Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1855

Het Hoogelied. Vrij bewerkt naar het Hoogduitsch van Ernst Meier,Hoogleeraar in de Oostersche Letterkunde te Tübingen. Door J. Anspach,V.D. M. te Eck en Wiel. Te Tiel, bij H.C.A. Campagne. 1855. In gr. 8vo. 58 bl. ƒ :-60.

Onder de dwaasheden der typisch-allegorische interpretatie van den Bijbel mag wel het vergeestelijken van salomo's Hooglied in de eerste plaats genoemd worden. Die tijd is, zoo men de vernuftsspelingen van hengstenberg en zijne geestverwanten uitzondert, gelukkig voorbij, en 't wordt onder verstandige Schrift-uitleggers thans algemeen erkend, dat het ‘Lied der liederen’ eene verzameling is van liefdezangen, waarin de kuische min van een verloofd jeugdig paar in gloeijende Oostersche verwen, hier en daar zelfs te sterk gekleurd voor het Westersche oor, wordt afgeschilderd. Ook dan echter nog wordt verschillend geoordeeld over den zamenhang der afzonderlijke kleine zangen, waaruit dit dichtstuk is

[p. 328]

zamengesteld (want de hypothese van ewald, die het als één doorloopend gedicht beschouwde, is toch wel bezwaarlijk houdbaar). De Schrijver van dit boekjen heeft eene, naar 't ons voorkomt, gelukkige poging gedaan om de bezwaren tegen de eenheid voor een groot deel uit den weg te ruimen, en tevens den gang van het geheel in zijne afzonderlijke deelen aan te wijzen. Wij laten de taak der toetsing aan eigenlijke Theologische Tijdschriften over, en vergenoegen ons met eenvoudige aankondiging der vertaling, die in goede handen gevallen is.