Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1852

Uit den vreemde.

Gulden dos

Dekt het bosch.

Lieflijk gloeijende avondglansen,
Kleuren kerk en torentransen.

Zoete vreê

Ruischt de zee;

Huiswaarts glijden visscherspinken,
Die van ver als zwanen blinken.

't Zilverzand

Blinkt aan strand;

Goudgezoomde wolken varen
Statig over de effen baren.

Ruischend kranst,

Geel beglansd,

Helm en riet den rug der duinen;
Meeuwen zweven langs heur kruinen.

Stil en zacht

Duikt in nacht

Dorp en eenzaam visscherskluisje,
Badgebouw en zomerhuisje.

[p. 700]

 

Op den vloed

 

Sterft de gloed;

 

Snel verbleeken de avondglansen

 

Op de kerk en torentransen.

 

 

 

't Licht der maan

 

Kleurt de blaân;

 

Geestgelispel in de winden

 

Speelt door de oude kerkhofs-linden.

 

 

 

Naar matthisson.

 

 

 

a.v.w.

'k Ben minnaar van rozen, de bloemen der blijden;
Ik mag ook eipressen en wilgen wel lijden;

Ik min ook den beker en ledig dien graag;

Maar 'k hoû ook van weemoed en tortelgeklaag.

Ik hoû van de vroegte, zit gaarne naar 't fluistren
Der koelte in den dauw van den ochtend te luistren;

Ik min ook den avond, groet immer met lust

De Venus in 't Westen, bodinne der rust.

Ik hoû van den middag met weeldrig gewemel;
Ik min ook de stilte en den scheemrigen hemel;

'k Zie gaarne de velden in zonnige pracht;

Maar graag ook den donkeren sluijer der nacht.

'k Min alles wat wèldoet aan eerlijke harten,
Wat opwekt tot blijdschap, of troost geeft in smarten;

Ik dorst naar verstrooijing en zalig gevoel,

In 't stille des wouds en der steden gewoel.

Gestorvene vrienden ook blijf ik beminnen;
Verleden en toekomst bekoren mijn zinnen: -

'k Vind rozen alom voor mijn bedevaartstaf,

Zie dankend terug en geloovig 't graf.

Naar heidenreich.

a.v.w.