Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1838

Zuidhollandsche Volks-Almanak voor 1838. Te 's Gravenhage, bij de Erven Doorman en J.D. Steuerwald. f 1-:
Nieuwe Almanak voor Blijgeestigen. Te Amsterdam, bij Gebr. Diederichs. f :-60.

Wij hadden gedacht onze taak der aankondiging van Almanakken afgesponnen te hebben, maar nu komen er nog achterblijvers opdagen, die ook hunne beurt van introductie verlangen; aan welk verlangen wij dan ook bereidwillig voldoen, te meer daar het nieuwe ondernemingen geldt.

N^o. 1 geeft achter den gewonen dagwijzer de audientiedagen van Z.M. en die der Ministers op, dat niet ongepast is. Aan zoogenoemde Reiswijzers wordt echter, naar 't schijnt, niet meer gedacht, en wij missen ze toch ongaarne bij Volks- Almanakken, ondanks de verschooning, die de vader van al die Volksboekjes voor dat verzuim heeft ingebragt. In de Mengelingen wisselen verzen en proza elkander af; het laatste levert, als gepaste inleiding, eene schets van Zuidholland; geeft een levensberigt van philip van almonde, Lt. Adm. van Holland en Westvriesland, door 's Rijks Archivarius Mr. j.c. de jonge, met eene fraai gesteendrukte afbeelding van het praalgraf diens Zeehelds, door zijne dankbare neven opgerigt; eene korte beschrijving van het oude, eerwaardige gebouw op het Binnenhof in den Haag, mede door een plaatje opgeluisterd, bij welke beschrijving wij wel hadden gewenscht, dat aan den bekwamen ziesenis hulde ware bewezen voor den smaak, waarmede hij de herstelling van den ingang bewerkte; de lotgevallen van jan van arkel; eenige legenden van st. nikolaas, en eene geestige zamenspraak van erasmus over het bedrog in den paardenhandel; terwijl onder de verzen een stukje van tollens door een plaatje wordt opgeluisterd, en een fraai stukje van a. bogaers otto klant's heldendood krachtig bezingt. De overige dichtstukjes zijn ook niet verwer-

[p. 142]

pelijk. - Wij bevelen dit werkje alzoo met genoegen aan, en houden ons overtuigd, dat de Redactie in een volgend jaar, vroeger gerugsteund, zich niet zal behoeven te verschoonen wegens overhaasting, waarvan nu zelfs maar weinige sporen te vinden zijn.

N^o. 2 geeft, in een luimig voorberigt, bescheid van zijn vernieuwd bestaan. Wij mogen ons wel niet beklagen, dat er eene goede hand vol kaf onder het koorn gemengd is, daar de Redactie zegt, dat dit met voordacht geschiedde; maar wij zouden toch wel wenschen, dat enkele prozastukjes, waarvan wij de geestigheid niet kunnen vatten, waren teruggebleven; misschien is het onze schuld, en dan zal het kost voor andere monden zijn. De versjes van korter of langer adem, die op het proza volgen, bevielen ons meest allen zeer goed. Dat Referent onder zoo vele anecdoten een aantal kennissen van vroegeren tijd ontmoette, is denkelijk aan zijn gelukkig geheugen te wijten; er zijn er echter een aantal, die nieuw voor hem waren. De bladvulling op bl. 109 zou hij liever niet aangetroffen hebben, opdat aan profanéren geen voet gegeven worde; er is immers zoo veel anders, waarom men, zonder aanstoot te geven, lagchen kan? De Travestie van schiller's Lied van de Klok, op de koffij, vonden wij, ondanks onzen afkeer van Parodiën, een der geestigste stukjes van het bundeltje. Ten slotte schrijven wij de volgende aardigheid af, getiteld de stervende Gierigaard, die ons nieuw voorkwam:

‘Wat hoor ik!’ riep in 't laatste levensuur

Harpax, de Gierigaard, tot zijn vergaderde erven, -

‘Gij wilt mij balsemen, na 't sterven,

Met zalf en specerij, zoo kostbaar en zoo duur!

'k Onterf u al te zaâm, indien ge u durft verstouten,

Dat gij zoo dwaas mijn geld verspilt.

Neen, zoo gij na mijn' dood mijn lijk bewaren wilt,

Beveel ik u, het in te zouten!’