Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1852

Isabel en Grace, of wezen en schijn. Door Maria J. Mac-Intosch, Schrijfster van ‘Mary en Eveline, of droomen en ontwaken.’ Te Amsterdam, bij J.D. Sijbrandi. 1852. In gr. 8vo. VI en 352 bl. f 3-60.

Dit werk is zijne goede vertaling en goede uitvoering allezins waardig. De Schrijster moet eene zeer edele vrouw zijn, wanneer zij zoo rein is van hart, als de vrucht van hare verbeelding rein is, die hier wordt aangeboden. Het verhaal onderscheidt zich vooral door zedelijke waarheid, en dikwijls is de waarheid in het leven niet zoo welsprekend als de verdichting hier. Wat hier als wezenlijk wordt voorgesteld, heeft inderdaad een wezen, en hoe de schijn, helaas, verblinden en bedwelmen kan, blijkt er met treffenden nadruk aan de tweede der vrouwelijke hoofdpersonen. Het meisje, dat alleen voor haar toilet, voor uiterlijke vertooning leeft, en hare hoogste voldoening in schitteren vindt, moge zich spiegelen aan grace! - Ook de moeder uit de hoogere

[p. 468]

kringen, die het geluk van hare dochters afhankelijk acht van uitwendige schoonheid, ontvangt hier in Mevrouw elliot eene heusche maar ernstige waarschuwing. Wij kunnen ons naauwelijks weêrhouden eenige proeven uit het verhaal af te schrijven maar ontzeggen ons dit genoegen, wijl 't dat der lezers zou kunnen verminderen. Het is toch vooral de verrassende nieuwheid, die bij 't lezen van romans de belangstelling gaande houdt. - Huiveringwekkende tooneelen vindt men hier niet, maar natuurlijke, hoogst eenvoudige ontwikkeling der karakters boeit de aandacht en doet de deelneming steeds klimmen. Men leert als door aanschouwing inzien, hoe de wereldzin bedriegt, hoe de nederigheid van hart over leed en lijden doet zegevieren, en hoe een kinderlijk vertrouwen op God het onfeilbaar middel is tot bereiking van wezenlijk en bestendig geluk. De stijl van het verhaal is zóó, als zich die van eene zoo begaafde en gevoelige vrouw laat verwachten: bevallig, aangenaam, vol gloed en leven.

Wij gelooven dat deze roman, ook zonder opzettelijke aanprijzing, door velen zal worden gelezen, en dat zij die gewoon zijn over het gelezene ook na te denken, aan het einde de belangrijke vraag niet zullen kunnen onderdrukken: ‘Wat staat mij te doen, om gelukkig te leven?’