Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1845

Een bezoek bij Lafontaine.

(Volgens ernst ortlepp.)

Toen ik in het jaar 1827 het groote, onder spontini's bestuur te Halle gehouden muzijkfeest bijwoonde, kreeg ik den inval, om den, in zijnen tijd zoo zeer beminden en alstoen in die stad wonenden romanschrijver lafontaine te bezoeken. Had het persoonlijk voorkomen van goethe eerst onlangs te voren eenen ontzagwekkenden, ja overweldigenden indruk op mij gemaakt; had ik in zijne geestkracht den eeuwig jong blijvenden grijsaard, in zijne statige en grootsche houding den Olympischen jupiter met eerbiedige verbazing aangestaard, zoo vond ik in lafontaine op zijn hoogst eene soort van rederijken nestor. Zijn uiterlijke was in geenen deele geschikt, om bij mij die verlegenheid te doen ontstaan, met welke men, vooral in jongere jaren, eenen beroemden letterkundige of geleerde nadert. Ik zag hem, even als goethe, gekleed in een' zwarten frak en broek van dezelfde kleur; maar welk een onderscheid tusschen deze beiden! Bij goethe was gewaad en linnen uiterst fijn en wit; bij lafontaine versleten, veronachtzaamd, ja - meer dan enkel veronachtzaamd. Eenen inzonderheid onaangenamen indruk maakte de in zijnen baard klevende snuif, die ook den langen jabot van het hemd deels bedekte, deels bruin gekleurd had. Naar het mij toescheen, was er

[p. 609]

bij hem verband tusschen den uitwendigen en den inwendigen mensch. In zijn geheele wezen en in zijne gesprekken vertoonde zich een zeker laissez-aller; hij praatte gaarne en sprong van den hak op den tak. Hierbij vond ik hem echter vrij van alle auteurs-trotschheid, in menig punt zijner wijze van zien origineel, en in zijne uitdrukkingen overhellende naar het paradoxe.

Zijn geliefkoosd onderwerp was de Grieksche taal, die hij vóór eenige jaren pas, bijna van de eerste beginselen af aan, begonnen was te leeren, eenig en alleen met oogmerk om een' commentarius over aeschylus te schrijven. Wat toch in de wereld niet al gebeuren kan! Misschien levert ons spindler in zijnen ouderdom nog eene uitgave van pindarus. - Uit mijn gesprek met lafontaine is mij niets bijzonders in het geheugen gebleven, behalve de navolgende kwinkslag. Hij zeide mij namelijk, dat hij zich thans geheel in de studie der Grieksche partikelen verdiept had; waarom men hem dan ook, in den eigenlijken zin des woords, een' partikulier kon noemen!