Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1852

[p. 657]

De dubbele zelföpöffering. Naar het Engelsch van Mary Molesworth, door C.M. Mensing. Te Leyden, bij D. Noothoven van Goor. 1852. In gr. 8vo. 306 bl. f 2-70.

Miss francillon is eene eenige dochter en zelfs 't eenige kind van bemiddelde ouders uit den deftigen stand. Gelijk doorgaans zulke meisjes, wanneer zij op den leeftijd van drie- à vier-en-twintig jaren nog vrij zijn, en toch alles in zich vereenigen wat in een huwbaar meisje te wenschen en te verlangen is, wordt ook ada dikwerf door hare vriendinnen met de vraag gekweld: waarom zij niet trouwt. In zulke gevallen is 't zonderling genoeg, dat de wereld zoo ongaarne geloof slaat aan de menigmaal duidelijke verklaring, dat de regte adam nog niet gekomen is. Dit was ook het geval bij ada, die zich een ideaal had gevormd; maar gelukkig vindt zij nog bij tijds dat ideaal verstoffelijkt, in den persoon van den jongen Kapitein saint servais. De jonge Kapitein (natuurlijk geen Hollandsche Kapitein, want deze zijn de jaren der jeugd al lang te boven) voelt zich ook door hare bevalligheden aangetrokken en 't komt tot een engagement, hoewel er vóór en tégen is, zoo als met alle zaken. Het garnizoen van servais is in Bengalen, en zijne beminde is wel hereid om hem derwaarts te volgen; maar de bewilliging van hare ouders daartoe is niet te verkrijgen. Hij tracht dus bij een ander regement te worden overgeplaatst, dat óók wel uitlandig is, maar spoedig zal terugkeeren, en dit gelukt hem; maar juist breekt er nu een oorlog uit met de woeste stammen aan de Kaap, en hij moet eershalve ten strijde. Hij keert eindelijk van het oorlogstooneel terug, doch gewond, en met een kogel in de borst. Het gevaar waarin hij verkeert van elk oogenblik aan dien kogel te kunnen sterven, houdt bij verborgen, en wil in dien toestand het huwelijk verschuiven, en zelfs aan ada hare vrijheid terug geven; maar zoo edelaardig als zij is, blijft zij hem getrouw, en verkiest zijn lot met hem te deelen. Eindelijk wordt

[p. 658]

hij toch van den kogel verlost, en tevens wordt hij vader. Einde goed, alles goed! Ziedaar het geraamte van dezen roman. Intusschen is er 't verhaal ingevlochten van een twist tusschen saint servais en diens vader, van zijn wegloopen, dienstnemen, straf, verzoening, en van den dood des ouden Kolonels. Het werk laat zich aangenaam lezen, en 't ontbreekt er niet in aan leerzame opmerkingen, gevoelens die 't hart verheffen, en tooneelen, wel in staat om het gemoed te bewegen. Het geheel is schoon, de karakters zijn goed volgehouden, en niet zelden meesterlijk geschilderd. Onder anderen is dat het geval met het karakter van den ouden Kolonel saint servais. Uit dit werk is te leeren voor vaders en moeders, voor mannen en vrouwen, voor zonen en dochters, en gelijk menig man zich wel eene ada tot gade zou wenschen, zullen er ook wel schoonen zijn, die een even gunstig oog op claude slaan.

Meer behoeven wij van deze pennevrucht niet te zeggen.

Ref. heeft opgemerkt, dat de Romanschrijvers drok gebruik maken van crisis in ziekten, en bovendien dit woord overvloedig gebruiken; minstens te veel om voor het forum der geneeskunde te kunnen verdedigd worden.

‘Zijne borst voor de scheede van zijnen degen te willen gebruiken’ is eene triviale uitdrukking, die ons herinnert aan gijs in den Overijsselschen Volks-Almanak; en niet past in den stijl van dit werk. - Sommige zinsneden zijn ook wat ondoordacht nedergeschreven, zoo als b.v.: ‘Van zijnen kant nam hij zoowel de dienstbetooningen als de liefkozingen zijner gade met kalme vriendelijkheid aan.’ Dit is méér dan Platonisch. - Ziedaar een paar opmerkingen, ten bewijze, dat ook déze voortreffelijke roman niet zonder gebreken is.

De vertaling was in goede handen, en toch vindt men eenige stootende taal- en drukfouten. De uitvoering doet de pers van noothoven van goor geene onëer aan; het vignet is allerliefst, doch 't sujet er van is weêrspannig tegen de wet der zwaartekracht.

l.h.v.