Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1836

Opmerckingh.

Eens reysde ick in een woutrijck lant
En sagh hoe of een felle brant
Een groote streeck geteystert had,
Soodat die was seer kael en plat.
Toen vroegh ick aen een ackerman:
- Segh, goede vrient! waer komt dit van?
Ey, segh my, immers soo gy 't weet,
Wat was toch de oyrsaeck van dit leet? -
Hy sprack en sagh met droeven blick
Nae 't schoutooneel van rou en schrick:
- Hier was voorheen een heerlijck wout,
Waer menigh schip van wert gebout
En menigh huys van wert gesticht;
De boomen waren swaer van wight
En hoogh en langh en kloeck van stam.
Maer siet, een schricklijck onweer quam;
De blixem sloegh met fel getier
Er in en sette 't al in vyer,
En dagen langh was 't gantsche lant
In eenen noyt gesienen brant,

[p. 247]

 

En hadde niet de Hemel self,

 

Door 't senden van fijn hoogh gewelf

 

Van eene sware regenvlaegh,

 

De vlam geslagen nae omlaegh

 

En eyndelijck geheel gedooft,

 

Nogh meer waer door het vyer gerooft,

 

En light dat men nogh desen dagh

 

De vlammen opwaert stijghen sagh. -

 

Hy sprack en sloegh nogh eens sijn blick

 

Op 't schoutooneel van rou en schrick.

 

 

 

Toen dacht en peysde ick over 't woort,

 

Dat ick soo even had gehoort,

 

En vont er eenen diepen sin

 

En vont er nutte leeringh in. -

 

Gelijck toch hier de blixemvlam

 

Het hoogh geboomt aensteecken quam

 

En ley het kloeck en langh gewas

 

In korten tijt in kool en asch,

 

Maer niet eerst sloegh in 't kreupelhout

 

Van 't overschoon en statigh wout, -

 

Soo gaet het dickwijls met den mensch:

 

Wanneer hy nae sijn lust en wensch

 

Tot hooghen staet geklommen is

 

En meynt, dat seker en gewis

 

Geen droevigh leet of ongeval

 

Hem nu meer nederstooten sal,

 

Dat hy vast op sijn toppunt sit

 

En heeft bereyckt sijn hooghste wit;

 

Wanneer hy in sijn dwasen trots

 

Sich waent als op den setel Godts, -

 

Dan siet men vaeck, dat slagh op slagh

 

Brenght sijne swackheyt aen den dagh;

 

Dan siet men het soo menighmael,

 

Dat al sijn glans en al sijn prael

 

Hem vreeslijck snel ontnomen wort

 

En hy geheellijck nederstort,

 

En valt al dieper nae omleegh

 

Nae mate dat hy hoogher steegh;

 

Terwijl de nederighe man,

 

Die niet meer wil als dat hy kan

[p. 248]

 

En dese dwase wercken laet,

 

Blijft op de plaetse daer hy staet.

 

 

 

Soo leert dan uyt dees sedeprent,

 

Dat gy van hooghmoet u ontwent,

 

Dat gy niet hoogher klimmen gaet

 

Als past voor uwen rangh en staet.

 

Want merckt het wel en let er op:

 

De blixem treft den torentop;

 

Hy slaet in 't hoogh en prachtigh huys,

 

Maer spaert de nederighe kluys;

 

Hy treft de hooghste boomen ras,

 

Maer hy verschoont het kleyn gewas.

Utr. 1835.
R.P.V.