|
| |
| |
| |
Invallende gedachten by aenhoudenden regen.
Eens sat ick in mijn huys alleen,
En keeck door 't raem naer buyten heen,
En sagh hoe in een oogenblick
De regen alles maeckte als slick,
En sonder poos, met vlaegh by vlaegh,
Al klettrent stortte naer omlaegh.
En dan weer keeck ick in mijn boeck,
Maer had geen lust tot ondersoeck;
't Weer was gevaren in mijn hooft,
En had 'er alle geest gedooft.
Ick sat te kijcken dan een poos
Door 't vensterraem, gedachteloos.
Wat de oore hoort, wat de ooge siet,
't Is regen, regen, anders niet!
Maer 'k sprack in 't eynde dus my aen:
Mijn siel, laet u soo niet verslaen;
Waeck op en peys of in dat nat
Niet schuylt een rijcke leeringhschat.
Ey, denck daerover nae, mijn geest!
't Is even goet, als dat gy leest.
Toen keeck ick weder door het glas,
En sagh hoe alles doncker was,
En hoe de wolcken 't sonnelicht,
Eylaes! onttrocken aen 't gesicht;
Maer hoe men duydelijck toch sagh,
Het was geen nacht, maer overdagh.
Toen dacht ick, onse levensloop
Is even soo noyt sonder hoop,
Als noyt een dagh heel doncker is,
Alschoon hy 't heldre sonlicht mis.
Geen tegenspoet, soo bangh en naer,
Of daer is uytkomst in 't gevaer;
Geen wegh, soo glibbrigh en soo glat,
Of daer zijn gidsen op het pat;
Geen noot, soo hoogh, geen smert, soo groot,
Of daer is uytkomst van den doot.
| |
| |
Toen keeck ick weder door de ruyt,
Maer alles sagh nogh eender uyt,
En wat men hoort, en wat men siet,
Is regen, regen, anders niet!
De wandelpaden waren leegh;
Een enckle maer, in straet en steegh,
Liep door de regenvlagen voort,
Maer had voor wie hem vroegh geen woort;
Want wie 'er liep, die liep niet luy,
Want staegh al erger wert de buy.
Toen dacht ick, och, soo menigh man,
Soo langh hy nogh betalen kan,
Soo langh de son van 't aertsche goet
Nogh hare stralen blincken doet,
Soo langh hy geeft een keurigh mael,
Heeft vele menschen in sijn sael;
Maer nauwlijcks armer wort de disch,
Maer nauwlijcks geeft hy vleysch noch visch,
Maer nauwlijcks swijght het feestgeruys,
Of velen blijven stil in huys;
En nu en dan een enckle maer
Vertoont sich in het openbaer,
En blijft by water en by wijn,
By regen en by sonneschijn,
By storm en stilte, nacht en dagh,
Gelijck als hy te voren plagh.
Toen sagh ick een die langhsaem liep;
Ick schoof het venster op en riep:
Hey, vrient, waerom loop jy soo luy? -
- Wel, ginter is 't dezelfde buy. -
Al lagchent sloot ick 't raem weer dicht,
Maer dacht, welsaligh die sijn plicht
Met soo een ijservast besluyt
En stalen wil kan voeren uyt,
Dat geene vreughde of smert den man
In 't minst aen 't wancklen brenghen kan!
Welsaligh die met vasten tret
Op 't levenspat sijn voeten set!
Hy is voor vallen best bewaert,
Die wandelt langhsaem en bedaert.
Wie voort wil maecken al te snel,
Loopt dickmaels naer een waterbel.
| |
| |
Wie al te driftigh voorwaert treet,
Het bloemenplucken licht vergeet;
En, wie die nutte saeck vergat,
Hy kan niet rughwaert op sijn pat.
Nogh dacht ick om den tragen gast,
Die langhsaem door den regen plast,
Toen eensklaps 't vrolijck sonnelicht
My weer verhelderde 't gesicht.
Ick gingh terstont naer buyten toe,
En noyt was 't my soo wel te moe.
Soo quam nae regen sonneschijn,
Soo komt 'er vreught nae angst en pijn.
Des, vrienden! klagen meught gy wel
By bitter lijfs- en sielsgequel;
Want och! het menschelijcke hert
Is niet gevoelloos voor de smert:
Maer toch, ick bid het u, bedenckt,
Dat licht de morgen uytkomst schenckt;
Want even seker als de son
Met glans te schijnen weer begon,
Soo seker sal van lijdenspijn
Verblijden eens 't gevolghe zijn.
|
|
Auteursrechtvrij