Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1847

De sneeuw.

Hoe zwaar bewolkt en graauw

Stond gistrenavond nog het zwerk,
En nu steekt torenspits en kerk
Zoo helder af bij 't hemelblaauw.
De nacht heeft sneeuw in 't rond gestrooid

En de aarde in 't wit getooid.

Hoe rein is niet dat kleed,

Hoe fraai van stof, als rag zoo fijn,
Zoo zacht als dons of hermelijn;
En toch, 't was in één' nacht gereed,
Gespreid op akker, duin en dal;

Wie telt dat bundrental?

Neen, in geen vorstenzaal

Ligt zulk een kunstig kleed te prijk;
Geen weefsel staat daarmeê gelijk,
Hoe prachtig ook door kleurenpraal;
Geen rijksprinses, voorwaar, betreedt

Zoo schoon een vloertapeet!

Waar men ter wereld zocht,

In Oost of West, en jaar aan jaar,
Nooit vond men wis een' kunstenaar,
Die zulk een gaadloos kunstwerk wrocht;
Daarbij heeft weverspoel of naald

Nog nooit den prijs behaald!

[p. 764]

 

Natuur, en zij-alleen,

 

Heeft, door den vinger Gods geleid,

 

Dat sneeuwkleed over 't land gespreid;

 

Uit vlokjes weefde zij 't aanëen,

 

En 's winters rijkste staatsiedragt

 

Is 't werk van éénen nacht.

 

 

 

Natuur is mild en goed;

 

Zij ook de winter kil en stijf,

 

Ze werpt een' mantel hem om 't lijf,

 

En schenkt een donskleed voor zijn' voet;

 

Opdat hij, op zijn' verren togt,

 

Verkwikking vinden mogt.

 

 

 

Alsof zij bovenal

 

Den winter lief en waardig schat,

 

Strooit ze op de baan, die hij betrad,

 

In menigte, een miljoenental

 

Van sterren over 't wit gewaad,

 

Dat zij den grijsaard laat.

 

 

 

Zoo zorgt Gods wondre magt,

 

Die 't al in stand houdt en bewaart,

 

In liefde en gunst, voor 't heil der aard',

 

Voor plant en dier, voor ons geslacht;

 

En daalt de sneeuw op 't veld terneêr,

 

Zij daalt er Hem ter eer.

 

 

 

w.h. warnsinck, bz.