waaruit het bestond, bij zich in een wijnhuis te gast noodde. Een gedurig veranderen van woning was de eerste voorzorg, welke barnes gebruikte, om aan de met arrestbevelen tegen hem voorziene geregtsdienaren te ontsnappen; maar nu had hij nog de dagelijksche angstwegen van zijn huis naar de repetitiën en naar de voorstellingen te wandelen, op welke overtogten zijne vervolgers op hem moesten passen, vermits hij gedurende de vervulling zijner ambtsverrigtingen onaantastbaar was. Hier nu wist hij steeds, door de schranderst uitgedachte verkleedingen, de oogen dergenen, die hem naspoorden, te ontduiken. Zijne bekwaamheid in het veranderen zijner stem ging zoo ver, dat zijne eigene moeder hem niet herkend zou hebben. Nu droeg hij eens de uniform van eenen officier, dan weder die van eenen soldaat. Op eenen anderen tijd koos hij de dragt van eenen nachtwachter met zijne piek en lantaren, of vloog, als snelvoetige barbier, digt voorbij zijne schuldeischers, den schouwburg binnen. Somwijlen echter waren alle ingangen van denzelven zoo zeer bezet, dat er aan geen doorsluipen te denken scheen, en de Directeur, in die overtuiging, reeds aanstalte maakte, om de rol van den vervolgde aan eenen anderen Acteur op te dragen. Daar trad dan een Neger in liverei, of eene oude matrone, of eene jonge, elegant gekleede en gesluijerde dame, door eenen heer aan den arm geleid, voor hem - en alle drie waren barnes. De ergste plaag voor hem waren de repetitiën op klaar lichten dag. Alsdan moest de groote tooneelkunstenaar niet zelden het costuum en voorkomen van eenen Londenschen brandspuit-beambte aannemen; met de wijde trijpte broek en het korte roode wambuis aan het lijf, de groote blikken plaat op de borst, en des noods ook eenen op het aangezigt geplakten valschen neus, misleidde hij echter ook alsdan de onbarmhartige bende zijner vervolgers.
Auteursrechtvrij