder den heetbloedigen Hongaarschen adel van zijn tijd door zijne vermetelheid en zijne excentriciteit; natuurlijk had hij dus de geheele opvoeding van zijn zoon ingericht op fysieke kracht en moed. De knaap was nog geen zes jaar, toen hij eens met zijn vader uit het kasteel kwam, terwijl juist een wilde hengst door eenige rijknechten naar buiten werd gebracht. De oude Wesselenyi was een groot lief hebber van paarden zooals trouwens ieder Hongaar, en toen ook het kind met belangstelling en genoegen het wilde snuivende ros bekeek, vraagde de vader plotseling: ‘Wilt ge niet eens opstijgen?’ Nikolaas zweeg. De oude zag hem met zijne scherpe oogen even aan en herhaalde zijne vraag. ‘Neen,’ antwoordde het kind. - ‘Waarom niet?’ - ‘Omdat ik bang ben.’ - ‘De Wesselenyi's mogen niet bang zijn,’ riep de vader met donderende stem en wierp zijn kind op het paard, dat hij te gelijk met zijne rijzweep een slag gaf. - Wild rende het dier voort. De moeder van het kind, die dit tooneel toevallig uit de voorzaal aanschouwde, gaf een gil van schrik, en verborg het hoofd in de kussens van de sofa om zich voor te bereiden voor de vreeselijkste tijding. Lang bleef zij in dezelfde houding, het hart toegenepen van angst. Plotseling hoort zij de stem van haar kind, dat lachend en jubelend binnenstormend verhaalt, hoe het paard zich zeer slecht gedragen had, maar hij was toch in de zadel gebleven en had het zoo lang afgereden, tot het van zelf weêr rustig werd.

Uit zulk een kind moest wel een buitengewoon man worden. Bij de insurrectie van 1809 was de jonge Nikolaas pas 12 jaar; toch kommandeerde hij in tegenwoordigheid van den aartshertog Maximiliaan een eskadron, en zoo bleef hij altijd de eerste, waar van wedrennen, jachtvermaak of andere dergelijke genoegens sprake was. Nu voerde hij Szechenyi eene schaar nieuwe bondgenooten aan; zelf Hongaarsch magnaat stond hij te gelijk in Zevenburgen, waar zijne meeste goederen lagen, aan het hoofd eener dergelijke beweging die geheele aansluiting bij Hongarije

[p. 17]

ten doel had. Alleen miste hij de heilige overtuiging, die Szechenyi zooveel kracht gaf; hij bezat meer persoonlijke eerzucht, wenschte niet partijman te zijn maar boven de partijen te staan, en werd daardoor al spoedig Szechenyi's mededinger en tegenstander.

Tot nog toe was Presburg de hoofdstad van Hongarije en de zetel van den rijksdag geweest, maar deze stad lag den Hongaarschen patriotten te dicht aan de Oostenrijksche grenzen; hun eerste streven was dus alle krachteu des lands te concentreeren in het midden des lands, waar de steden Buda en Pesth, tegenover elkander op beide oevers van den Donau liggende sedert de groote hoofdstad des rijks uitmaken. Derwaarts was dan ook het Nationaalcasino verplaatst, die politieke club, waar Szechenyi een' geschikten bodem voor zijne hervormingsplannen hoopte te vinden. Met die plannen kwam hij nu het eerst voor den dag in drie werken die kort na elkander uitkwamen: Hitel (Krediet), Vilag (Licht) en Stadium. Om zijne plannen goed te begrijpen moeten wij eens een blik slaan op de oude staatsregeling die hij onhoudbaar verklaarde en bestreed¹⁾.

