Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1856

[p. 783]

Zee-betoovering.
(Naar Ferdinand Freiligrath.)
Door Joh^s. H^k. Jonckers.

‘Daar zwem ik alleen op de kalme zee,

Geen golfslag ruischt, ze is effen en glad:
Op den zandigen bodem in statigen vreê
Glanst de aêloude verzonkene stad. -

In der sagen lang vervlogen verleên

Verstiet een koning zijn dochterken rein:
Toen leefde 't wijd over de bergen heen
In 't woud bij zeven dwergen klein.

En als het voor 't sluipend gif bezweek -

Der booze moeder heillooze list -
Toen vormden de speelnoots voor 't maagdelijn teêr
Van 't kristal hunner bergen een kist.

Dáár lag het zóó minnig in 't blank gewaad,

Bekranst met bloemen, geurig en schoon -
Dáár lag 't voor hun oogen vroeg en laat
Als op een praalbed ten toon.

Zóó ligt ook gij op uw baar van kristal,

Verzonken Julinum, schitterend lijk!
Nog staan uw paleizen met trans en hal
In 't doorzigtig stroomgaas te prijk.

De torens stijgen duister omhoog,

En spannen in 't zwijgend rouwen zaâm:
In de muren welft zich der poorten boog:
Bont schemert het breede kerkeraam.

Doch in dat somber pralende graf

Geens menschen tred, geen spel, geen gejoel:
Op straten en menschen zwalkt aan en af
Der visschen rustloos gewoel.

Zij staren, met glazige blikken, dom

Door de vensters en door de deuren heen:
Zij zien de bewoners slaaprig en stom
In hunne huizen van steen. -

[p. 784]

 

Ik wil omlaag, ik wil roepen aan 't licht

 

De verzonkene vreugd, de verdronkene pracht:

 

De toovermist van den doodsluimer zwicht'

 

Voor den levensaêm mijner jeugdige kracht.

 

 

 

Van nieuws verdring' zich ten kamp en ten koop

 

In de zuilenhallen een menschenstroom:

 

Ontwaakt, gij maagden, tot nieuwe hoop,

 

Eu zegent den langen droom!’ -

 

 

 

Nu laat de zwemmer van roeien af,

 

Ontspannen, roerloos, zinkt arm en voet -

 

Over zijn hoofd sluit zich het Haff:

 

Hij brengt aan de stad zijnen groet.

 

 

 

Hij leeft in de huizen van 't grootsch verleên,

 

Waar barnsteen en parel vonken schiet -

 

Onder: de aêloude heerlijkheên;

 

Boven: een visscherslied.

Naschrift.

't Schijnt mij toe, dat freiligrath in 't bovenstaande dichtstuk een tweeërlei heimwee heeft willen schilderen: datgene, 't welk den mijmerzieke op een effen waterspiegel bij 't staren naar den bodem der diepte bevangt en aanlokt - in 't schetsen waarvan göthe reeds in zijnen ‘Fischer’ zóó schoon was voorgegaan -; en dat andere, 't welk ons bij de aanschouwing van de puinen der Oudheid naar 't verleden heentrekt, ons wenschen doet dáárin geleefd te hebben, en 't verzonkene aan onze verbeelding veel grootscher en heerlijker afmaalt dan 't bestaande. Welligt is 't f. te moeijelijk geweest zijn dubbel doel onder één titel te brengen, en heeft hij daarom 't onbestemde ‘Meerfahrt’ gekozen; 't geen ik, wijl 't aan den inhoud weinig beantwoordt, en zich daarbij in onze taal niet naar eisch overbrengen liet - te regt of te onregt, moge de lezer beslissen - met het opschrift ‘Zee-betoovering’ verwisseld heb. - Ter toelichting diene verder, dat Julinum (naar lloyd's Dict. Hist. Geogr. Poét.) de oude naam is der Pommersche stad Wollin, gelegen op een eveneens geheeten kust-eiland in 't Groote Haff, een der onderscheidene met den naam van Haff bestempelde inhammen der Oostzee. Bij gebrek aan locale kennis weet ik den ondergang van Julinum met het voortdurend bestaan van Wollin niet met zekerheid overeen te brengen: ik gis echter, dat het er ongeveer meê gegaan zal zijn als, b.v., met de oude stad Borselen, die thans in zee ligt, terwijl meer landwaarts in een nieuw dorp onder denzelfden naam van Borselen is verrezen.

Heteren, 17 Oct. 1856.