Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1845

[p. 760]

De trekkende sprinkhanen.

De ontelbare zwermen van trekkende sprinkhanen, die in de lente des jaars 1845, op hoogstongewonen tijd en in voorbeeldelooze menigte, het gebied van Algerië en sommige eilanden van den Griekschen Archipel bezocht hebben, kwamen, volgens de waarschijnlijkste gissingen der natuuronderzoekers, uit Arabië en de middendeelen van Afrika. De schrikbarende menigte dezer vraatzieke dieren, welke Syrië, Egypte, Afrika en geheel Midden-Azië alvernielend doortrekken, moet ieder, die zulk een natuurverschijnsel nog niet met eigene oogen aanschouwd heeft, ongeloofelijk voorkomen. Deze gevleugelde heirlegers, naar digte, snel op elkander volgende wolken gelijkende, zijn meestal meer dan een half uur lang en een kwartier uurs breed, verduisteren geheel den gezigteinder, en laten het zonnelicht niet doorschemeren. Is de wind niet al te sterk, zoo houdt de zwerm met heftigheid zijne rigting, en beweegt zich, als ware het bataillonsgewijs, in digtgeslotene kolommen voorwaarts. Waar zij zich nederlaten, bedekken zij den grond verscheidene uren verre, en vormen lagen van meer dan een' halven voet hoog. Het geruisch, hetwelk zij maken, wanneer zij het gras der weiden en het loof der boomen afknagen, hoort men op grooten afstand; het gelijkt naar het kletteren van den hagel of het geraas eener in de verte fouragerende armee. Men heeft opgemerkt, dat zij bij deze vernieling aller plantgewassen steeds dezelfde rigting volgen, en zulks met dezelfde orde als eene op marsch zijnde, onder goede krijgstucht staande legermagt. De zoo kwalijk beruchte Tartaren worden in het vernielingswerk door deze kleine diertjes verre overtroffen. Men geraakt, op het gezigt der landstreken, welke zij bezocht hebben, in de verzoeking, om te gelooven, dat hier het vuur gewoed moet hebben; en evenwel is dit vernielend element in zijne verwoestingen nog bij lange na niet zoo vreeselijk snel als de trekkende sprinkhanen. Waar zij hunne millioenen uitbreiden, is het alsof de grond zich onderstboven keerde. Boomen, struiken en heesters bieden in een oogenblik, van blad en bast beroofd, het treurige beeld eens winters, die in weinige minuten het heerlijkste lentetooneel verjaagd heeft. Even als de bijen, hebben ook deze sprinkhanen hunne regering, en wanneer

[p. 761]

hun koning of aanvoerder opvliegt, zoo volgen hem alle in massa, zonder dat ook slechts een eenige op het deerlijk verwoeste land achterblijft. Wanneer de sprinkhanenwolk zich iets hooger dan anders verheft, om over eenige hindernis henen of eene dorre streek te sneller door te komen, zoo wordt op zulk een oogenblik de zon letterlijk verduisterd. Zoodra zij zich aan de Perzische kust vertoonen, beginnen terstond land- en tuinlieden hen onophoudelijk te vervolgen, waarbij zij het grootstmogelijk geraas maken, om de zwermen te verschrikken en hen te beletten zich op den grond neder te laten. Op menige plaatsen graaft men ook bakken en slooten en vult die met water, of men ontsteekt vuren, om de sprinkhanen te vernielen; maar deze vormen alsdan eene digt aan elkander gesloten, ondoordringbare massa, dempen de grachten en blusschen de vuren. Daar, waar hunne zwermen in aanmerkelijk groote menigte aankomen, vullen zij tot zelfs de binnenste hoeken der huizen, die zij op hunnen togt ontmoeten, hechten zich aan de kleederen der menschen, ja betwisten aan dezen hun voedsel. Waar zij verschijnen, laten zij eenen stank achter, die weldra geheel de lucht verpest, als ook millioenen van millioenen eijeren, waaruit menigmaal in een volgend jaar nog veel grootere zwermen te voorschijn komen. Niets vermag eene landstreek van deze plaag te bevrijden, zoo niet soms de wind den zwerm in zee jaagt, waar hij dan snel zijnen ondergang vindt; maar zelfs de lijken dezer insekten verspreiden dood en vernieling rondom zich. Aan den wal gespoeld en snel tot verrotting overgaande, verpesten zij de lucht in zulk eene mate, dat menigmaal besmettelijke ziekten en sterfte daarvan het gevolg geweest zijn. Deze trekkende sprikhanen zijn echter ook veel grooter dan die, welke somwijlen de zuidelijke deelen van Europa bezoeken. Hunne lengte bedraagt vijf tot zes duim, hunne dikte komt die van eenen vinger nabij; hun kop heeft min of meer de gedaante van dien eens paards, en hun groote bek vertoont in de boven- en in de benedenkaak vier tanden, die zich kruisen als de bladen eener schaar, en met welke zij al wat hun te stade komt zeer gemakkelijk afsnijden.