Wij zullen ze het best begrijpen wanneer wij ons den toestand van onze republiek in de vorige eeuw voorstellen. Even als hier was ook Hongarije verdeeld in verschillende provinciën, verschillend van omvang en macht - maar die toch ieder een' afgevaardigde zonden naar het Lager huis van den landdag. Deze afgevaardigden echter waren gebonden aan hunne instructie, moesten hunne committenten verslag geven van hunne verrichtingen en konden steeds teruggeroepen en vervangen worden; over 't geheel beteekende de landdag weinig; zij stond den koning de benoodigde gelden toe, maar had geen invloed op het geheel zelfstandig bestuur in ieder der comitaten. Deze werden bestuurd in naam door den fö-ispany (Duitsch: Obergespan) dien de koning benoemde, maar feitelijk door den al-ispany (Vicegespan) dien het volk koos. De fö-ispany zat in het Hoogerhuis en vertegenwoordigde het comitaat aan het hof en bij plechtige gclegenheden. De eigentlijke macht berustte bij de comitaatsvergaderingen, die de besluiten der regeering, wanneer zij er niet mede instemden, eenvoudig terzijde legden met de woorden:

1) Zie hierover de uitmuntend geschreven stukken van Arthur J. Patterson in de Forthnightly Review van Mei, Augustus en October 1866, waarin de laatste verkiezingen van den landdag worden beschreven.

[p. 18]

Ponamus ad acta. De koninklijke macht was dus uiterst beperkt; de koning deed overigens bij zijne krooning een eed op de constitutie, in welke uitdrukkelijk bepaald was, dat alle onderdanen van hunne plichten als zoodanig waren ontbonden, wanneer de vorst de grondwet schond. Zoo kon Wesselenyi naar waarheid in den rijksdag verklaren: ‘De monarch staat niet boven maar naast den rijksdag, niet de monarch gaf aan de natie en den rijksdag het aanschijn, maar deze hem. Ik zie tegenover ons den koning, maar boven ons zie ik niemand!’

In de comitaats-vergaderingen stemde alleen de adel, maar deze was in Hongarije uitgebreider dan ergens elders, zij omvatte ongeveer een twintigste gedeelte van de geheele mannelijke bevolking, zoodat zij met minstens evenveel recht gerekend kon worden de natie te vertegenwoordigen als door de leden ter Tweede Kamer volgens onze kieswet geschiedt. De plaatselijke overheden zoowel als de rechters werden telkens voor drie jaren in die vergaderingen gekozen en dit juist gaf hun die kracht van tegenstand, daar de regeering, toen zij met haar koninklijk machtwoord wilde regeeren, geen beämbtenpersoneel vaardig vond om hare besluiten uit te voeren; immers met de comitaatsvergaderingen verdwenen ook alle ambtenaren.

In dezen vrij verwarden toestand wenschte nu Szechenyi eenige orde te brengen; hij begreep dat dit echter alleen te verkrijgen was, wanneer de adel vrijwillig van zijne voorrechten en vooral van den vrijdom van belasting afstand deed. De opoffering was voor de rijke magnaten niet te groot, maar bij hen was het meer een punt van eer; herhaalde malen hadden zij, waar er sprake van geweest was, eene som vrijwillig aangeboden veel grooter dan zij door de belasting zouden betaald hebben, maar bij hun sterk geprononceerd begrip van onafhankelijk eigenaar van den grond was het woord belasting zelf hun gehaat.

Toen nu het eerste werk van Szechenyi, zijn Hitel het licht zag, viel het als een donderslag te midden van het volk. Welsprekend en overtuigend werden hier voor het eerst de misbruiken en gebreken der aloude constitutie aangetoond, en uiteengezet dat het hier niet gold bescherming van de constitutie tegen de regeering, maar veeleer eene geheele omwenteling.

De indruk was het best te vergelijken bij dien van de letters of Junius in Engeland of van den Max Havelaar hier. Terwijl de oude Táblabiros (de leden van het Hoogerhuis of de eerste

[p. 19]

Tafel’,) woedend waren en te vergeefs zijne stellingen zochten te weêrleggen, werkten de woorden: ‘De Hongaar is niet geweest maar wordt eerst’ met tooverkracht op de menigte. Zijne beide volgende werken beantwoordden overtuigend alle bezwaren en bevestigden nog zijn' roem; alles scheen gewonnen wat hij ondernam.

