Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1848

Pruiken en staarten.

Grootbrittanjes hoofdstad was den 11 Februarij 1765 de schouwplaats van een tooneel, dat de wonderlijke denk- en handelwijs der Engelschen en over het algemeen de zwakheid van den menschelijken geest voor ons des te treffender aan den dag legt, daar het nog tot onzen hedendaagschen tijd behoort. In het jaar 1764 liet men in Engeland, ten gevolge van eene der modewisselingen, den kunstigen haarbengel, dien men staart noemde, varen, en begon zijn eigen haar, wanneer men het namelijk bezat, ongebonden te dragen. Ten gevolge daarvan geraakten de paruikmakers, die te Londen zeer talrijk geworden waren, zonder werk en in grooten nood. Een tijd lang weergalmde stad en land van hunne vruchtelooze klagten, dat ieder, in plaats van een pruik, thans zijn eigen haar wilde dragen. Weldra echter kwamen zij op het

[p. 159]

denkbeeld, dat zij misschien wel van het Parlement eene wet zouden kunnen verwerven, welke de lieden noodzaken zou, ten behoeve der noodlijdende paruikmakers, pruiken en staarten te dragen. Zoo gedacht, zoo gedaan! Zij stelden een smeekschrift op, dat zij den 11 Februarij 1765 naar St. James droegen, om het aan Koning george III ter hand te stellen. Toen zij aldus in optogt door de stad trokken, viel het in 't oog, dat de meeste dier paruikmakers, die iedereen dwingen wilden pruiken te dragen, er zelven geene droegen. Dit kwam aan het Londensche gepeupel als iets zoo onredelijks en onbehoorlijks voor, dat het de requestranten op het lijf viel en hun met geweld al hun haar afsneed, zoodat de petitionarissen gedwongen waren, het begin van het gedwongen pruikendragen met zichzelven te maken.