Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1842

Een merkwaardig grafteeken.

Op het koor der Parochiekerk van het Zwitsersche dorp Hindelbanck, op twee uren afstands van Bern gelegen, vindt men een merkwaardig grafteeken, ten jare 1751 aldaar opgerigt ter nagedachtenis van de echtgenoote des toenmaligen Predikants, eene der schoonste vrouwen van Zwitserland, in achtentwintigjarigen leeftijd in het kraambed van haar eerste kind met hetzelve overleden. De beeldhouwer nahl, die zich destijds aldaar ophield, door den troosteloozen toestand des Leeraars getroffen, vatte het voornemen op, zijne kunstdienstbaar te maken aan zijne zucht om zijnen vriend eenige verzachting in zijn leed toe te brengen, en volvoerde dit op eene wijze, die de algemeene bewondering moet opwekken.

Het stoutste vernuft en de sterkste vindingskracht schenen uitgeput in het zamenstellen dezer gedenkteekens van menschelijke broosheid, wier talrijke verscheidenheid, naar het scheen, niets nieuws meer kon doen verwachten; maar nahl verwijderde zich van het gewone en als 't ware platgetreden pad: de gade zijns vriends was des avonds vóór Paschen gestorven, en deze bijzonderheid wekte een denkbeeld in hem op, welks verwezenlijking eene treffende toespeling bevat op de zekerheid onzer opstanding, en even nieuw en oorspronkelijk, als treffend en verheven is.

[p. 105]

Het gedenkteeken is uit een enkel stuk zoogenaamden zandsteen vervaardigd. De groeve schijnt zich eensklaps te openen, als in den grooten dag der opstanding, wanneer de graven hunne dooden zullen wedergeven. De zerk, die het graf bedekt, breekt in stukken en heft zich eenigzins op, terwijl de jonge en bevallige vrouw met haar kind oprijst en zigtbaar wordt. Zij schijnt juist uit den slaap des doods te ontwaken, en het zalige gevoel der onsterfelijkheid maalt zich in al hare trekken. Met den linkerarm schijnt zij den steen te willen wegdringen, die haar belet zich geheel op te heffen, terwijl zij met den anderen haar kind aan den boezem drukt, dat, even verheugd als zijne moeder, met zijn kleine handjes pogingen aanwendt om dit somber verblijf te ontworstelen. De scheur, welke den steen in drie stukken deelt, is zoo natuurlijk nagebootst, dat de toeschouwer ieder oogenblik verwacht het graf zich geheel te zullen zien openen.

Dit gedenkteeken, dat zich een weinig lager dan de vloer der kerk bevindt, en met een paar houten deuren gedekt wordt, is, behalve met de wapens der echtelingen en de gewone zinnebeelden van dood en eeuwigheid, met het volgend opschrift in de Hoogduitsche taal voorzien, waarvan de versregels door von haller vervaardigd zijn:

Heer! zie hier mij en het kind, dat Gij mij gegeven hebt.

Hoor 't schallen der bazuin! haar klank doordringt dit graf.
Waak, zoon der smart! waak op en leg uw windsels af!
Uw Heiland roept u; Hij, wien dood en tijd vereeren,
Zal 't leed, dat ons weêrvoer, in eindloos heil verkeeren.

In deze blijde hope

is hier het stoffelijk overschot nedergelegd

van

maria magdalena langhals,

geb. waeber,

geboren den 8 Aug. 1723 en overleden des avonds vóór

Paschen 1751,

diep betreurd door haren Echtgenoot

george langhals,

Predikant te Hindelbanck.

Rotterdam.
J.W.M.