Reeds op den rijksdag van 1830 was eene verandering der stemming merkbaar. Verreweg de meerderheid in de standen stemde het Paul Nagy toe, toen hij het laagheid noemde dat dc koninklijke garde, waarin alleen adellijke jongelingen opgenomen werden, de afgevaardigden naar den rijksdag, die alleen door den adel werden benoemd, en de rechtbanken in de comitaten alleen door de boeren betaald werden. De eerste schrede op den nieuwen weg ging echter niet van den rijksdag, maar weder van Szechenyi uit. Reeds had deze eene maatschappij in 't leven geroepen ter bevordering van de scheepvaart op den Donau; in 1831 kort na de uitgave van zijn Stadium, dat door de regeering werd verboden, stelde hij voor de steden Ofen en Pesth door eene vaste brug te verbinden. Behalve het voordeel, dat deze voor den handel zou opleveren, daar de Donau gedurende den winter vaak alle communicatie tusschen het Noorden en Zuiden des lands belette, bevorderde hij daardoor ook zijn plan hier de hoofdstad des lands te vestigen waar ook de Hongaarsche grooten, die nu 't grootste gedeelte des jaars te Weenen doorbrachten, hun vast verblijf zouden houden. Daarenboven had hij nog een bijoogmcrk. Natuurlijk werd voor de passage over de brug een kleine tol geheven, waarvan de adel zich bezwaarlijk zon kunnen ontslaan, en hierdoor zou zij zich langzamerhand aan 't denkbeeld gewennen tot de finantieele lasten des rijks bij te dragen. Ondanks den aanvankelijken tegenstand gelukte zijn plan volkomen, en de Pesth-Ofener kettingbrug werd tevens de brug tot een nieuwen toestand van voorspoed voor Hongarije.

Intusschen was op den rijksdag van 1832 de strijd heftiger dan ooit ontbrand, en wel reeds dadelijk tusschen de Standen en de Magnatentafel. De eersten waren er tegen opgekomen dat de magnaten hunne voorstellen in het Latijn opstelden; ook eischten zij dat alle adressen en wetten in het Hongaarsch zouden uitgevaardigd worden. Het eerste punt werd hun toegegeven, het tweede werd ondanks de heftige rede waarin Wesselenyi aan de magnaten een lang zondenregister tegen de natie optelde, en ondanks de welsprekende en geestige verdediging van Szechenyi, verworpen,

[p. 20]

Men verhaalt dat een dezer dagen de streng conservatieve graaf Csziraky op een diner met tranen in de oogen zich beklaagde, dat met het herstel der Hongaarsche taal de Hongaarsche grondwet haren val nabij was. ‘Hemel en alle sterren!’ roept Kolcsey, de secretaris der Standentafel uit, ‘vreest gij, arme graaf, dat, als de heilige (Szent) taal verloren gaat de Zendavesta dan ook door anderen verstaan zou worden, en het met uwe Braminenwijsheid gedaan is?!’ Dezelfde Kolcsey was het, die weinige dagen later de kloof tusschen de beide Tafels nog verwijdde door de verklaring: ‘Hier is slechts de vraag tusschen adel en adel en wel tusschen aan de eene zijde 500 aan de andere 700,000 adellijken. Deze in twee deelen zitting hebbende adel vormt een vertegenwoordigend lichaam. Bij een lichaam is slechts eene meerderheid denkbaar; de 700000 hebben hun gevoelen kenbaar gemaakt, en nu vraag ik, met welk recht kunnen de 500 zich daartegen verzetten? Ik ken in onze grondwet slechts een veto en dat behoort aan de kroon.’

