Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1847

Eliza, de Vrouw, gelijk zij behoort te zijn. Te Gouda, bij G.B. van Goor. 1847. In kl. 8vo. 130 bl. f :-90

Dat dit verhaaltje naar den zevenden druk uit het Hoogduitsch vertaald is, bewijst den aftrek van het oorspronkelijke. 't Heeft reeds vóór jaren in onze taal het licht gezien, en werd in der tijd gevolgd door vele soortgelijke; 't was zoo wat in den natijd der sentimentele epoque. Of echter het zeer overdrevene der schets van eene volmaakte vrouw thans bij ons wel zooveel bijval vinden zal, durven wij betwijfelen. Een meisje, dat, ten gevalle van den wensch eener liefdelooze zuster en van eene even liefdelooze moeder, afstand doet van eenen geliefde, met wien zij in allen opzigte een gelukkig huwelijk kon te gemoet zien, en eenen man huwt, van wien zij een' afkeer heeft, eene vrouw, die, door haren man schandelijk behandeld en verwaarloosd, haar vermogen voor hem opoffert - dit is nog zedelijke grootheid. Maar dat diezelfde vrouw hare juweelen opoffert, om de schulden der maitres van haren man te betalen - dit is niet ‘de

[p. 380]

vrouw gelijk zij behoort te zijn;’ het is de vrouw zoo als zij zou kunnen zijn, en dit nog naauwelijks. En die man, die na dit tooneel van de maitres afscheid neemt, NB. in tegenwoordigheid van zijne grenzenloos grootmoedige vrouw, met de woorden: ‘Vaarwel, Rosalie; na mijne gade zult gij mij steeds onder alle vrouwen de liefste wezen,’ wordt dan nu ook een goed echtgenoot enz. Het is kras, heel kras; maar wij zouden niet durven zeggen, dat eene vrouw zoo behoort te wezen, en achten het kiezen van zulk een' titel voor zulk een verhaaltje eene beleediging voor vrouwen, die in allen opzigte den lof verdienen van te zijn gelijk zij behooren te wezen, en toch zichzelve niet zóó verre zouden kunnen verloochenen. Maar 't is fictie, en dan nog liever, als men in uitersten wil vallen, een overdreven schoon dan een afzigtig portret.