Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1829

De vrouw in loterij.

In eenen tijd, waarin de speelwoede zoo algemeen is doorgedrongen, dat alle standen zich met geestdrift aan de kans van het geval prijs geven, en dat men niet alleen geld en goederen en bezittingen van allerlei aard, maar somtijds zelfs het lot van Koningrijken ziet verspelen, kan het niet missen, of eene zeldzame soort van loterij, in Brunswijk getrokken, moet met belangstelling vernomen worden.

Eene Advertentie, waarbij eene jonge Dame haar besluit aankondigde, om zichzelve te verloten, trok elks opmerkzaamheid. Zij zeide daarin, dat zij 32 jaren telde, eene beschaafde opvoeding had genoten, van onbesproken zeden was, en ruim f 30,000 (Nederl.) bezat. Een daarbij gevoegd prentje deed in haar een geestig gelaat en eene fraaije leest vermoeden. Zij berigtte voorts, zich onder den naam van Mejufvrouw fortuna verbergende, dat, sinds ettelijke jaren, onderscheidene personen hare hand gevraagd hadden; dat haar vader die allen had afgewezen; dat zulks haar niet ter harte was gegaan, naardien dezelve meer haren bruidschat dan wel hare persoon schenen te beoogen, één' enkelen uitgezonderd; dat, ook deze laatste vervolgens gehuwd zijnde, zij besloot, ongehuwd te blijven, tot tijd en wijle zij zelve meesteresse van hare hand zoude geworden zijn; dat, die tijd thans gekomen zijnde, zij de bezorgdheid niet konde overwinnen, eenmaal nog het slagtoffer eener baatzuchtige min te zullen zijn; dat zij daarom te rade was geworden, het geluk haars levens aan het lot toe te vertrouwen, welks beleid in de hand der Voorzienigheid berustte; dat diensvolgens degeen, wien zij, bij de aanstaande trekking, als prijs zou ten deel vallen, door haar zou worden beschouwd als den echtgenoot, haar door den Hemel beschoren; dat zij, door hare zorgen en hare teederheid, hem zou pogen te bewijzen, dat ook hij het groote lot des echtgeluks had getrokken; en dat zij voor zichzelve achtte, op dat geluk, langs dezen weg, meerdere kans te hebben, dan zoo vele arme meisjes, over wier hand dagelijks beschikt werd door ouders, die daarbij meestal niet het heil hunner kinderen, maar dusgenaamde familiebelangen, enz. beoogden.

De prijs van elk loterijbriefje was f 1-40. Het zeldzame der aankondiging, het grappige van het geval, de nieuwsgierigheid, de geringe prijs, alles wekte hier den speellust op. Vele jonge Heeren namen tot twintig en meer biljetten; een

[p. 523]

aantal gehuwde mannen zelfs namen briefjes, ofschoon Regtsgeleerden, in de gezelschappen, verklaarden, dat, zoo de fortuin hun de schoone in handen speelde, zulks aanleiding konde geven tot een kostbaar regtsgeding. Intusschen ging het debiet der biljetten zijnen gang; alle waren spoedig aan den man, en de loterij was vol, eer nog de helft der liefhebbers zich had voorzien.

De groote dag verscheen. Een jong Apotheker, die onnadenkend met den grooten hoop had medegedaan, was de uitverkoren; schoon hij verloofd was aan een meisje naar zijn hart. Hoezeer van vermogen ontbloot, behield echter zijne liefde zoo wel, als zijn gevoel van eer, de overhand; en hij stond gereed, om, op eene beleefde wijze, afstand te doen van den prijs, hem door het lot beschoren, toen hij eenen brief ontving van dezen inhond:

‘Mijnheer!’

‘Ik verneem, dat het lot u bestemd heeft tot mijnen medgezel in dit leven. Gij hebt dus al aanstonds wettige aanspraak op het volkomenst vertrouwen; en ik ben gereed, u, door dezen, daarvan een doorslaand bewijs te geven. Sedert den dag, dat ik mijne persoon zoo wel, als mijn vermogen, aan het lot heb toevertrouwd, is mij iets zeer buitengewoons en belangrijks bejegend. De man naar mijn hart, wiens hand mij eertijds door mijnen vader werd ontzegd, werd weduwenaar, en verlangt mij ten huwelijk. Oude liefde roest niet; en ik gevoel, dat hij alleen in staat is, mij gelukkig te maken. Ziedaar, Mijnheer, eene opregte biecht! Bijaldien het u intusschen behage, mij te binden aan eene belofte, plegtig aan niet minder dan 60,000 biljetten door mij verknocht, ik zal ze gestand doen en ben de uwe. Maar ik waarschuw u voorshands, dat onze huishouding een waar afbeeldfel zal zijn van het voorportaal der Hel! Nimmer toch zal ik u kunnen beminnen. Altijd zal ik u aanmerken als den verwoester van mijn geluk. - Maar, laat ons tot het punt komen, dat voor u, die mij niet kent, wel het voornaamste zijn moet. Hoezeer doorkneede Regtsgeleerden mij verzekeren, dat ik volstaan kan met u den achtentwintig, dien gij verspeeldet, terug te geven, wil ik daar geenszins gebruik van maken, maar bied u, bij wijze van afkoop, eene som aan van f 10,000 in klinkende munt.

Ik ben

Uwe onderdanige Dienaresse

fortuna.’

Het zal wel niet noodig zijn te zeggen, dat de verloofde jongman zich niet lang beraadde. Bij namelooze Advertentie in verschillende Couranten deed hij der onbekende schoone weten, dat hij in het hem gedane aanbod berustte; en binnen weinige dagen werd hem de vermelde som, door eenen onbekende, tegen handschrift, uitbetaald.

[p. 524]

Wil men nu weten, wat er van deze Jufvrouw fortuna en deze vreemdsoortige Loterij was? Drie gelukzoekers waren van meening, dat eene zoo zeldzame Advertentie niet missen konde, hun het debiet van 60,000 briefjes, tot zoo geringen prijs, te verzekeren, en voorshands bedacht geweest op honderd uitwegen, om het voorgestelde huwelijk te ontduiken. De uitkomst bewees, dat de drie schobbejakken niet buiten den waard hadden gerekend. Zij oogstten f 72,000, van welke eene uitgave van f 12,000 hun in het onbetwist bezit stelde.