Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1841

Oordeel van een' der hindoes, in Engeland verblijf houdende.

Twee Hindoes, die zich een paar jaren in Engeland opgehouden hadden, hebben hunne aanmerkingen over hun verblijf aldaar in druk uitgegeven. In dit geschrift vinden wij, onder anderen, ook eene schildering van het bezoek, hetwelk zij in de Opera aflegden. ‘Op het tooneel,’ zeggen zij, ‘zagen wij eene menigte meisjes, die allen eveneens gekleed en zeer mooi waren; zij dansten, maakten allerlei moeijelijke ligchaamswendingen, stonden op één been, draaiden er op als een tol in het rond, en staken het andere been waterpas van zich uit in de hoogte. Het was de laatste avond, waarop taglioni, eene hooggeroemde Italiaansche danseres, in Engeland zou dansen, en een Engelsche vriend, die ons menigmaal verzelde, vroeg, hoe haar dansen ons beviel. Wat hem betrof, hij was er geheel in verrukking over; maar ons liet het gezigt zeer koel, en wij verwonderden ons magtig, toen wij hoorden, dat zij elken avond, waarop zij het

[p. 776]

tooneel betrad, honderdvijftig guinjes ontving. Denk nu eens, honderdvijftig guinjes geeft men in Engeland aan een meisje, omdat het, even als eene gans, langen tijd op één been staat, vervolgens het andere regtuit steekt, in dien stand verscheidene malen ronddraait, zoo diep neigt, dat zij bijna op haar achterste zit, en nu eens naar de regter, dan naar de linker zijde van het tooneel springt. En voor dit uurtje draaijen en springen kreeg zij zoo veel, als zes wevers in Spitalfields (waar de fraaije zijdewerken vervaardigd worden) in een jaar tijds verdienen kunnen, wanneer zij elken dag veertien uren arbeiden!’

Ook de grafzerken en steenen op de kerkhoven verwonderden deze Hindoes niet weinig, en zij verzamelden verscheidene opschriften derzelve, waarvan zij er eenige mededeelen. ‘Op de grafsteenen,’ zeggen zij, ‘vindt men dikwijls allerzonderlingste dingen; somwijlen doen zij den levende den doode beklagen, somwijlen als 't ware den doode uit zijn graf de levenden aanspreken. Te Chatham lazen wij op zulk eenen steen, dat een man twee vrouwen begraven had; nadat de naam en de ouderdom der eerste opgegeven zijn, wordt vervolgens gezegd: ‘De Heer heeft ze gegeven, de Heer heeft ze genomen, de naam des Heeren zij geloofd!’ Weinige jaren daarna was ook 's mans tweede vrouw gestorven, en na haren naam en ouderdom volgt de spreuk: ‘Ik riep tot den Heere, en Hij verhoorde mij en verloste mij van alle kwaad.’