Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1843

Auswahl Niederländischer Gedichte. Ins Deutsche übertragen, nebst kurzen historischen, biographischen und niederländische Sitten und Gebräuche schildernden Bemerkungen. Bearbeitet von F.W. von Mauvillon. IIIter Theil. Essen und Rotterdam, bey Bädeker. In kl. 8vo. XXII, 488 S. f 3 - :

Gelijk wij van de twee vorige Deelen van dit werkje in der tijd verslag hebben gegeven, zoo zullen wij ook het derde, dat, blijkens het Vorwort, het laatste is, mede aanmelden. Het bevat vertalingen van gedichten van van lennep (Adegild, Zang 3-6), bilderdijk (Ziekte der Geleerden, Zang 1, 2), da costa, nierstrasz, immerzeel, van harderwijk, helmers, feith, van hall, boxman, tollens,

[p. 379]

van der hoop, simons, van loghem, spandaw, p. moens en enkele anderen. De meestbekende, in dit Deeltje vertaalde gedichten zijn: Lofzang op Hambroek, door helmers; Gods Voorzienigheid, van nierstrasz; de dood van Augias, door immerzeel; het menschelijke leven, door w. van haren; de Stoomboot, door boxman; aan den Rijn, van borger; Jan van Schaffelaar en Herman de Ruiter, door tollens. Uit het laatste schrijven wij de vertaling van den aan ieder bekenden aanhef af:

Wo Maas und Waal zusammen strömt,

Und Gorkum taucht empor,

Da steht am linken Uferrand
Ein Schloss, von Alters her bekannt,

Beschützt durch Mau'r und Thor

Das ist die Feste Loevestein,

Von der so oft man sprach,

Ein starkes, gut verwahrtes Schloss,
Fest gegen donnerndes Geschoss,

Der Gattentreu zu schwach.

Over het doorgaans getrouwe en vloeijende der vertaling behoeven wij na het aanhalen dezer twee coupletten, en na hetgeen wij er bij de beoordeeling der twee vorige Deeltjes van gezegd hebben, niet veel te herhalen. Ook op de historische en biographische aanteekeningen hebben wij geene aanmerkingen. In de overigen is eene vrij goede bekendheid met Nederland en de Nederlanders niet te miskennen. Dat echter aan ‘manchen wackern Männern die Aufnahme in Clubs oder in andere geschlossene Gesellschaften’ geweigerd wordt, ‘bloss weil sie Katholisch waren,’ laten wij voor rekening van den Schrijver, die het mehrmals zegt gezien te hebben. (Bladz. 272.) Ook doet hij het (bladz. 273) voorkomen, alsof het artikel (133) der Grondwet van 1814, krachtens hetwelk de Vorst van Nederland de Hervormde Godsdienst moet belijden, niet bij die van 1815 is afgeschaft. Onjuist is de meening, dat de Lutherschen, die te Amsterdam drie kerken bezitten, welligt aan ééne genoeg zouden hebben, wanneer zij niet in twee partijen gescheiden waren. De 21000 Evangelisch- en 12000 Hersteld-Lutherschen zouden waarlijk aan één kerkgebouw, bij eenige prijsstelling op de openbare Godsdienst, niet genoeg hebben. Wanneer

[p. 380]

de Schrijver, mede in dergelijke aanteekening, spreekt van de gezetheid der Hollanders op eene onvervalschte bewaring van het ambtsgewaad bij hunne Predikanten, is dit ten deele nog slechts waar, en althans: ‘Kaum dass man jungeren Pfarrern das eigene Haar nachsieht,’ eene groote onwaarheid; maar wanneer hij zich beklaagt over de nalatigheid in het verschaffen van godsdienstig onderwijs en opleiding, op de schepen, aan den in ieder zedelijk opzigt zoo verwaarloosden matrozenstand, dan heeft hij, helaas! volkomen gelijk. Met al onze zedelijke Maatschappijen en godsdienstige Genootschappen zijn wij in dit opzigt nog bitter ten achter. De schandalen in de avondkerken onzer groote steden, waarvan bladz. 277 een zoo zwart tafereel wordt opgehangen, hopen - en gelooven - wij, dat geheel bezijden de waarheid zijn. Niet naauwkeurig is den Schrijver het ontstaan, de oorzaken, het toenemen van, en de houding der Regering omtrent de Afscheiding in de Hervormde kerk berigt; zie bladz. 284. En wat hij vertrouwt van spoedige terugkeering van de Afgescheidenen tot de kerk en van het verdwijnen van den geest van Separatisme, daarvan gelooven wij niets. Het uitdrukken van eene zoodanige verwachting bewijst, dunkt ons, dat men minder met de zaak bekend is. Het is niet onaardig, den vreemdeling eens over het reizen in Holland te hooren; maar onjuist is het, dat jeder Briefpoststation eine Posthaltery beigefügt is. Kluchtig is somtijds het oordeel over zaken, den vreemdeling onbekend. Bij de aanteekening b.v., in welke onze landgenooten een niet smalend, maar loftuitend woord over onze zindelijkheid ontvangen, heet het, dat de Schrijver een paar kwispedoren voor bloemvazen aanzag! Doch dergelijke vergissingen zijn zeldzaam en vergeeflijk. Over het geheel is de Vertaler met ons vaderland en onzen landaard zeer ingenomen, en geeft zijnen landgenooten van vele zaken een naauwkeurig berigt. Dat men hier en daar onder aan de bladzijden een lijstje van drukfouten aantreft, is niet zeer gevallig.