Belangrijker nog waren de discussien in dezen rijksdag over den toestand der boeren. Wel is waar had men geene lijfeigenschap in Hongarije, maar daar de grond uitsluitend in het bezit der edelen was, konden deze maar al te zeer van hunne macht misbruik maken. De boer had slechts het vruchtgebruik van het land dat hij bewoonde en moest nog, behalve dat alleen hij rijksbelasting betaalde, zijnen heer 1/9 van de opbrengst des lands opbrengen; in sommige streken, waar de geestelijke tienden aan den heer waren vervallen, dus ongeveer ⅕, benevens eene kleine schatting van eieren, hoenders, lammeren, enz. Het drukkendste echter was de robot (de heerendiensten) die jaarlijks 52 dagen voor een boer met zijn wagen, of 104 zonder bedroegen en voor hem, die alleen een huis zonder grond bezat 18 dagen. Bebouwde de boer het land niet naar den zin van den heer dan kon deze hem er af zetten en het land aan een ander geven. Eindelijk nog waren de heeren de voornaamste rechters over hunne boeren.

Na een langen en heftigen strijd werd in beide Tafels een wetsvoorstel aangenomen, waarbij aan de boeren de gelegenheid werd gegeven om voor eene bepaalde som alle heerendiensten af te koopen en zich tot eigenaars van den grond, dien zij bebouwden, te maken, en tevens werd bepaald dat de heeren alleen in twisten tusschen de boeren onderling scheidsrechters

[p. 21]

zouden zijn, terwijl processen tusschen een heer en zijne boeren voor de comitaatsrechtbank gebracht moesten worden, terwijl ook de boer vóór er een vonnis geveld was niet in zijn persoon of zijn goed mocht aangetast worden. Wel weigerde de regeering dit besluit te bekrachtigen, maar het beginsel der rechten van den boer had te diep wortel geschoten om niet vroeg of laat de overwinning te behalen.

Een ander misbruik waartegen Szechenyi was te velde getrokken, was de onvervreemdbaarheid der adellijke goederen, de aviticiteit. Hij begreep terecht, dat zonder de opheffing van dit recht (dat in Engeland nog heden bestaat) de landbouw zich niet kon ontwikkelen, terwijl het tevens aanleiding gaf tot onophoudelijke processen. Ook dit werd op den rijksdag ter sprake gebracht doch met minder goed gevolg; ondanks de welsprekende verdediging van de hoofden der liberale partij werd een wetsvoorstel tot afschaffing verworpen. Te midden van dezen strijd stierf keizer Frans I in 1835. Reeds dadelijk ontstond geschil over den titel van zijnen opvolger, die als Ferdinand I keizer van Oostenrijk gekroond werd, maar in Hongarije de vijfde koning van dien naam was. Terecht besloten dan ook de standen, tegen den wensch van het hof te Weenen, dat hierin door de Magnatentafel ondersteund werd, den koning slechts als Ferdinand V te erkennen; bewees deze omstandigheid reeds dat de standen niet van plan waren toe te geven, weldra dwongen zij ook de koninklijke goedkeuring af op een wetsvoorstel waarbij bepaald werd dat alle wetten in het Hongaarsch moesten opgesteld, de processen in die taal konden gevoerd en de vonnissen moesten uitgesproken worden enz.

Toen eindelijk de rijksdag in 1836 was gesloten, begreep de regeering dat het meer dan tijd was het verloren terrein te herwinnen, wilde men niet alles verliezen. De reactionaire partij, aan welker hoofd de beruchte staatskanselier vorst Metternich stond, beheerschte den ziekelijken Ferdinand volkomen en in Hongarije vond zij steun in een groot aantal Magnaten, die zich door de hervormingsplannen der nationale partij in hunne voorrechten bedreigd zagen. Voor geweldige maatregelen deinsde de regering niet terug. Reeds waren zoowel Wesselenyi als Balogh, de populaire afgevaardigde van het Barser comitaat, wegens hunne redevoeringen op den rijksdag aangeklaagd van hoog-verraad; nu trof de toorn der regeering die jongelieden, die zich bij de

[p. 22]

voornaamste afgevaardigden hadden aangesloten, meest na voleindiging hunner juridische studiën, en openlijk hunne instemming met de liberale gevoelens hadden verkondigd. Deze hadden eene vereeniging gesticht, die in politieke demonstraties lucht gaf aan hare geävanceerde beginselen. Tegen vier van de hoofden dezer vereeniging werd nu een proces wegens hoogverraad begonnen.

