Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1836(1836)– [tijdschrift] Vaderlandsche Letteroefeningen– Auteursrechtvrij Vorige Volgende Taback-roocken. Waer men komt en waer men gaet, Waer men sit en waer men staet, Siet men, hoe der mannen mont Roockt en smoockt ten allen stont, Siet men blauwe kringhen damp By den dagh en bij de lamp, By het werck en by de fles: Maer wie denckt er om de les, Die er seker en gewis In die saeck te vinden is? [pagina 50] [p. 50] Vrienden! hoort die nutte leer En vergeet se nimmermeer; Dan, hoe oock onnut in schijn, Sal u 't roocken leersaem zijn. Siet den jonghen die begint Tot taback te zijn gesint, Siet hoe het hem tegenstaet, Siet hoe of hy metterdaet Qualijck van het roocken wort, Maer er toch niet over mort, En niet light er toe besluyt Met de pijp te scheyden uyt, Maer gelijck een deftigh man Volhout tot hy roocken kan. Let er op, o swacke mensch! Die, als alles nae uw wensch Niet maer daetlijck vlotten wil, Sit terstont bedruckt en stil; Die laet sacken allen moet Als niet alles gaet soo goet, Als niet yeder soo sich hout Als gy het soo geerne wout. Let er op en leer er van, Dat het niet en past een man Om den eersten tegenspoet Te verliesen lust en moet. Leer van 't jonghsken dat volhart Vol te houden in de smart, Op te roeyen tegen stroom, Voort te seylen kloeck en vroom, 't Oogh te righten op het wit, Tot gy wat ge wenscht besit. Maer wanneer gy roocken siet, Vrienden! soo vergeet het niet, Dat gelijck de blauwe roock Is uw eyghen leven oock. Even als de damp verschijnt En dan snellijck weer verdwijnt, En geen spoor meer achterlaet En als in sich selv' vergaet, [pagina 51] [p. 51] En al stijgent nae omhoogh Sich onttreckt aen 't starent oogh, Even als die walm en smoock, Vrienden! is ons leven oock. Och! hoe spoedigh gaet het heen Onder lagchen en geween, Onder smert en onder vreught, Onder lief en ongeneught. Siet men op 't verleen terugh, Wat verdween het wondervlugh! En hoe dickwijls wil men 't weer, Maer het keert, eylaes! niet meer, Even weynigh als de kringh Van den roock die eens vergingh. En gelijck het brantbaer kruyt, Dat de pijp in sich besluyt, Gantsch niet blijft soo als het was, Maer verteert tot stof en asch, (Vrienden! hoort opmercksaem aen) Sal het u oock eenmael gaen. Hoe oock krachtigh en gesont, Eenmael wis genaeckt de stont, Dat de doot u roepen sal Uyt dit ondermaensche dal; Dat uw lijf, nu sterck en schoon, Wort den wormen tot een woon; Dat gy wederkeert tot de aert, Waer gy uyt genomen waert; Even als Tabagoos plant In de pijp tot stof verbrant. Denckt dan als gy siet den roock: Soo vergaet mijn leven oock. Denckt dan als gy siet den asch: Soo verteert mijn leven ras; Soo wort eenmael oock mijn lijf Stof en asch in 't lest verblijf. Dan, hoe oock onnut in schijn, Sal u 't roocken leersaem zijn. Utr. 1835. r.p.v. Vorige Volgende
Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij