Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1833

Luimige Verhalen van A.F.E. Langbein en anderen. Naar het Hoogduitsch. Te Amsterdam, bij H. Frijlink. In gr. 8vo. 223 Bl. f 2-40.

Eene vledermuis berooft den armen Kapitein alwing van zijn schoon hoofdhaar, en noodzaakt hem, zijnen beroofden schedel met eene pruik te bedekken. Maar dit was bij ongeluk; want het goede beest doet alles, wat het kan, om den verbolgen held weder te bevredigen, en de aangebragte schade weder te vergoeden. De vledermuis bezorgt aan zijne dochter eenen rijken man, steekt eene obligatie in den brand ten laste van den met schulden bezwaarden Kapitein, wijst hem eenen verborgen schat aan van twintigduizend daalders, en, als het non plus ultra van alle weldaden, werpt des Kapiteins vrouw van den trap, zoodat er de dood op volgt, en verlost den goeden man zoo van eene furie in eene leelijke vrouwelijke gedaante. - ‘Ziedaar eenen tegenhanger van Glazenmuiltje, of van eenig ander verhaal uit den tijd der Toovergodinnen!’ roept welligt de Lezer uit. - In het geheel niet. Het gaat alles geheel natuurlijk, zonder hekserij.

De Justitie-ambtman blank kon maar geene Griffiers naar zijnen zin verkrijgen. De eene Griffier zag alle menschen voor duivels aan, en zou alles hebben laten ophangen en radbraken. Zijn opvolger, de Griffier storm, integendeel, zag, niettegenstaande zijnen schrikverwekkenden naam, alle menschen voor Engelen, namelijk goede Engelen, aan. Deze zijne theorie, die in geruste tijden, waarin men voor geene brigands te vreezen heeft, er nog al door kon, paste hij ongelukkig ook toe op de jonge en schoone vrouw van zijnen patroon; ook deze noemde hij een Engel. Een vrouwehart is niet van steen, en het is niet te verwonderen, dat het vrouwtje zich van tijd tot tijd door den lofredenaar eenen kus liet ontstelen. Principiis obsta, dacht de Ambtman, toen hij, ofschoon men het nooit deed, wanneer hij er bij was, er de lucht van kreeg. En wat doet de oude vos? Man en vrouw

[p. 367]

zitten des avonds met den Griffier vriendschappelijk bij elkander. De Ambtman snuit, bij ongeluk, de kaars uit, strijkt, als ware het in scherts, den snoeper zijne met zwartsel besmeerde hand over den mond, verwijdert zich om licht te halen, en vindt, bij zijne terugkomst in de kamer, aan zijne vrouw het sprookje van hare petemoei bewaarheid, dat de kus van eenen manspersoon eenen baard veroorzaakt. - Ziedaar De kus als corpus delicti.

Met eenen kolossalen marmeren voet drukt de Heer van eggersheim op den kleiachtigen bodem van zijn landgoed eenige voetstappen, en weet, zonder den oorsprong te openbaren, deze voetstappen door een paar pedanten te doen opmerken. Weinige dagen daarna las de wereld, met verbazing, de volgende aankondiging in de nieuwspapieren: ‘Lang heeft de strijd geduurd, of er in ons Vaderland reuzen geleefd, ja of dezelve wel immer bestaan hebben. Het is beslist. In het elzenboschje van Meijendal zijn de voetstappen van onze reusachtige voorouderen te aanschouwen, en ieder kan zich aldaar met eigene oogen van de zaak overtuigen. Niets is hierbij meer te bejammeren, dan dat de onsterfelijke auteurs, die het bestaan der reuzen met ijver en scherpzinnigheid verdedigd hebben, niet uit hunne graven kunnen verrijzen, om het zweet hunner nachten beloond te zien. Komt en ziet!’ - Men kwam ook en zag. Van alle zijden stroomden nieuwsgierigen bijeen, en bezagen het wonder. Toen echter, na een kort tijdsverloop, een welberedeneerd programma: de Meiendalii quorum exstant vestigia gigantibus, uit de pen van Rector de ogratias zoutbreker gevloeid, in het licht kwam, duurde het gewoel en gewemel eindeloos in het stadje. De herbergiers konden geene gebradene schapenbouten genoeg opdisschen, enz. Doch, terwijl het reuzenschrift van de ogratias door de naastbijgelegene Akademie met geruchtmakenden bijval bekroond was, stemden anderen daartegen. De strijd was levendig: geleerde zwaarden sisten door de lucht; dissertatiën en traktaten dwarrelden als sneeuwvlokken door elkander; Akademiën sloegen elkander wederkeerig in den ban; Universiteiten verwenschten elkander in de sierlijkste bewoordingen. - De strijd had het hoogste punt van woede bereikt, toen de Heer van eggersheim met zijne beide marmeren voeten tusschenbeiden trad, enz.

De zwarte Kamer op het kasteel Silberstein staat in eenen

[p. 368]

kwaden naam, wegens spokerij. De Stadsphysicus beerman en de Advocaat tippel halen daar beiden eenen duchtigen schrik. Ten laatste echter blijkt de gewaande spokerij niets anders te zijn geweest, dan een gestoord nachtelijk tête-à-tête tusschen den jager en de kamenier.

De vondeling kadib betreurt het gemis van bloedverwanten. In gunst geraakt bij den Kalif haroun arraschyd (!), ondervindt hij, dat ieder zijn bloedverwant wil zijn. Hij neemt de gelegenheid waar, wordt rijk, en huwt zijne hem vroeger geweigerde geliefde.

De oude bankroetier en woekeraar horpicius sterft aan eene beroerte. Men brengt het lijk in het achterhuis, waar ook een geslagt varken nedergelegd was. Arme lieden willen het varken stelen, maar nemen, door de duisternis, bij vergissing, het lijk van horpicius mede. Nadat zij hunne dwaling bemerken, ontdoen zij zich van het lijk, dat, na verschillende verplaatsingen, aan de galg wordt gehangen. - Ziedaar De straf na den dood.

Eindelijk vindt men hier eene logenstraffing van het spreekwoord, hetwelk zegt, dat het geld stom is. Een gulden beschrijft zijne lotgevallen, die inderdaad zonderling zijn.

Uit dit verslag van den inhoud kan onze Lezer reeds eenigermate zelf beoordeelen, wat hij hier vinden zal. Leest men tot uitspanning, wel nu, daartoe is het boek geschikt, zal nog wel eens doen lagchen, en iets ergerlijks hebben wij er niet in gevonden. Het ga dan door, met de overige menigte van deze soort!