Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1845

Het Hellen-eiland.

De strafkoloniën van Grootbrittanje behooren tot de verstandigste inrigtingen van dat land. Men heeft de meest verstokte booswichten, wanneer zij eenmaal verre van het tooneel hunner euveldaden gevoerd waren, zich zien verbeteren en brave menschen worden. Wat die genen betreft, op wier gemoed niets meer eene weldadige werking schijnt te kunnen oefenen, deze zijn, naar mate van de zwaarte hunner misdaden, in klassen verdeeld en van de overigen verwijderd als booze wezens, voor welker nabijheid men zich in acht moet nemen. Onder de maatregelen, tot het verkrijgen dezer afzondering aangewend, is er een, dat vrij zeldzaam en eerst onlangs in aanwending gebragt is. Behalve de vestigingen van Nieuw Zuid-Wallis en van Diemensland in Nieuw Holland, heeft Engeland midden in Australië, onder den naam van strafstations, tuchtkoloniën van mindere grootte aangelegd, bestemd om tot verblijf te dienen voor die halsstarrige of bij herhaling misdaden plegende booswichten, welker afscheiding van hunne minder bedorvene lotgenooten door de overheden als volstrekt noodig beschouwd wordt. Deze stations zijn in de nabuurschap der havens Stephens, Macquarië, Western, Raffles en Koning George gelegen, en hebben reeds eene gunstige uitwerking gehad. Eenige ballingen, die tot nog toe in den naam stonden van voor geene verbetering vatbaar te zijn, zijn aldaar op den goeden weg teruggebragt; anderen evenwel zijn er slechts nog boosaardiger en verstokter geworden. Derhalve heeft men geoordeeld, deze laatsten van de eersten wederom te moeten scheiden, en heeft hen, 600 in getal, naar een eenzaam eiland tusschen de Norfolks- en Philipps- eilanden en de Moreton-baai gevoerd. Deze woestenij heeft den naam van het Hellen-eiland bekomen, als zinspeling op de helsche boosheid harer nieuwe bewoners, die met regt als de groot-

[p. 309]

ste aterlingen van geheel Grootbrittanje beschouwd worden. Bijna allen zijn met de afschuwelijkste schanddaden bezoedeld, en hebben slechts aan de barmhartigheid der Jury of aan toevallige omstandigheden te danken, dat zij niet den dood op het schavot gestorven zijn. Onder deze ellendelingen telt men twee vadermoorders; eenen, die driemaal getrouwd geweest is en zijne drie vrouwen vermoord heeft; eenen derde, die bediende bij eenen distillateur was en zijnen heer in aangestoken voorloop liet verbranden; en eindelijk eenen, die, door kannibalenlust gedreven, zijn eigen kind slagtte en opat. Deze afschuwelijke wezens hebben met den mensch nog slechts de gedaante gemeen en worden ook als wilde dieren behandeld. Voor hen is er geene wet meer, en om hunne boosheden te straffen bezigt men slechts ruw geweld. Aanhoudend worden zij scherp in het oog gehouden door soldaten, die elk oogenblik gereed staan, om de bevelen eener justitie, welke kort of geen proces maakt, te volvoeren. Zeer dikwijls vallen tusschen deze misdadigers bloedige vechtpartijen voor, in welke zij eene ongehoorde wreedheid aan den dag leggen. Blijft bij deze krakeelen de een of de ander dood, zoo wordt de overlevende, als moordenaar, op staanden voet doodgeschoten. Het Hellen-eiland heeft in de twee jaren tijds, dat het bestaat, onder de Britsche strafkoloniën zulk eenen naam bekomen, dat de verbannenen het verblijf op dat eiland als de vreeselijkste aller straffen beschouwen, en gemakkelijk zal men de reden van hunnen afschuw begrijpen, wanneer men bedenkt, hoe de bewoners van dit akelig oord den droesem vormen van de ergste booswichten des lands, die als zoodanig, na driemalige schifting, door de besturen uitgeschoten zijn.