Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1842

De vier Berlijner komieken.

Beckmann, gern, rüthling en schneider, de mogendheden van het viervoudig verbond der Berlijnsche komiek, hadden vóór eenigen tijd partij gemaakt, om, na afloop der voorstelling, te zamen naar Treptow te rijden en het vuurwerk, dat aldaar afgestoken moest worden, bij te wonen. De droschken, die anders, te weten wanneer men ze niet noodig heeft, hoopsgewijs de stadspleinen vullen, waren ditmaal alle onzigtbaar; derhalve moest men zich getroosten, tot naar de Jakobsstraat te gaan, en er in eenen van de daar afrijdende groote omnibussen plaats te nemen. Het boertigste quartet van geheel Berlijn zat reeds eene geruime wijl in den wagen, toen de phlegmatieke voerman hen verzocht, nog slechts een kwartiertje te willen wachten, alzoo hij met minder dan twaalf personen niet afrijden kon. Onze comici, het wachten moede, besloten terstond, om zelven het nog ontbrekende getal passagiers aan te vullen; een plan, hetwelk door de reeds heerschende duisternis begunstigd werd. De snelvoetige schneider was de eerste, die onbemerkt uit den wagen sloop en, van eenen anderen kant naderende, als een klein, gebogcheld mannetje den voerman met de vraag aansprak: ‘Is er nog plaats?’ - ‘Plaats? Dat zou ik meenen. Naar binnen maar!’ Terwijl schneider zich in den wagen hijschte, was beckmann er reeds uitgeglipt, en verscheen nu met al het voorkomen van een echt Berlijnsch burger en met de bescheidene vraag: ‘Of hij nog mederijden kon.’ - ‘Treed maar binnen, Mijnheer,’ was het antwoord; ‘kijkt, Heeren, nou zijn er toch al zes; er mankeren dus nog maar zes fotsige persoontjes.’ Gern en rüthling daagden nu gelijktijdig op, de een lang en mager als een boonenstaak, de ander als een heertje van

[p. 808]

den goeden toon, en werden met niet weinig blijdschap opgenomen. Het op- en afstijgen duurde voort, en toen nu ook nog schneider en beckmann, als twee eenigzins beschonkenen, op nieuw verschenen waren, berekende de koetsier reeds, al meesmuilende, het voordeel, hetwelk zijn boven verwachting gevuld rijtuig hem opbrengen zou. Reeds had hij de teugels in handen om af te rijden, toen gern, in den waan dat er nog een twaalfde persoon ontbrak, weder uitsteeg, om nog een experiment te maken. Men verbeelde zich echter zijnen schrik, toen de koetsier, met de aanmerking: ‘Neen, neen; ik sta bij de policie al in geen goed blaadje; meer dan twaalf passagiers mag ik niet innemen,’ de zweep over de paarden legde en voortreed. Eenen zoo beminnelijken heer collega kon het lustige gezelschap onmogelijk achterlaten. Men smeekte dus den paardenmenner, onder voorstelling, dat de heer toch brood mager was, en dat hij in den wel is waar vollen wagen weinig plaats zou wegnemen, zoo lang, dat deze bewilligde en de paarden aanhield. Te Treptow aangekomen, kan men denken, hoe de ridder van de zweep te kijken stond, toen, in plaats van dertien, slechts vier personen uit zijnen wagen stegen. - ‘Wel nou slaat er de die en die in! Ben ik dan behekst? Van dertien kan er wel één verdwijnen, maar toch geen negen!’ Evenwel, onze phaëton kreeg zijne volle vracht; maar hoe het met de tooverhistorie eigenlijk toegegaan was, weet hij tot op den huidigen dag niet.