De regeering eischte de doodstraf, en werkelijk werden zij tegen alle recht en wet schuldig verklaard, de voornaamste, Ladislaus Lovassy, tot tien jaren vestingstraf, de overige tot mindere straffen veroordeeld. Algemeene deelneming verwekte het lot van den ongelukkige, die door zijn uitstekenden aanleg voor de toekomst zooveel beloofde; toen hij in 1840 bij de algemeene amnestie werd vrijgelaten, was hij voor de regeering onschadelijk gemaakt, dc zware kerkerstraf had zijn verstand gekrenkt. Maar niet alleen hierdoor trachtte de regeering haar aanzien te herstellen; zij deed de Hongaren vijanden vinden in hunne natuurlijke en oude bondgenooten, de Croaten, Illyriërs en Slavische stammen. Plotseling ontstond onder deze een soort van nationaliteit, die zich vooral in oppositie tegen de Hongaren openbaarde en door de regeering ijverig begunstigd werd.

Maar juist dit wapen zou hem, die het hanteerde, wonden; het gemeenschappelijk gevaar bracht eene toenadering tusschen de twee Tafels tot stand, en daar Wesselenyi gevangen was, en Szechenyi meer in den besloten club arbeidde dan als leider eener partij, stelde zich de jeugdige graaf Lodewijk Batthyanyi aan 't hoofd der oppositie in de Magnatentafel.

Deze merkwaardige man, die bestemd was zulk eene groote en treurige rol te spelen, die hem den naam van den Hongaarschen Egmond verwierf, was gesproten uit een der oudste Magyaarsche families, die te alle tijden beroemde en aanzienlijke mannen voor 't vaderland had opgeleverd. In 1809 geboren, had hij aan de Napoleontische oorlogen geen deel genomen, en hoewel hij een paar jaren in het Oostenrijksche leger diende, wijdde hij zich spoedig geheel aan de politiek. Zijne groote goederen zoowel als zijn beroemde naam maakten het hem gemakkelijk de magnaten onder zijne banier te vereenigen; hoewel hij de hervormingsplannen van Szechenyi in den grond deelde, was hij toch te veel edelman, om niet de kracht der natie uitsluitend in den adel te zoeken, van de gelijkheidstheoriën wilde hij nog lang niets weten. Een machtigen

[p. 23]

steun vond hij ook in zijne vrouw, eene gravin Zichy, die met hare zuster, de gravin Karolyi, zich beijverden de Hongaarsche dames voor de nationale zaak te winnen. Dit gelnkte dan ook volkomen: binnen kort werd in de salons der aristokratie slechts Hongaarsch gesproken en de nationale muziek, kleederdracht en dans, kwamen weêr algemeen in de mode. Ook de beraadslagingen in het door Batthyanyi gestichte Oppositie-Casino woonden de dames met belangstelling op eene afzonderlijke galerij bij en menige stem werd door een paar schoone oogen voor de goede zaak gewonnen.

Natuurlijk waren de vrijheid van discussie en van drukpers de eerste kwestiën op den rijksdag van 1839. Evenals Wesselelenyi en Lovassy om hunne woorden, was ook de publicist Lodewijk Kossuth gevangen gezet. Zij werden als martelaars voor het vaderland beschouwd, en de regeering zag zich al spoedig genoodzaakt hen door eene amnestie vrij te laten. Zij deed hiermede, en door de bekrachtiging der op den vorigen rijksdag genomen besluiten betreffende den af koop der heerendiensten, den eersten stap van toenadering en de toekomst scheen lichter, toen de rijksdag den 13 Mei 1840 gesloten werd.

('t Slot volgt.)