Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1840

[p. 567]

Buitengewoon krachtbetoon van eenen Indischen hond.

(Medegedeeld door c. vreede, Tabakscontractant, gevestigd in het Distr. Djenoe, Afd. Toeban, Residentie Rembang.)

Distr. Djenoe, Afd. Toeban, Res. Rembang, den 7 December 1839.

Heden op den middag had alhier een zeer bijzonder gevecht plaats tusschen een' tamelijk grooten gevlekten tijger en gewonen basterd-Cangroe-hond, dat gewis de aandacht van alle liefhebbers der jagt, maar ook der natuuronderzoekers verdient, als een bewijs van uitstekenden moed, kracht en beleid eens honds.

De Demang van dit district, met eenigen zijner vrienden, op de zwijnenjagt in een naburig bosch gegaan zijnde, en aldaar op verschillende boomen post gevat hebbende, werd het zich daaromstreeks bevindende wild, door een groot aantal menschen en honden, gedreven naar de plaats, waar het gezelschap zich geposteerd had. Na eenig verwijl bemerkt de Demang een' tijger, slechts door éénen hond gedreven, terwijl alle de overigen de vlugt hadden genomen; hij herkent weldra het geluid van zijnen hond, en ziet den tijger, na zeer lang door den hond vervolgd te zijn, zijne toevlugt nemen in eenen niet verre van hem verwijderd staanden boom, terwijl de hond zich onder denzelven plaatst, en niet ophoudt aan te slaan. Daar nu de tijger niet verder dan op een tamelijk schot van onzen jager verwijderd was, besluit deze, hem, zoo mogelijk, uit den boom te schieten, en lost zijne beide schoten achtervolgens op hem, doch zonder hem te treffen. De tijger, zich waarschijnlijk nu in den boom niet meer veilig wanende, dreigt uit denzelven te springen, maar wordt op hetzelfde oogenblik met zoo veel woede door zijnen vijand, die den voet van den boom niet verlaten had, ontvangen, dat hij zijn voornemen laat varen, en hooger in den boom klimt. Intusschen had onze jager den tijd gehad, zijn geweer op nieuw te laden; maar, het zij dan door drift, het zij door eenige andere oorzaak, zijn derde schot miste wederom, en eerst bij zijn vierde raakte hij den tak, waarop zich de tijger bevond, die, denkelijk verschrikt door deze ongewone schudding, zijne kans waagt, en uit den boom

[p. 568]

springt, maar ook onmiddellijk door den steeds wachthoudenden hond, en wel bij zijnen eersten raam, in den strot gegrepen en achterover op den grond gesmeten wordt, zonder ook maar een oogenblik gelegenheid tot ademhalen te krijgen, ja zelfs niet, in weerwil hij tot drie keeren toe opgesprongen, maar ook even zoo dikwijls door den hond ter nedergesmeten en steeds onbewegelijk in den strot is vastgehouden. In dien toestand hield hem de hond nog geruimen tijd vast, tot dat hij, door volstrekt belemmerde ademhaling, eindelijk gesmoord was, en wel in het volle bezit van alle zijne natuurlijke wapens, zonder eenige wonde te hebben bekomen, of een' enkelen droppel bloeds te hebben verloren, door éénen hond. Zijne huid is dan ook volkomen ongeschonden bevonden, tot zelfs ter plaatse, waar de hond hem gesmoord heeft. De hond daarentegen is door de klaauwen van den tijger verschrikkelijk gehavend, bijzonder op den kop; zoodat hij de zege niet goedkoop behaald heeft. In plaats van eene ridderorde, die tot nog toe geenen hond ten deel viel, is de eigenaar van dezen dapperen hond voornemens, hem een' fraaijen koperen halsband, met vermelding van zijnen moed, te vereeren.

Onze held schijnt zich overigens aan zijne bekomene wonden niet veel te bekreunen, daar hij reeds op den 12 daaraanvolgende, den aanslag van andere honden hoorende, door zijnen ketting is gesprongen, en, weinige oogenblikken daarna, een zwijn de kracht en vasthoudendheid zijner tanden zoodanig heeft doen gevoelen, dat ook dit dier, even als de tijger, daardoor zijn leven verloren heeft.