Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1851

Allerlei.

Ariosto, de beroemde Dichter van den Orlando Furioso, was een uitmuntend declamator. Niets was hem zoo smartelijk als zijne verzen door een gebrekkig voordrager te hooren radbraken. Voorbij de werkplaats van een pottenbakker gaande, hoorde hij dien het 32^o couplet des 1sten Boeks van zijn heldendicht opsnijden. Toen de man de verzen:

Ferma Bajardo mio, deh ferma il piede!
Chè l'esser senza te troppo mi noce.

op zijne wijze psalmodiëerde, werd ariosto zoo woedend, dat hij zijn rotting ophief, en verscheidene potten, die aan het venster stonden, aan stukken sloeg. De pottebakker vloog naar buiten en schold hem wakker uit, die moedwillig menschen benadeelde, welke hem nooit leed hadden gedaan. - ‘Ik heb u nog niet half genoeg gestraft;’ - riep de Dichter - ‘want ik breek maar eenige potten, die geen stuiver 't stuk waard zijn; maar gij hebt een mijner fraaiste coupletten, dat een onberekenbare waarde heeft, schenddadig vermoord!’

[p. 715]

De geleerde Abt de marolles, een ijverig vertaler van oude Schrijvers, kreeg 't eensklaps in zijn hoofd, om dichter te worden, en ging dadelijk aan den slag. In een betrekkelijk korten tijd schreef hij niet minder dan 133,000 zoogenaamde verzen, doch er waren geene vier goeden onder.

Eens beroemde hij zich op de gemakkelijkheid, waarmede hij werkte. ‘Ik heb er geene moeiten aan! Mijn verzen kosten mij niets!’ - Toen duwde liniere, die 't hoorde, hem toe: ‘Dat is niet meer dan billijk! Uwe verzen kosten u wat ze waard zijn!’

De beroemde swift was, in den aanvang zijner loopbaan, huiskapellaan bij Lord berkeley. Lady berkeley deed zich gewoonlijk des avonds, na de godsdienstoefening, nog iets stichtelijks door hem voorlezen, en daar boyles overdenkingen toen in de móde waren, viel hare keuze telkens op de overdenkingen van boyle. 't Werd voor swift zonneklaar, dat hij ze ten einde toe zou moeten lezen. Dat was hard; want het werk viel niet in zijn smaak en hij durfde er toch niets tegen zeggen. Maar de booze is rijk in listen. Swift nam stil het boek eens mede, en hechtte er eenige beschreven bladzijden in vast: dat waren de Overdenkingen over een bezemsteel. Zoo werd het boek weêr onöpgemerkt op zijne plaats gelegd. De Lady bleef des avonds niet in gebreke hem te verzoeken om de lezing van boyles fraaije overdenkingen voort te zetten. Zonder te aarzelen begon swift op hoog ernstigen toon: Overdenkingen over een bezemsteel. De Lady verwonderde zich over den zonderlingen titel; maar verzocht hem toch voort te gaan, daar de dierbare man haar reeds zoo dikwijls, onder het beeld van geringe voorwerpen, opbeurende waarheden, en zalvende leeringen had voorgesteld. Swift hield zich goed, en las met een betamelijk pathos verder. Lady berkeley vermoedde niets, en gaf meer dan eens hare bewondering te kennen. Toen de lezing ten einde was kwam er gezelschap, en swift ging naar zijne kamer. Het gezelschap was naauwelijks gezeten, of de Lady, die niet ongaarne hare geleerdheid uitkraamde, vroeg dadelijk: of men boyle's overdenkingen over een bezemsteel al gelezen had, en wat men er wel van dacht? - Ieder had het werk van boyle, maar niemand had er iets in over een bezemsteel. De gastvrouw echter verzekerde, dat die overdenkingen waren in háár exemplaar; dat swift die, nog geen half uur geleden, daaruit had voorgelezen, en dat men er niet aan behoefde te twijfelen; wijl het boek daar stond. Nu kwam het

[p. 716]

boek ter tafel, en die Overdenkingen waren er in, maar - geschreven door swift. Men begreep de zet; het gelach werd algemeen, en, tot een geluk voor swift, de Lady lachte mede: maar zijn doel was bereikt: hem werd niet meer verzocht om te lezen uit boyle.

Eenige jaren geleden vroeg een voornaam Tooneeldirecteur te Parijs, zonder eenige voorafspraak, aan een jongeling, die nederig voor hem stond: ‘Wilt gij mijne dochter huwen?’ - ‘Hoe zou ik dat kunnen, Mijnheer! ik bezit niets.’ - ‘Dat weet ik wel;’ - was het antwoord - ‘maar ik weet ook, dat ik mijne dochter 400,000 francs ten huwelijk geef.’ - De jongeling stond verlegen en ontroerd; het meisje was beminnelijk, hij had haar dikwerf gezien, hij droeg haar beeld in zijn hart, en hij stamelde: ‘gaarne!’

Toen deed de Directeur zijne dochter roepen, en zeide: ‘Mijne dochter! ik stel u voor om met dezen Heer in den echt te treden. Hij is onbemiddeld, van niet aanzienlijke geboorte, en heeft nog geen rang in de Maatschappij. Maar hij is beschaafd en braaf. Zes jaren lang ken ik hem, en ik heb hem gadegeslagen, en acht hem hoog. Gedurende al dien tijd heeft hij zich-zelven alle uitspanning ontzegd, en zelfs de nachten door handschriften gecopiëerd, om in het onderhoud te voorzien van zijne oude moeder. Een goede zoon - het kan niet anders - moet ook een goed echtgenoot zijn. Geef dus uwe toestemming zonder aarzelen.’ - Een paar dagen later gaf de maagd hare toestemming. - Zoo gerust waren vader en dochter er op, dat ouderliefde het onbedriegelijk kenteeken is van een edel gemoed.

De Maarschalk van ranzau, overleden in 1650, had in de toenmalige oorlogen zoo vele wonden bekomen, dat hij maar één oog, één oor, één arm, en één been had.

Een Ier verhaalde iets ongeloofelijks. - ‘Gij liegt, vriendje!’ - sprak zijne partij. - ‘Ik wil er een eed op doen.’ - was zijn antwoord. - ‘Durft gij er op wedden?’ - vroeg de ander. - ‘Neen, wedden niet’ - zeî de Ier - ‘dat is zonde; maar een eed wil ik er op doen.’ - De naauwgezette man wilde liever zijn geweten bezwaren, dan zijne beurs verligten.