Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1839

De droom van een ter dood veroordeelden.

De morgennevelen rustten nog op de toppen van den berg, aan wiens voet het Amerikaansche stadje Redeliff ligt; maar de wegen, die derwaarts leiden, waren reeds met de bevolking van den ganschen omtrek vervuld. Te Aylesbury waren alle winkels gesloten; de hamer van den grofsmid rustte op het aanbeeld; geen rijtuig was op de straten te vinden, ja zelfs de deur der herberg was digt, en de sleutel volgde den bezitter naar eerstgenoemde plaats; kortom, alles duidde aan, dat eene buitengewone gebeurtenis aldaar moest plaats grijpen.

Hoe meer men het stadje Redeliff naderde, des de grooter werd het gewoel van menschen. Mannen, vrouwen, kinderen en paarden, alles wemelde daar bont door elkander. Het stadje was reeds meer dan vol, vóór nog de stralen der zon het dal, waarin het lag, verlichten konden. In de herberg heerschte eene ongemeene drukte; in de straten begroetten alle bekenden elkander; de paarden trappeiden; de honden blaften; de vrouwen praatten; maar de aanblik dezer woelige menigte liet niet gissen, tot welk einde zij derwaarts was zamengevloeid.

Binnen de muren der oude, aan den voet des bergs gele-

[p. 102]

gene, steenen gevangenis had dien morgen een tooneel van geheel anderen aard plaats gehad. Daar lag, in een vochtig, bedompt, slechts door eene kleine opening spaarzaam verlicht kerkerhol, met ketens beladen, een ongelukkige, wiens einde nabij scheen te zijn. Eenige uren vroeger was zijne getrouwe gade, met zijn dochtertje, van verre gekomen, om hem aan den rand des grafs nog eenmaal in de armen te sluiten. De korte zamenkomst was ten einde. De ongelukkigen hadden zich wederzijds aan de hoede van hunnen Hemelschen Vader aanbevolen, en waren toen gescheiden: de man, om zijn lot op het schavot moedig tegen te gaan; de vrouw, naar het scheen, om de lange terugreis weder aan te nemen. Uitgeput en afgemat zonk de veroordeelde in een diepen slaap.

De naam van dezen man was creel, en Virginië zijn Vaderland. Hij was, terwijl hij naar zijne woonplaats terugkeerde, gevangen genomen en vervolgens ter dood veroordeeld, wegens een' moord, dien hij aan een' reiziger gepleegd zou hebben, die eene niet onbeduidende som gelds bij zich had, met hem een eind wegs had gegaan, en in de herberg, waar zij overnachtten, vermoord was gevonden.

Creel had zijne onschuld onafgebroken betuigd; de omstandigheden getuigden echter tegen hem, en hij werd derhalve, hoewel men het geld niet bij hem gevonden had, tot den strop verwezen. De dag tot zijne ter doodbrenging was nu verschenen, het schavot reeds opgerigt, de nieuwsgierige menigte van heinde en ver toegestroomd, en van alle kanten weêrgalmde de kreet: ‘Weg, weg met den moordenaar!’

Eindelijk naderde het uur van elven. De Geregtsdienaars traden den kerker des veroordeelden binnen, schudden hem wakker, kondigden hem aan, dat alles gereed was, en bevalen hem, hen te volgen. - ‘Ha! de droom! de droom!’ riep hij plotseling, op zonderlingen toon, uit. - ‘Welke droom?’ vroeg de Sheriff, door het zeldzame gedrag des veroordeelden opmerkzaam gemaakt.

‘Ik droomde, - ja, zoo was het! - dat, terwijl gij, Mijnheer de Sheriff, mij op het schavot mijn doodvonnis voorlaast, plotseling een man door de menigte heendrong, met een' witten hoed op het hoofd, in een' grijzen jas gewikkeld, met zware bakkebaarden. Een vogel vloog over zijn hoofd heen, en schreeuwde: ‘Dat is lewis, de moordenaar van den reiziger!’

De Sheriff en zijne ambtgenooten ontstelden, beraadslaagden

[p. 103]

met elkander, en kwamen, daar droomen in die streken veel golden, overeen, zorgvuldig naar den man met den witten hoed en den grijzen mantel rond te zien. De kerkerdeur werd geopend, en de ongelukkige betrad, met het gebedenboek in de hand, het schavot. Naauwelijks echter had hij het betreden, toen hij zijne blikken navorschend over de menigte weiden liet. De Sheriff las het vonnis voor; de angst des veroordeelden klom van oogenblik tot oogenblik; hij liet het hoofd in vertwijfeling op de borst zinken; toen hij het echter weder ophief, stond een man, juist zóó als hij hem uitgeduid had, slechts zes voeten van de ladder verwijderd. - ‘Dat is lewis, de moordenaar van den reiziger!’ riep de gevangene met vonkelende blikken.

Men maakte zich onverwijld van den vreemdeling meester. Deze poogde eerst te ontvlugten; maar, ziende dat zulks vruchteloos was, beleed hij den moord, gaf de omstandigheden daarvan op, en deed aanwijzing, waar zich het gestolen geld bevond, waarop hij aan het geregt werd overgeleverd. Creel werd terstond in vrijheid gesteld, en verwijderde zich, als waren zijne zinnen verbijsterd, met onbegrijpelijken spoed.

Drie dagen verliepen. Creel was verdwenen; maar nu werden eensklaps de Regters, door de nadere bekentenis van den persoon met den witten hoed en de zware bakkebaarden, in eene onbeschrijfelijke verbazing gebragt, want deze bleek nu niemand anders te zijn, dan - de vrouw des veroordeelden! Het plan ter redding was tusschen hen beiden in de gevangenis afgesproken, en op eene zoo wèl geslaagde wijze bewerkstelligd geworden. Of creel werkelijk den moord gepleegd hebbe, is nooit aan den dag gekomen. De vrouw werd, na kortstondige opsluiting, op vrije voeten gesteld, en nooit is van haar of haren man iets meer vernomen.